Beentjes

Vanmorgen, 5u, de wekker gaat. Gisteren sporttas gemaakt en de ontbijttafel gedekt, om 6u kunnen we de deur uit zijn om 3u later in La Roche te verschijnen aan de start van La Vélomédiane. Michaël gaat voor de 172km (24 hellingen, 3300 hoogtemeters), ik voor La Petite Crique (slechts 102km en 1300 hoogtemeters). Dat was tenminste het plan. Als ik om 10 seconden over 5 uit bed stap, zak ik door mijn benen. Mmm, het (voorlopige?) hoogtepunt in een verhaal dat woensdag begonnen is.

Woensdagmiddag kreeg ik krampen in mijn linkervoet. Niets aan de hand want het was zo weer over, dus toch gewoon gaan fietsen 's avonds. Ik reed voor het eerst mee met "de zotte bende" langs de Schelde. "Zot" want er wordt gekoerst: hoog tempo (constant boven de 40km/uur, met pieken boven de 50km/uur), grote groep (50 à 70 renners). "Zot" want de omstandigheden zijn niet altijd heel erg veilig: er rijden dan wel geen auto's langs het jaagpad, er wandelen en fietsen ook andere mensen en die moeten heel af en toe eens in de graskant duiken om ongelukken te vermijden. Onverantwoord inderdaad, arrogant vast en zeker, maar oh zo'n snelheidskick. "Zot" dus ook omdat het "zot wijs" is om met die groep mee te rijden. In een vorig stukje haalde ik al aan dat ik houd van het koersgevoel, wel dat koersgevoel heb je dus ook met de "zotte bende" langs de Schelde, en ook met de groep waarmee ik op zondagvoormiddag rijd (al rijden die dan wel iets trager). Soit, ik dus mee met die bende. In het eerste deel ging het bijzonder vlot, ik kon goed mee en vond het weerom heel plezant. De krampen van eerder op de dag pleegden af en toe een aanslag op mijn beide voeten, maar ze belemmerden me geenszins om vlot te volgen. Michaël had me wel aangeraden om 500m voor het keerpunt te keren: bochten zijn nog steeds mijn sterkste kant niet en als ze na het keerpunt goed optrekken, ben ik er gegarandeerd af. Zo gezegd, zo gedaan. Probleem: daar is de kramp terug, op volle kracht, in beide voeten én benen. Ze hebben me nog niet ingehaald, dus ik heb nog tijd om te stretchen: hielen naar beneden en kuiten rekken. Dat helpt, tenminste zolang ik niet opnieuw begin te trappen. De groep haalt me in en ik schuif mee in. Het tempo aanhouden is geen probleem, maar de krampen verergeren alleen maar, dus ik laat mij uitzakken. Ik heb mijn benen bepaald niet meer onder controle en ik wil geen valpartijen veroorzaken. Ik schakel kleiner en rijd op souplesse verder, al ziet het er even naar uit dat ik zelfs niet meer zal kunnen fietsen. Ik bijt op mijn tanden en rijd verder. Na een paar kilometer lijkt het beter te gaan en ik geraak al bij al vlot thuis.

Donderdag sta ik met stijve benen op, maar het valt eigenlijk mee. De nachtelijke krampen waaraan ik mij had verwacht zijn er niet geweest en ik vermoed dus dat ik tegen zaterdag wel voldoende hersteld zal zijn. Op vrijdagmiddag beginnen de beentjes weer pijn te doen en begint mijn stap meer en meer op die van een oud vrouwtje te gelijken ... Tja, de tweede dag is altijd het ergste hé. Op vrijdagavond weet ik niet meer goed hoe mijn benen te houden om ze niet te voelen. Wanneer we om 22u in bed kruipen, kan ik niet op mijn rug liggen omdat ik dan moet "steunen" op mijn kuiten. Ik denk nog steeds dat het morgen wel beter zal zijn ... Het feit dat ik vanochtend naar mijn gsm in het stopcontact gestrompeld ben, liet al niet veel goeds vermoeden. Toch even stretchen om te voelen of er verbetering in de zaak zit. Niet dus: het rechterbeen zal het wel houden, het linker daarentegen doet nog meer pijn dan gisteren. Heeft het dan wel zin om naar de Ardennen te rijden en daar een beetje bergop te gaan fietsen? Nee allicht en met het oog op Picardië volgende week, zal ik het best niet erger maken. Terug het bed in dus en wat extra rust, dat zal mijn beentjes wel goed doen.

"Dankzij" de krampen heb ik opeens een zee van tijd vandaag. Wat zal ik daar nu eens mee doen? Verschillende mogelijkheden dienen zich aan:

• Uitgebreid de krant lezen
• Berichtje(s) op de blog posten
• Misboekje afwerken
• Soep maken
• Verhuis voorbereiden
• Boek lezen
• WK Atletiek kijken
• Strijken
• Afwassen
• ...

Het spreekt voor zich dat deze dag weer veel sneller voorbij zal zijn en ik onmogelijk alles zal kunnen doen wat ik hier opsom. Anderzijds is de kans klein dat ik morgen zal fietsen, dus heb ik morgenochtend ook nog om een aantal zaken van mijn ToDo-lijstje af te werken.