Bloemen

Gisteren hebben we het laatste deel van ons wielerseizoen op gang geschoten met onze deelname aan La Laurent Desbiens. Het was onze eerste cyclo na de Viking Tour en ik was dan ook behoorlijk zenuwachtig. Aan de start stak de twijfel alweer de kop op en begon ik mij af te vragen of ik het wel nog zou kunnen. Eens gestart ebde die twijfel snel weer weg, ik had gewoon geen tijd om te twijfelen, want de start was zeer hectisch en ik had al mijn concentratie nodig om de eerste 10 km te overleven zonder valpartijen en ondertussen een goed groepje te vinden. Ik stond samen met Michaël in het eerste sas (bij de bevoorrechte nummers) wat ervoor zorgde dat de deelnemers die in het tweede sas stonden ons zo snel mogelijk wilden bijhalen en daar, zo leek het tenminste, hun leven voor over hadden. Het deed me een beetje denken aan de start van de Ronde van Vlaanderen dit jaar, maar dan nóg gevaarlijker: we reden met een peloton van 500 man over de hele breedte van de straat aan 50km per uur. Na een kilometer of 10, toen het deelnemersveld al wat meer op een lint zat en we ook de grote wegen hadden verlaten, vormde zich in mijn buurt een fantastisch groepje dat het perfecte tempo voor mij reed: snel op de platte stukken en wat trager bergop. Wel jammer dat ze niet stopten bij de eerste bevoorrading. Ik deed dat wel en werd veroordeeld tot kilometerslang achtervolgen. Gelukkig raakte ik er terug bij dankzij twee andere renners die mij de laatste honderden meters uit de wind zetten. We hielden er een strak tempo in en de tijd en de kilometers vlogen voorbij. Bij de tweede bevoorrading stopte een deel van ons groepje heel even en ik volgde hun voorbeeld. Daarna was het uiteraard weer achtervolgen geblazen maar nu waren we met genoeg om het gat langzaam maar zeker dicht te rijden. Ondertussen kwam ook de eindstreep in zicht, Michaël was me tegemoet gereden en reed de laatste kilometers met me mee. Hij waarschuwde me dat de finish eigenlijk redelijk gevaarlijk was en dat ik dus best vooraan zat wanneer we het recreatiedomein opreden. Zo gezegd zo gedaan en met de meet in zicht perste ik er nog een laatste sprint uit. Over de 151,71km reed ik (met een gemiddelde van 31,5km/uur) 4u39. Joepie, de eerste cyclo waarin ik een gemiddelde van boven de 30 haal. Eens te meer besef ik dat de iets vlakkere cyclo's zoals deze veel meer mijn ding zijn: ik kan erin meekoersen en ik amuseer mij er te pletter. Niet dat die klimcyclo's niet mijn ding zijn hoor -ik rijd echt wel graag bergop- maar zonder dat koersgevoel voelen die toch meer als een doorgedreven training en dat zal ik dan wel van mijn broerke hebben (of hij van mij): koersen ís en blíjft plezanter dan trainen, dat gevoel had ik ook al in die lang vervlogen tijden waarin ik nog aan atletiek deed.

Na de pasta-party en vóór we naar huis reden, gingen we vlug nog eens de uitslagen bekijken, een goede zet, zo bleek. Naast mijn naam stond onder "Classement par catégorie": 47 M. Tiens, ik had zeker al geen 46 andere vrouwen gezien, wel integendeel. In mijn groep zat één andere vrouw, en bij de start had ik nog een vrouw gezien, maar dat was het wel. En die M, dat zal allicht toch voor "masculin" staan? Even vergelijken met Michaël: bij hem stond 5 M. Hum, werd er dan geen onderscheid gemaakt tussen mannen en vrouwen? Toch maar even checken bij de verantwoordelijke voor de uitslagen. Hij bevestigde inderdaad dat de M voor "masculin" staat. "Aha, maar dan sta ik wel in de verkeerde categorie!" Hij paste het meteen aan op de computer en wat blijkt: "Ah, mais cela change le podium, vous avez gagné dans votre catégorie". Even met mijn ogen knipperen... ikke, gewonnen, och gij, ge meent het? Jihaa! Een twintigtal minuutjes later mocht ik het podium op: een prachtig boeket bloemen en een trofee waren mijn beloning. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat ik de enige vrouw onder de 35 was die had meegedaan, maar ik kan er natuurlijk ook niet aan doen dat geen enkele andere vrouw van mijn leeftijd wilde meedoen. En ja, was ik een man geweest, ik was toch ook nog 47e geweest in mijn categorie... In elk geval doen wij hier volgend jaar weer mee: een prachtige organisatie, alle, maar dan ook alle kruispunten waren afgesloten door signaalgevers, de bevoorradingen zagen er ongelooflijk lekker en goed uit (al heb ik er zelf dan wel niet echt gebruik van gemaakt), een lekker pastabuffet achteraf en prachtige bloemen voor de eerste!

Gisterenavond stuurde ik een sms'je naar mijn broer: "Ik heb vandaag voor de bloemen gezorgd, jij morgen?" En kijk, het is toch echt plezant om te zien dat mijn klein broerke zo af en toe nog eens luistert naar zijn grote zus. Op dit eigenste moment zie ik mijn broer namelijk staan glunderen op het podium na zijn 6e overwinning dit jaar, zijn eerste Pro Tour-overwinning uit zijn carrière. Ik heb het op deze blog en in real life al wel duizenden keer gezegd, maar ik herhaal het graag nog eens: ik ben een trotse, meer nog ik ben dé trotste zus van de hele wereld. Proficiat broerke, doe zo verder hé!