Transalp 2011 - Etappe 7 en 8

Vrijdag 22 juli 2011: Transalp Etappe 7.
San Martino di Castrozza (Italië) - Trento (Italië): 123 kilometer en 2598 hoogtemeters.

De zevende en voorlaatste etappe, van San Martino naar Trento, was met 2600 hoogtemeters en 123 kilometer misschien niet de zwaarste maar wel veruit de langste van deze Transalp.
Op de korte klim waarmee we begonnen verloor ik Ron even uit het oog in de drukte. Na even de benen stilgehouden te hebben, kwam hij weer aansluiten. Hij gaf aan dat het hem iets te hard ging in de aanvangsfase. Na ongeveer 5 kilometer gereden te hebben mochten we ons opmaken voor 30 kilometer daalplezier. Hoewel het goed vooruit ging bleef het heel druk en zat inhalen er niet echt in. Gelukkig bleven wij gespaard van echte opstoppingen want achteraf hoorde ik dat er in het achterveld veel tijd verloren werd door filevorming. Ook op de fiets is dat dus mogelijk, zeker als je in het begin van een snelle etappe met een paar flessenhalzen in de vorm van single tracks te maken krijgt.

Na 35 kilometer kondigde zich de enige echte beklimming van de dag aan, de Passo Cinque Crocci. 1300 hoogtemeters en 20 kilometer klimmen, niet heel steil dus maar wel lang. Met 5 teams begonnen we eraan, Simon en Matthias zaten er ook bij. De eerste kilometers voerde ik de groep aan, Ron leek een iets mindere dag te hebben maar kon wel net volgen. Na ongeveer 5 kilometer werd het commando overgenomen door Matthias die ondanks zijn gehavende linkerflank - de dag voordien was hij vrij zwaar ten val gekomen - weer zeer sterk oogde. Uiteindelijk reed hij op zijn eentje van ons weg - hij was duidelijk de beste klimmer van ons groepje - om op die manier in de afdaling wat trager te kunnen rijden.
Op weg naar de top viel de groep echter volledig uiteen en was het elk team voor zich. Ron en ik kwamen als tweede team van de 5 boven. Als een roofvogel in duikvlucht lieten we ons naar beneden vallen. In een mum van tijd gingen we op en over Matthias. De tweede helft van de afdaling verliep zo mogelijk nog sneller en voor we het wisten stonden we weer beneden. Geen idee welke snelheden we hier haalden, maar het was ongetwijfeld de maximumsnelheid van de volledige 8 dagen. Nergens anders heb ik de schijfremmen zo voelen bijten, de schijven moeten rood gloeiend gestaan hebben want na de rit zag ik de blauwe verkleuring op het metaal.
Na de afdaling volgde een lang stuk van ongeveer 30 kilometer in zeer licht oplopende lijn. Belangrijk dus om in een goed groepje te belanden en na de bevoorrading op 80 kilometer lukte dat ook. We leerden er "the Danish Machine" kennen, een Deen die met zijn krachten geen blijf wist. Hij nam ongeveer de gehele 30 kilometer - licht oplopend en met tegenwind - voor zijn rekening. Dat hij zijn ploegmaat het snot voor de ogen reed leek hem ook onverschillig te laten. Op die manier haalden we nog verschillende teams in en aan de voet van de laatste, relatief korte klim vonden we nog net aansluiting bij een groepje van 4 teams.
Ik verteerde de overgang vlot en vond al snel weer het juiste klimritme, Ron had het iets lastiger maar zette alle zeilen bij om te volgen. Met ongeveer 6 teams begonnen we aan de laatste afdaling. We bleven attent vooraan in de groep meedraaien en trokken op die manier aan het langste eind, we wonnen de chaotische spurt.
22ste werden we in 4 uur en 38 minuten. Opnieuw enkele plaatsen beter in het klassement en de top 20 begon stilaan in bereik te komen, maar terwijl ik naar het einde toe steeds sterker begon te rijden leek het vuur bij Ron een beetje te doven. Hoewel afsluiten met een top 20 notering heel mooi zou zijn, maakten we daar geen doel van. Voor ons allebei primeerde het verlangen na 8 dagen heelhuids aan te komen in Riva.
De aankomst in het zonnige historische centrum van Trento was genieten. De catering was op zijn Italiaans en dus zeer lekker, de sfeer na onze beste prestatie uitgelaten.
Na een tip van een lokale Italiaanse in ons hotel vonden we 's avonds een schitterend restaurantje met terras langs de oude stadsmuren van Trento. Overheerlijke Italiaanse keuken en wijn, ik hield me niet in want in deze etappe werd duidelijk dat goed eten en drinken recht evenredig staat aan goed presteren...

