Transalp 2011 - Etappe 5 en 6

Woensdag 20 juli 2011: Transalp Etappe 5.
San Vigilio di Marebbe (Italië) - Alleghe (Italië): 74 kilometer en 2618 hoogtemeters.

Dag 5. Wanneer ik de gordijnen in onze hotelkamer opentrek, wordt bevestigd wat ik al meende gehoord te hebben terwijl ik sliep. 't rint dat zikt. Het regent dus, en nog niet zo'n klein beetje. Heel erg jammer, want deze etappe werd omschreven als misschien wel de mooiste van de Transalp 2011. Twee cols stonden er op het programma, de eerste tot op een hoogte van net geen 2200 meter en de tweede tot ruim 2400 meter. Twee dagen eerder bleef de sneeuw al liggen vanaf 1800 meter en de omstandigheden waren zeer gelijkaardig.
Goed ingeduffeld - ik had ongeveer de helft van mijn valies aan - en met een bang hartje reden we naar de start. Net zoals in Mayrhofen stond er nog geen kat in de startvakken, iedereen stond langs de kant van de gebouwen te schuilen. Ook hier hamerde de organisatie erop met warme en waterdichte kledij te vertrekken.
Kort voor de start werd meegedeeld dat de tweede klim mogelijks geschrapt zou worden, dat zou in de loop van de rit pas beslist worden afhankelijk van de evolutie van de weersomstandigheden. Gemengde gevoelens: enerzijds leek het me echt wel de meest verstandige keuze - de sneeuw was immers al duidelijk zichtbaar op veel minder grote hoogte - maar anderzijds had ik met spanning naar die klim en zijn afdaling uitgekeken. Het ging om de Passo Giau, een col buiten categorie waar ik langs de zuidelijke kant op de koersfiets al behoorlijk wat zweet had gelaten bij mijn twee deelnames aan de Maratona dles Dolomites. Deze keer zouden we hem echter beklimmen langs de noordkant en bovendien volledig offroad. Ook de afdaling langs de zuidkant zag er spectaculair uit: zeer steil en bijna volledig over single tracks.
Klokslag 9 uur vertrokken we in de gietende regen. Ik reed vlot naar boven en moest me een beetje inhouden voor Ron die een iets mindere dag leek te hebben. De laatste kilometers van de klim naar Limojoch reden we door een laagje sneeuw. Het moet een prachtige omgeving geweest zijn, maar veel zag je er niet van door de laaghangende bewolking. De afdaling verliep zeer moeizaam, met min of meer gevoelloze handen was het immers moeilijk sturen en remmen over de gladde stenen.
Onderkoeld kwamen we beneden aan de bevoorrading waar we te horen kregen dat de tweede klim werd geschrapt. Geen gemengde gevoelens meer, ik was oprecht blij met die beslissing. De beklimming op zich was misschien nog wel mogelijk, maar de afdaling zou een verschrikking geworden zijn.

In plaats van de Giau moesten we via de Passo Falzarego - ook bekend uit de Maratona dles Dolomites - naar Alleghe. De finish zou echter al ergens halverwege die Falzarego liggen. Zover kwam ik helaas niet. Ongeveer aan de voet van de Passo Falzarego trapte ik mijn ketting in twee. Dat had Ron door middel van een extra schakel snel hersteld maar toch leek fietsen niet meer te lukken. De oorzaak van de gebroken ketting lag bij mijn cranks die het nu definitief begeven hadden, daardoor liep mijn ketting er voortdurend af en de tandwielen sleepten tegen mijn kader. Er zat dus niets anders op dan de laatste 10 kilometer te lopen. Gelukkig verliep het tweede deel daarvan over de weg waardoor Ron met mijn fiets aan de hand naar boven kon rijden en ik nog een deel kon meerijden met een auto. Kort voor de finish sprong ik terug op mijn fiets en duwde Ron me over de meet. Niet helemaal volgens de regels, maar tijd wonnen we er in elk geval niet mee aangezien Ron met mijn fiets naar boven reed. 3 uur en 2 minuten hadden we nodig voor deze etappe. Ondanks het ruime tijdsverlies - ongeveer 20 minuten schat ik - werden we toch nog 80ste. We verloren enkele plaatsen in het algemene klassement maar al bij al viel het nog mee.
Na de finish waren we echter nog niet in Alleghe, nog ruim 30 geneutraliseerde kilometers over de weg hadden we voor de boeg, hoofdzakelijk in dalende lijn maar dat werd in deze omstandigheden geen pretje voor Ron. Want ik kon met mijn kapotte fiets een lift versieren bij dezelfde twee vriendelijke Oostenrijkse dames die me de laatse kilometers richting finish al hadden meegenomen.
In Alleghe stapte ik meteen naar Shimano die al gedurende de hele Transalp zeer behulpzaam waren geweest. Ze gingen proberen mijn crank zo goed als mogelijk te herstellen maar konden me niet garanderen dat dat wel degelijk zou lukken. Ik kon dus alleen maar hopen dat dit niet het definitieve einde zou zijn van mijn Transalp.
Een half uur na mij kwam Ron volledig onderkoeld aan in Alleghe, de afdaling door de regen was ijskoud geweest.

