Norway: the middle

Zondag 22 juli

Vandaag is het zover, ik mag ook in actie treden! Meestal slaap ik de nacht voor een cyclo slecht, net zoals ik vroeger, als student -Mais où sont les neiges d'antan?- ook altijd slecht sliep de nacht voor mijn eerste examen. Ondanks de stress die ik toch al had sinds vrijdagmiddag, werd ik er deze keer gelukkig van gespaard en sliep ik als een roosje. Rond half negen vertrekken we naar de ferry die ons naar de officiële start in Dragsvik zal brengen. Ik word goed omringd en als een "kopvrouw" uit de wind gezet door Michaël, Arne en Jan, een leuk gevoel temeer omdat ik besef dat ik er straks alleen voor sta. Na een half uurtje ferry laat ik mijn ploegmaten aan de start achter en begin ik aan de langste etappe uit deze Viking Tour. Al na 50m ben ik blij dat ik mijn aanvankelijke idee, om 6u50 vertrekken zodat ik een ruime voorsprong kan opbouwen, heb laten varen. Ik zie de "pijlencrew" immers nu pas de eerste pijl ophangen! Na een 15-tal km begin ik aan de eerste klim die me na 10km op een hoogte van ruim 700m brengt. Ik rijd nog steeds alleen en kijk me de ogen uit. Na de beklimming volgt een stuk van 30km min of meer freewheelen. Vlak voor de eerste bevoorrading komt Katleen me toeterend voorbijgereden. Zij rijdt met de safety car, de koers kan dus niet veraf meer zijn. En inderdaad, terwijl ik aan de bevoorrading bijtank, volgt de eerste groep mijn voorbeeld. Michaël zit er niet bij...dju. De tweede groep passeert zonder te stoppen, ook hier zit Michaël niet bij...tiens. Maar ik heb deze zin nog niet helemaal gedacht als hij in de derde groep voorbijsnelt...oef. Voorlopig geen Arne te bespeuren, hij zal me inhalen op het tweede klimmetje van de dag, na 60km ongeveer. De tweede bevoorrading komt geen meter te vroeg (wel 15km later dan het profiel van deze rit aangeeft), ik neem de tijd om goed te eten en te drinken en wanneer ik terug vertrek, rijd ik samen met twee mannen. De ene kon het duidelijk niet verdragen dat er een vrouw in zijn wiel zat - ook al sloeg ik geen kopbeurten over - en maakte er een spelletje van om bij zijn kopbeurten de snelheid van 30-32 naar 35 op te trekken. Tja, ze bestaan dus nog, die mannen die vinden dat vrouwen overal thuis horen, behalve op een racefiets. Bij de volgende splitsing staat geen pijl! Op goed geluk slaan we links af, maar ik voel me er niet bepaald lekker bij. Wat als het nu eens rechts was? Ondertussen rapen we nog een paar renners op en komt er een groepje aansluiten. Zij lijken allemaal vrij zeker dat het - 20km geleden ondertussen! - inderdaad links was, dus kan ik eindelijk stoppen met piekeren en volop genieten van het tempo. We vlammen naar de voet van de laatste beklimming en daar is het ieder voor zich. 6km slechts, maar wel pittig, ik ben dan ook blij als Michaël me halverwege tegemoet komt en me tijdens de laatste 3km vergezelt naar boven. Na de aankomst resten ons nog dik 25 km tot aan onze verblijfplaats...en die waren er nu toch wel te veel aan zeker. Ik ben stikkapot als we na 183km de parking van het schooltje oprijden en het wenen staat me nader dan het lachen, maar het besef dat de langste etappe gereden is én er een warme douche wacht, maakt veel goed!