Zaterdag 23 juli 2011: Transalp Etappe 8.
Trento (Italië) - Riva del Garda (Italië): 76 kilometer en 2162 hoogtemeters.

De achtste en laatste etappe van de Transalp 2011. Nog 76 kilometer en bijna 2200 hoogtemeters te overwinnen alvorens we in Riva mogen vieren. Niet de zwaarste etappe maar van rustig uitbollen zou toch ook geen sprake zijn. Bovendien was het weer opnieuw omgeslagen, een half uur voor de start begon het te regenen maar gelukkig was het deze keer niet koud en zou in Riva de zon weer schijnen.
Voor de eerste keer deze Transalp konden we eens helemaal voorin postvatten tussen de profs. In de eerste kilometers waren we er immers in geslaagd mooi op te schuiven en aan een rond punt sloten we helemaal voorin aan door binnenkant bocht te kiezen. Dat kwam goed uit want kort daarna kwamen we aan de voet van de eerste klim die begon met een echte flessenhals waar wij gelukkig weinig of geen hinder van ondervonden door onze positie vooraan.
In de eerste kilometers werd meteen duidelijk dat de trend van de voorbije dagen zich doorzette: ik reed weer iets sterker en Ron wat minder. Ik wachtte hem op en halverwege de eerste klim gaf ik hem af en toe een duwtje om het tempo erin te houden. Toen we de top bereikten was het nog altijd aan het regenen maar de temperatuur viel nog steeds mee. In de afdaling was het dus extra opletten maar van onderkoeling was geen sprake.
Na de eerste klim volgden nog enkele kortere hellingen maar het lange klimwerk zat erop. De finish naderde maar concentratie bleef vereist, dat werd duidelijk wanneer Ron een bocht miste in een afdaling. Gelukkig zonder veel erg, de klap werd hoofdzakelijk opgevangen door zijn remhendel die hij daarna kon terugplooien. De plaatsen die we daardoor verloren maakten we snel weer goed. Even later liet ook ik me vangen en ging na een schuiver het decor in, maar ik kon meteen weer aansluiten.
De laatste klim was weliswaar volledig verhard maar toch echt mooi, de weg slingerde langs de flank en door galerijen naar boven. Vanop de top konden we, hoewel we nog 30 kilometer moesten rijden, het Gardameer reeds zien liggen. Een prachtig zicht, het was intussen droog geworden en de zon begon door het wolkendek te priemen.
Met een tiental bikers reden we door de wijngaarden richting Riva. Ik had nog wat over en nam het grootste deel van het kopwerk voor mijn rekening. Na 3 uur en 33 minuten reden Ron en ik voor een laatste keer deze Transalp samen over de finish. 30ste werden we nog in deze laatste etappe.

In tegenstelling tot vorig jaar mochten we deze keer wel onmiddellijk om ons finishersshirt, heerlijk om dat na 8 zware dagen in ontvangst te mogen nemen. Het zat erop en daar waren we beiden niet rouwig om. Het was echt zwaar geweest en hoewel het bij mij fysiek steeds beter leek te gaan was het vat op het einde mentaal toch wel af.
'S avonds zijn we nog met onze Belgische bende samen gaan eten in Riva, op terras. Een heerlijke afsluiter van een fantastische week.