La Laurent Desbiens
Zaterdag 25 augustus 2007, La Laurent Desbiens, de eerste cyclosportieve in het post-Viking Tour tijdperk. De cyclo staat ook gekend onder de naam "Le Ch'ti Bike Tour": 150 km, 1800 hoogtemeters en 11 hellingen (oa. Mont Cassel, Mont de Cats, Mont Noir, Mont de Boescheppe, Merckegem, ...).
We deden er vanuit Gent 45 minuten over om naar Armentières (vlakbij Lille) te rijden. Bij aankomst bleek mijn schrik voor een povere organisatie volledig ongegrond. Om 7u30, een klein uurtje voor de start, was er al behoorlijk wat ambiance in het "rennersdorp". Heel het domein (vergelijkbaar met de Blaarmeersen in Gent) was immers getransformeerd tot één grote fietshappening.
Dankzij een gemotiveerde mail aan de organisatie was ik in laatste instantie toch nog aan een prioritair nummer geraakt, daardoor kon ik in het eerste vak starten. Die start verliep vrij chaotisch, aangezien de eerste zes kilometer geneutraliseerd achter de wagens verliepen zagen de meer naar achter gestarte renners hun kans schoon om op gelijk welke manier - graskant, voetpad, zandbak (al was die laatste methode minder succesvol) - toch nog vooraan te geraken.
Na 10 km werd de "Mont Noir" ons voor een eerste keer voor de wielen geschoven, die helling bleek echter niet zwaar genoeg om voor een echte schifting te kunnen zorgen, minstens 100 man bleef volgen, weliswaar dikwijls op een lint, maar het echt doen breken lukte niet.
Na iets minder dan een uur koers gebeurde dan toch het onvermijdelijke: 7 man reed weg, ik miste de ontsnapping want zat net even uit te rusten in het peloton na verschillende minder succesvolle uitvalspogingen. De kilometers die daarop volgden probeerde ik verschillende malen met een groepje terug aan te sluiten in de kopgroep, het tijdsvershil bleef rond de 50 seconden hangen, maar het peloton kwam ons telkens terughalen. Na bijna 60 kilometer gewoekerd te hebben met mijn krachten legde ik me bij de sitatie neer. Het zou dan maar een koers binnen de koers worden. De afstand tussen de kopgroep en het achtervolgende peloton was intussen al opgelopen tot meer dan drie minuten.
Het was pas na meer dan 60 km dat ik oog kreeg voor een renner in het rood op een De Rosa, kleren van Aqua et Sapone. Inderdaad Frank Vandenbroucke, ofte Francesco Del Ponte. De rit situeerde zich immers in zijn achtertuin, we passeerden zelfs door Ploegsteert.
Het was diezelfde VDB die even later het vuur aan de lont stak. Op één van de meer heuvelachtige stroken van het parcours plaatste hij een paar snel op elkaar volgende demarrages. Met een groepje van ongeveer 12 renners reden we weg uit het achtervolgende pelotonnetje dat tot dan toch nog steeds meer dan 60 renners telde. Eindelijk, want ik had me al een poos zitten ergeren aan de passiviteit binnen de groep.
De tweede helft van de rit bleven we met die 12 man samen, het draaide goed rond, iedereen deed zijn deel van het werk, ook VDB. Op 40 km van de meet reed de enige Belg, naast mij en VDB, lek. Een West-Vlaming waarmee ik ook even had samen gereden in de "Freddy Maertens Classic". Brute pech dus voor hem, want in tegenstelling tot een echte koers is er in een cyclosportieve geen sprake van ploegen, laat staan van ploegwagens.
10 km later kwam hij echter tot mijn grote verbazing al zuchtend terug aansluiten! Toen ik hem vroeg hoe hij daarin was geslaagd wist hij me te vertellen dat hij een ander wiel had gekregen uit de wagen van de organisatie die al de hele dag achter onze groep reed.
Dat was slechts één van de vele feiten die ervoor zorgden dat ik echt onder de indruk was van deze organisatie, de hele rit werden we omringd door auto's en moto's, ook al zat ik dus niet in de kopgroep. Op elk kruispunt en elke zijweg stonden seingevers die het verkeer tegenhielden, over de volledige 150 km ben ik geen enkele tegenligger tegengekomen.
Op 15 km van de finish moesten we echter wel voet aan grond zetten bij een spoorwegovergang, een goederentrein passeerde er aan een tergend langzaam tempo. Daardoor en ook wel door het minder hoge tempo in onze groep na die gedwongen stop werden we een paar kilometer voor het einde nog bijna ingelopen door het achtervolgende pelotonnetje van nog ongeveer 30 man. Ze slaagden echter niet in hun opzet waardoor we met onze groep hen nog net voorbleven tot aan de finisch.
Het parcours had wat mij betreft nog iets selectiever mogen zijn door middel van een paar extra en langere hellingen, opname van de Kemmelberg in het parcours zou daartoe kunnen bijdragen.
Uiteindelijk finishte ik als tiende overall (vierde van de groep waarin ik zat) en als zesde in mijn leeftijdscategorie. 3u48min deed ik over de 150 km, de kopgroep kwam met 6 aan in 3u41min. Met iets meer geluk moet ik er in een komende editie in kunnen slagen helemaal vooraan te eindigen.
Elke finishte ongeveer een uur na mij en werd daarmee eerste in haar leeftijdscategorie, haar eerste podium in een cyclosportieve en meteen op het hoogste schavotje.