Maandag 23 juli

Vandaag rijden we over Dalsnybba (1500m hoog). Enfin, dat is tenminste het plan. Als we van de ferry rijden, krijgen we te horen dat er een lawine is geweest en dat we een verkorte etappe rijden en dus met de boot naar Geiranger gaan. Mij niet gelaten! Het Arnito Team Belgium rijdt samen naar de officiële start in Stryn, zo'n 40km verder. In dit stuk zitten al 1000 hoogtemeters, behoorlijk wat klimwerk dus, maar ook fijne afdalingen! In Stryn wachten Arne en Michaël op de gezamenlijke start, maar ga ik er gewoontegetrouw alvast alleen vandoor. Uiteindelijk haalt alleen de eerste renner van de race mij in, en dan nog wel 50m voor de eindstreep. Ik rijd veiligheidshalve niet door de trechter die naar de eindstreep en tijdsopname leidt, ik hoor het peloton achter mij komen aanrazen en wil een mogelijke valpartij liever vermijden. Aan het gebrul van die mannen toen ze over de streep kwamen te horen, dacht ik trouwens dat ze er lagen. Niet dus: de smalle aankomst zorgde gewoon voor een testosteronopstoot en een paar hevige discussies over wie nu voor wie was :-) Een half uurtje later rijden we doorweekt de ferry op. De toeristen die de ferry namen om nu eens rustig te genieten van dit door de Unesco als werelderfgoed erkende Geirangerfjord komen bedrogen uit: ze worden vergast op 250 stinkende wielertoeristen die de gangpaden versperren, de rij aan de zelfbediening exponentieel verlengen en ongelooflijk veel lawaai maken :-) Vanavond slapen we in het Geirangerhotel, mét verwarmde badkamervloer, bijzonder praktisch als je koerskleren hebt gewassen en ze droog wil krijgen tegen de volgende ochtend!

Dinsdag 24 juli

Vandaag twee klims op het programma en daartussen een lang stuk dalend vals plat. Michaël waarschuwt me voor de laatste klim en zegt me hem niet te doen: hij is bijzonder lastig en er komen nog dagen. Ik hóef hem ook niet te doen want de verblijfplaats van vanavond ligt vóór de klim. Soit, ik zie wel. We vertrekken in de regen en vliegen er meteen in met een klim van bijna 16 km lang die ons tot bijna 1000m hoogte brengt. Michaël haalt me al snel in, hij zit in de eerste groep...super! Na de eerste bevoorrading klaart het weer stilaan op. Ik zit in een ideaal groepje en we vlammen naar de tweede bevoorrading, 80km verderop. Hier moet ik ze laten gaan omdat ik een dringende sanitaire stop moet inlassen. Ik lees een sms'je van Katleen die me die beruchte beklimming afraadt, ik begin te twijfelen, want was eigenlijk van plan om het toch maar te doen. Ik sta nog wat te twijfelen aan de bevoorrading, maar besluit uiteindelijk om op z'n minst te beginnen aan de klim en eens te zien wat het geeft. Op weg naar de klim beslis ik dat ik zeker niet tot boven rijd, het weer wordt immers opnieuw slechter én last but not least begint de zadelpijn mij serieus parten te spelen. Na 20km kom ik aan de voet van Juvashytta. De eerste 10km hebben een gemiddeld stijgingspercentage van 11% en dat is eraan te merken. En alsof het zo al niet lastig genoeg is, gaat na 1,5 km het asfalt over in grint! Na 3km geef ik er de brui aan en wacht ik Michaël op om samen terug te keren naar Lom waar we zullen verblijven.

Ik denk wel dat ik er op zou kunnen geraken, maar dan graag met frisse benen en een zitvlak dat me geen parten speelt :-)

Ondertussen is het opnieuw beginnen te regenen en wanneer we uiteindelijk aan onze trekkershut komen, zijn we beiden opnieuw doorweekt. Terwijl we wachten op Katleen en onze kleren gaan we alvast een ongelooflijk lekkere hamburger -misschien wel de lekkerste ooit!- eten in het tankstation vlakbij: mjammies! Veel calorieën ongetwijfeld, maar we hebben er de voorbije dagen gelukkig wel al genoeg verbrand en bovendien is het in het tankstation warmer dan in onze hut!