Terwijl het in de Dolomieten nog steeds regende zagen we 's namiddags van onder de dons hoe Edvald Boasson Hagen de tourrit naar het zonnige Pinerolo won. Hopelijk zou die zon ons de komende dagen ook opnieuw vergezellen.
Ondertussen stonden in België Ron zijn ouders klaar om te vertrekken voor een nachtelijke reis naar Alleghe, met een nieuw crankstel voor mij. Eric was die een paar uur eerder gaan ophalen bij Bruno van Cameleonbike, op wat uitgerekend normaal zijn sluitingsdag is, en had die tot bij Ron zijn ouders in Tielt-Winge gebracht. Zij kwamen uiteindelijk rond half drie 's nachts aan in Alleghe om op donderdagochtend weer vroeg op te staan en ons met de auto naar de start te voeren. Daar werd de nieuwe crank in een wip gemonteerd bij Shimano en nog ruim een half uur voor de start stond ik met die nieuwe cranks op mijn fiets onder een staalblauwe hemel te blinken in het startvak. Onvoorstelbaar wat die mensen hebben gedaan. Bij deze daarom nog eens: Diederik, Magda, Eric, Bruno en Ron: ongelooflijk bedankt voor jullie hulp!

Donderdag 21 juli 2011: Transalp Etappe 6.
Alleghe (Italië) - San Martino di Castrozza (Italië): 74 kilometer en 3156 hoogtemeters.

De zesde etappe begon dus zeer zonnig. Met de nieuwe crank was ik er helemaal klaar voor om er nog eens vol in te vliegen. Het zou nodig zijn ook, want het beloofde een lastige etappe te worden. Tussen Alleghe en San Martino di Castrozza zouden we net iets minder dan 3200 hoogtemeters moeten overwinnen over een afstand van 74 kilometer. Geen echt lange cols maar wel veel korte, iets wat Ron en mij - beiden zijn we meer explosieve types dan echte klimtypes - wel zou moeten liggen.
De eerste helft van de rit, tot aan de Passo San Pellegrino, reden we bijna exact op hetzelfde niveau. In de tweede helft werd ik iets sterker en vooral op de laatste klim naar Baita Segantini zat Ron door zijn beste krachten heen. Voor de eerste keer in deze Transalp had ik in die mate meer overschot dat ik Ron af en toe een stukje bergop kon duwen. Door de vele haarspeldbochten behielden we een perfect overzicht over wie achter en onder ons reed. Slechts één team zat ons op de hielen, maar op de top leek onze voorsprong geruststellend. Omgekeerd zag het er ook niet naar uit dat we nog een team te grazen zouden kunnen nemen, daarvoor leek het tijdsverschil met het eerste team voor ons te groot. Zonder nog om te kijken schoten we pijlsnel naar beneden. In de laatste kilometers van de afdaling kregen we toch nog het team voor ons in het vizier, maar tot onze verbazing was het team dat achter ons zat er ook in geslaagd aan te sluiten.
Met 6 gingen we de laatste kilometer in, met onze laatste krachten slaagden we er alsnog in het laken naar ons toe te trekken en met zeer klein verschil de spurt te winnen.

27ste werden we in een tijd van 4 uur en 27 minuten. Ons beste resultaat totnogtoe.
Na de aankomst was het met volle teugen genieten. Ik had een heel goed gevoel overgehouden aan deze mooie etappe door hartje Dolomieten en moest eens niet meer denken aan mijn fiets, die had in deze rit geen krimp gegeven, de technische problemen leken eindelijk volledig van de baan. Bovendien was ons hotel dat op slechts 200 meter van de aankomst lag een schot in de roos. Een tiental dagen voor de start was ik er nog in geslaagd de suite in een 4-sterren hotel te boeken voor een zeer aanvaardbare prijs. Ron zijn ouders, die de rest van de Transalp zouden meereizen, hadden er de dag zelf ook nog een kamer kunnen bemachtigen. 'S avonds trakteerden ze ons nog op een heerlijk diner met nog betere wijn. Ik had al eerder ondervonden dat een beetje alcohol geen kwaad kon de avond voor een etappe, misschien zelfs integendeel want de eerste dagen dronk ik net zoals Ron geen druppel alcohol en liep het veel minder vlot...