Over de hele lijn was de balans zeer positief, de organisatie verdient een 10. Een rit om te onthouden en waar ze ons zeker nog zullen terugzien.
Een aanrader!
We deden er vanuit Gent 45 minuten over om naar Armentières (vlakbij Lille) te rijden. Bij aankomst bleek mijn schrik voor een povere organisatie volledig ongegrond. Om 7u30, een klein uurtje voor de start, was er al behoorlijk wat ambiance in het "rennersdorp". Heel het domein (vergelijkbaar met de Blaarmeersen in Gent) was immers getransformeerd tot één grote fietshappening.
Dankzij een gemotiveerde mail aan de organisatie was ik in laatste instantie toch nog aan een prioritair nummer geraakt, daardoor kon ik in het eerste vak starten. Die start verliep vrij chaotisch, aangezien de eerste zes kilometer geneutraliseerd achter de wagens verliepen zagen de meer naar achter gestarte renners hun kans schoon om op gelijk welke manier - graskant, voetpad, zandbak (al was die laatste methode minder succesvol) - toch nog vooraan te geraken.
Na 10 km werd de "Mont Noir" ons voor een eerste keer voor de wielen geschoven, die helling bleek echter niet zwaar genoeg om voor een echte schifting te kunnen zorgen, minstens 100 man bleef volgen, weliswaar dikwijls op een lint, maar het echt doen breken lukte niet.Na iets minder dan een uur koers gebeurde dan toch het onvermijdelijke: 7 man reed weg, ik miste de ontsnapping want zat net even uit te rusten in het peloton na verschillende minder succesvolle uitvalspogingen. De kilometers die daarop volgden probeerde ik verschillende malen met een groepje terug aan te sluiten in de kopgroep, het tijdsvershil bleef rond de 50 seconden hangen, maar het peloton kwam ons telkens terughalen. Na bijna 60 kilometer gewoekerd te hebben met mijn krachten legde ik me bij de sitatie neer. Het zou dan maar een koers binnen de koers worden. De afstand tussen de kopgroep en het achtervolgende peloton was intussen al opgelopen tot meer dan drie minuten.
Het was pas na meer dan 60 km dat ik oog kreeg voor een renner in het rood op een De Rosa, kleren van Aqua et Sapone. Inderdaad Frank Vandenbroucke, ofte Francesco Del Ponte. De rit situeerde zich immers in zijn achtertuin, we passeerden zelfs door Ploegsteert.
Het was diezelfde VDB die even later het vuur aan de lont stak. Op één van de meer heuvelachtige stroken van het parcours plaatste hij een paar snel op elkaar volgende demarrages. Met een groepje van ongeveer 12 renners reden we weg uit het achtervolgende pelotonnetje dat tot dan toch nog steeds meer dan 60 renners telde. Eindelijk, want ik had me al een poos zitten ergeren aan de passiviteit binnen de groep.
De tweede helft van de rit bleven we met die 12 man samen, het draaide goed rond, iedereen deed zijn deel van het werk, ook VDB. Op 40 km van de meet reed de enige Belg, naast mij en VDB, lek. Een West-Vlaming waarmee ik ook even had samen gereden in de "Freddy Maertens Classic". Brute pech dus voor hem, want in tegenstelling tot een echte koers is er in een cyclosportieve geen sprake van ploegen, laat staan van ploegwagens.
10 km later kwam hij echter tot mijn grote verbazing al zuchtend terug aansluiten! Toen ik hem vroeg hoe hij daarin was geslaagd wist hij me te vertellen dat hij een ander wiel had gekregen uit de wagen van de organisatie die al de hele dag achter onze groep reed.
Dat was slechts één van de vele feiten die ervoor zorgden dat ik echt onder de indruk was van deze organisatie, de hele rit werden we omringd door auto's en moto's, ook al zat ik dus niet in de kopgroep. Op elk kruispunt en elke zijweg stonden seingevers die het verkeer tegenhielden, over de volledige 150 km ben ik geen enkele tegenligger tegengekomen.
Op 15 km van de finish moesten we echter wel voet aan grond zetten bij een spoorwegovergang, een goederentrein passeerde er aan een tergend langzaam tempo. Daardoor en ook wel door het minder hoge tempo in onze groep na die gedwongen stop werden we een paar kilometer voor het einde nog bijna ingelopen door het achtervolgende pelotonnetje van nog ongeveer 30 man. Ze slaagden echter niet in hun opzet waardoor we met onze groep hen nog net voorbleven tot aan de finisch.
Het parcours had wat mij betreft nog iets selectiever mogen zijn door middel van een paar extra en langere hellingen, opname van de Kemmelberg in het parcours zou daartoe kunnen bijdragen.
Uiteindelijk finishte ik als tiende overall (vierde van de groep waarin ik zat) en als zesde in mijn leeftijdscategorie. 3u48min deed ik over de 150 km, de kopgroep kwam met 6 aan in 3u41min. Met iets meer geluk moet ik er in een komende editie in kunnen slagen helemaal vooraan te eindigen.
Elke finishte ongeveer een uur na mij en werd daarmee eerste in haar leeftijdscategorie, haar eerste podium in een cyclosportieve en meteen op het hoogste schavotje.
Over de hele lijn was de balans zeer positief, de organisatie verdient een 10. Een rit om te onthouden en waar ze ons zeker nog zullen terugzien.
Een aanrader!
Reacties
Groeten
Anthony Spysschaert