Freddy Maertens Classic

Ondanks de geplande Freddy Maertens Classic op zondag kon ik op op zaterdag niet aan de lokroep van het Scheldepeloton weerstaan, ook al was dat niet meteen de meest ideale voorbereiding voor diezelfde FMC de dag erop. Drie prof-ploegen waren vertegenwoordigd:
- Quickstep Innergetic door Wouter
- Liquigas door Frederik Willems (de enige belg bij het Italiaanse team)
- Chocolade Jaques door Iljo Keisse.
Zij zijn echter de hele rit achteraan blijven hangen om de rit op hun "gemak" af te werken. Dat wil echter niet zeggen dat er niet doorgereden werd want op het einde zat het gemiddelde rond 37km/u. De spurt werd uiteraard door Wouter gewonnen, op zijn binnenblad nota bene, in de spurt sprong zijn ketting immers van zijn buitenblad naar binnen.
Daarna heb ik nog anderhalf uur losgereden samen met Filip en Debby die we nog zullen tegenkomen in de Steven Rooks Classic op 17 mei en in La Vaujany op 1 juli.

Zondag 6 mei: Freddy Maertens Classic, mijn eerste cyclosportieve van 2007.
Om 4u20 word ik wakker terwijl ik maar verondersteld ben om 6u op te staan. Het wordt stilaan een vervelende gewoonte maar de nacht voor een cyclosportieve lijkt een goede nachtrust alles behalve evident.
Om half negen sta ik samen met een 100tal andere strijdlustigen klaar om te beginnen aan de 207 kilometer en 19 gekende en minder gekende hellingen door het Heuvelland. Terwijl ik aan de start nog wat sta te keuvelen met twee Noren is Elke al vertrokken om de iets kortere versie van 160 km te volmaken, de lus in het Heuvelland met de eerste 13 hellingen wordt haar bespaard. De laatste 6 bulten die wij als laatste moeten beklimmen zal zij echter ook moeten overwinnen.
De eerste 70 km moet hoofdzakelijk tegen de wind in afgelegd worden. Ik hou mij gedeisd en kom zo weinig mogelijk of helemaal niet aan kop. Vlak voor de heuvelzone zit nog bijna alles bij elkaar buiten een paar enkelingen die uit het peloton gewaaid zijn.
Bij de eerste hellingen spat echter alles uit elkaar, na 5 bulten schieten we slechts met 4 man over terwijl we nog net geen 100km afgelegd hebben. Nog een lange weg te gaan dus waarop we besluiten wat te temporiseren. Drie achtervolgers slagen er op die manier in terug aansluiting te vinden met onze kopgroep. Op de zestiende helling moeten diezelfde drie er echter aan geloven en moeten ze de rol lossen.
Boven op de laatste berg, de Baneberg, is er bevoorrading waar we enkele minuten de tijd nemen om de reserves terug aan te vullen, daardoor slaagt nog één man erin terug aan te sluiten.
Van de Baneberg naar de finisch is het nog ongeveer 70km, in het begin nog wat bergaf en hoofdzakelijk meewind, de snelheid zakt dus zelden onder 40km/u. Hoewel we nog met 5 man overschieten komen er slechts 3 afwisselend op kop waaronder ik. Tot hiertoe heb ik mij niet gespaard en minstens één vierde van het kopwerk voor mijn rekening genomen. Met nog 50 km te gaan schieten we maar met twee meer over om nog vooraan te rijden, de andere drie hangen er enkel nog aan als balast. Zelf begin ik te voelen dat mijn tank ook stilaan leeg geraakt en besef ik dat nog voor het zover is ik bij voorkeur nog een paar man zou willen afschudden. Dat lukt ook wanneer we op 35 km van de finisch de laatste bevoorrading voorbijrazen en nummer 4 en 5 fysiek en mentaal kraken. We schieten nu nog met drie over, twee West-Vlamingen (Hans en Edwin) en ikzelf. Vijf kilometer verder gaat ook bij mij het licht uit, maar aangezien Hans (met overschot de sterkste) zijn ploepmaat Edwin, die al wat langer door zijn beste krachten heen zit, niet wil achterlaten kan ook ik blijven volgen in het wiel. De laatste 30km wordt er dan ook niet meer van positie gewisseld: op kop blijft Hans onuitputtelijk doorrazen, in tweede positie volg ik en in derde en laatste positie klampt Edwin krampachtig aan.
Dezelfde volgorde wordt aan de aankomst gerespecteerd. Na 6 uur en 5 minuten eindig ik dus als tweede met een gemiddelde snelheid van 34km/u.
Vijf minuten later bolt ook Elke, die we 12 km voor het einde nog voorbijvlogen, over de meet. Ook zij krijgt de nodige aandacht van "de man met de micro" als enige vrouw die het parcours van de 160km aflegde. Nadat we samen een mini-interview hebben weggegeven begeven we ons naar de sporthal waar ons gratis een half uur sportmassage wacht.
Moe maar zeer voldaan keren we terug huiswaarts.
De organisatie van deze rit verdient meer dan 1 pluim: uitstekende bevoorradingen, begeleiding door motoren die de weg afzetten, prachtig parcours, gratis sportmassage, ... Hopelijk slaagt deze cyclosportieve erin de komende jaren nog verder te groeien.