La Ronde Picarde 2007

Na een korte nachtrust in "Château de Béhen" rijden we 's morgens vroeg in het zog van Arne en Katleen naar de start in Abbeville. Na een klein stukje spookrijden vinden we parkeerplaats op 100 meter van de start.
Om tien voor acht sta ik klaar met Arne in het eerste startvak, nog snel een banaan binnenproppen en een laatste plaspauze. Even later klinkt het startschot, we wensen elkaar nog snel succes en "off we go".
De eerste tien kilometer is het wringen naar voor, vlak voor de eerste helling zit ik in circa dertigste positie en na een dik uur is de eerste schifting een feit. Met een kopgroep van ongeveer 80 renners cruisen we richting zee, het tempo ligt in de eerste helft duidelijk lager dan vorig jaar en dat stoort me. Ik ben immers niet naar hier gekomen om me met minder tevreden te stellen (vorig jaar finishte ik als 13de in 4u58min).
Het is echter de wind die er een compleet andere (en zachtere) koers op nahoudt waardoor het koersverloop niet te vergelijken is met vorig jaar.

Na de eerste 100 km afgelegd te hebben aan een gemiddelde van ongeveer 38km/u bereiken we de eerste bevoorrading, daar grabbel ik snel een grote fles water mee en sluit direct weer aan in het peloton. Al rijdende vul ik mijn bidons terug aan.
Hoe anders het koersverloop in de eerste helft was t.o.v. vorig jaar, zo gelijk verloopt het in de tweede helft. De wind waait deze keer weliswaar meer in het voordeel maar net zoals vorig jaar raakt de verstandhouding na iets meer dan 100 km in het eerste peloton volledig zoek. Een spervuur aan demarrages is het gevolg.
In eerste instantie breekt het peloton in twee, met ongeveer 30 man rijden we weg van de rest, nog te veel blijkt even later want van samenwerking is nauwelijks sprake. Ik heb intussen al uitgebreid mijn goede wil getoond door verschillende beurten op kop voor mijn rekening te nemen, het merendeel blijft echter "profiteren" in het wiel. Het gevolg is dat er weer om de haverklap wordt gedemarreerd, we zijn intussen al 130 km ver en ik voel me nog steeds in mijn element.
Met nog iets meer dan 50 kilometer te gaan slagen twee vermetelingen er toch in te ontsnappen uit de greep van de kopgroep, daarin valt het wat stil en de kloof groeit snel. Samen met twee anderen spring ik erachteraan en al snel sluiten nog 4 andere renners aan. De twee waarmee ik vertrok moeten er direct af, met vijf zetten we dus de achtervolging in op de twee vluchters die we na een tiental kilometer bij de lurven grijpen. Tot ongeveer 12 kilometer voor de streep draaien we met 7 perfect rond, ik word intussen al een uur lang geplaagd door opkomende krampen maar door veel te blijven drinken slaag ik erin ze te verbijten.
Na ongeveer 177 kilometer wordt ons het laatste klimmetje van de dag voor de wielen geschoven, daar ontploft alles. Niemand blijkt echter nog voldoende overschot te hebben om een echt verschil te maken, slechts 1 van de 7 gaat overboord. In de laatste kilometers volgt de ene demarrage de andere op, ik kan nog nauwelijks reageren want door de krampen kan ik niet meer recht op de pedalen gaan staan, met zeer veel moeite slaag ik er toch telkens weer in aan te sluiten.
Het is pas in de laatste kilometer dat de definitieve rangschikking duidelijk wordt, als stervende zwanen bollen we één voor één over de finish, van een echte sprint is geen sprake meer. Enkele seconden na de winnaar kom ik als vijfde van de zes overblijvers binnen, nummer zeven verloor in de laatste 10 kilometer nog een minuut op ons en nog een minuut later finishte de eerste van de achtervolgers.
Met een gemiddelde snelheid van 38,54 km/u legde ik de 189 km af in 4 uur en 52 minuten. Daarmee werd ik vijfde in het algemene klassement en derde in mijn leeftijdscategorie wat mij recht gaf op een plaats op het podium.
Terwijl ik enkele minuten later rustig in de zon zat na te keuvelen met Elke en Katleen hoorde ik mijn naam door de micro's schallen. Dopingcontrole! Ik kon mijn oren niet geloven, ik heb niet eens een licentie en ben bij geen enkele federatie aangesloten, ik ben immers maar een "gewone" wielertoerist. De eerste vijf en enkele lukraak uitgekozenen moesten gaan plassen, dat deed ik dan ook. Van de eerste vijf was ik weliswaar de enige niet-coureur.
De winnaar gedroeg zich tijdens die controle behoorlijk verdacht, in het vak voorzien voor opmerkingen wou hij laten noteren dat hij het volgeplaste potje even uit het oog verloren was, een half uur lange discussie was het gevolg. Later wist de controlerende dokter me te vertellen dat de verklaring voor dat vreemde gedrag niet ver gezocht moest worden ... (to be continued).
Anyway, intussen was Arne ook al aangekomen met een gemiddelde van bijna 36 km/u, een gigantische progressie in een jaar tijd. Ook Groeningetrappers Wim, Jan, Marc, Koen en Bart kwamen binnen met een "gouden" tijd. Elke was reeds voor mij aangekomen, zij koos dan ook net zoals vorig jaar voor de kortere afstand, maar voor die 136 km had ze deze keer maar liefst 1 uur en 8 minuten minder nodig dan vorig jaar: 4u15min.

De dag werd afgesloten met de podiumceremonie: niet alleen ik mocht een beker in ontvangst nemen maar Elke eindigde in haar categorie net zoals ik als derde waardoor ook voor haar een plek op het podium voorzien was.