April 2007 - Deel 2

Het eerste deel van april kregen jullie eerder deze week al. Vandaag volgt de tweede helft van april. En daarin kwam eerst de Amstel Gold Race aan bod. Aangezien dit een zeer populaire rit is, schreven we ons hier in januari al voor in. Op dat moment had ik nog geen enkel idee hoever ik op 21 april zou staan, en dus schreef ik mij samen met Katleen veiligheidshalve in voor de 100km. Dit bleek wat weinig te zijn ten opzichte van de weken ervoor, maar kom, een weekje relatieve rust kan naar het schijnt geen kwaad wanneer je aan het opbouwen bent. Katleen en ik waren alvast heel erg enthousiast over het parcours, en spraken al meteen af "volgend jaar terug te komen"... Vooraf had Wouter gezegd dat de Amstel te vergelijken valt met de Ronde maar dan zonder kasseien, hij leidde er terecht uit af dat ik dat dus allicht liever zou doen :-) Het moet gezegd, kasseien zijn zo mijn ding niet. Met dank aan de Romeinen en de beschaving die ze hier brachten hoor, maar wel jammer dat ze er in Vlaanderen nog altijd zo fan van zijn. Toen we de tweede helling, de Maasberg (als ik mij niet vergis) opdraaiden en ik geconfronteerd werd met de harde waarheid van de kasseien waarmee hij bedekt was, sloeg de schrik mij dan ook even om het hart. Tot bleek dat het Hollandse kasseien waren: superegaal en aaneensluitend gelegd. We waren dan ook boven voor we het wisten. Vanaf nu was het, naast het verder fietsen, alleen nog "schrik hebben" voor de Keutenberg (max. 22%). Gelukkig was het bordje van de 8e helling verdwenen en ook al vroegen we ons wel af of ze die lange helling die we net hadden gedaan, misschien als vals plat beschouwden, waren we toch verrast toen we een paar kilometer verder opeens die beruchte berg opdraaiden. Tik vanvoor, tiktiktiktiktik vanachter en dan maar hopen dat andere toeristen niet opeens omvielen voor mijn wiel. Bijna was het zo ver, voor mij haakten er twee in elkaar, maar ik kon er nog net langs. Kicken bij het bovenkomen, freewheelen tot aan de voet van de Cauberg en dan nog eens alles geven tot aan de finish die op de top lag. Een leuke rit, prachtig parcours, maar wel één minpuntje: de beloofde 100km bleken er uiteindelijk maar 93 te zijn...

Arne en Michaël waren er uiteraard ook. Zij reden de 200km die er uiteindelijk maar 187 bleken te zijn en bovendien moesten zij ook nog eens drie kwartier aanschuiven aan de finish omdat die duidelijk te smal was voor de duizenden deelnemers die allemaal tegelijkertijd aankwamen. Behalve deze valse noot was het in elk geval een heel leuk en ontspannen(d) weekend: wij verbleven van vrijdagavond tot zondagochtend in het prachtige NH Hotel in Maastricht. Arne en Katleen kwamen vrijdagavond naar Valkenburg om er samen met ons te eten en zaterdag gingen we samen eten in Maastricht zelf. Op zondag reden we zo stilletjesaan terug huiswaarts, via de Voerstreek en een zeer aangename stop in Teuven en ... via Geel, waar we een bezoekje brachten aan Louise, de op dat moment twee dagen oude dochter van Bruno en Anja. Wat een lief, braaf, klein meisje! Net haar... mama én papa natuurlijk :-)

Een weekje later was het dan tijd voor de Davitamon Classic, ten huize Weylandt omschreven als "zwaar, echt lastig hoor zusje". Ik wist dus waaraan ik mij mocht verwachten. Het was alweer een tijdje geleden dus mijn kopman (zie een van de vorige posts) en ik besloten om deze rit nog eens samen te rijden. Het was prachtig weer en de tocht was zeer goed georganiseerd: goed bewegwijzerd, veel bevoorradingen. Bij de voorlaatste bevoorrading keek ik op het parcoursblad en zag ik dat we maar twee beklimmingen meer moesten doen. Een daarvan was dé Hotond, waarvoor ik uitdrukkelijk gewaarschuwd werd in termen van het type "steil" en "lastig" vergezeld van allerhande superlatieven. Een gewaarschuwde vrouw is er naar het schijnt minimum twee waard, dus begon ik alvast wat te vertragen om mijn krachten te sparen, tot ongenoegen van mijn kopman, die dat een eerder domme strategie vond ;-) Enfin, ik ben die Hotond vlotjes bovengeraakt hoor, maar een paar kilometer verder ging het licht alsnog uit. Ik had de hele rit braafjes om het uur gegeten, maar doordat ik de hele tijd zat te tellen en te rekenen voor en na de Hotond, was ik dat na 5 uur dus vergeten. Toen ik doorhad wat het probleem was, vond mijn maag het echter welletjes en was het laatste wat ik wilde doen...inderdaad: eten. Toen we op uur zes (eindelijk!) bij de laatste bevoorrading kwamen, zat er niets anders op dan mijzelf te forceren en toch maar te eten. En dat had ik duidelijk al veel vroeger moeten doen, want de laatste 1o à 15km gingen weer supervlot! Waarmee dus nog maar eens bewezen werd dat je af en toe forceren geen kwaad kan :-) En wat deed Michaël ondertussen? Juist ja, de Davitamon Classic, met de fiets van thuis vertrokken, met de fiets terug en toen ík eindelijk terug thuis kwam, kwam híj al terug van de kapper...