Transalp 2011 - Hoe het begon!

De Transalp had na mijn eerste deelname in 2010 een diepe indruk nagelaten. Het vuur bleef gedurende de hele winter smeulen en toen begin januari bleek dat er, in tegenstelling tot andere jaren, nog steeds plaatsen vrij waren, sloeg de vlam weer in de pan. Het parcours voor 2011 zou volledig afwijken van dat van 2010 en dat maakte me alleen maar nieuwsgieriger. Enkel de mythische aankomstplaats in Riva del Garda bleef dezelfde.
Er restte slechts één obstakel: een teampartner vinden, want de Transalp rij je per twee. Na vorig jaar had Thomas me al laten verstaan dat hij een tweede deelname toch niet meteen weer zou zien zitten. De 2010 editie had me ook geleerd dat het niet zo evident is een evenwaardige partner te vinden. Niet alleen conditie is van belang maar ook technische afdaalcapaciteiten en mentale weerbaarheid spelen een belangrijke rol.
Aangezien mijn achtergrond toch meer bij de koersfiets ligt, ken ik niet echt veel mensen die in aanmerking kwamen. Slechts één iemand kon ik bedenken die aan alle voorwaarden zou kunnen voldoen: Ron Dezittere. In 2010 leerde ik Ron kennen in de LCMT (een 4-daagse mountainbike wedstrijd in de Ardennen) waar we tot op dag 4 een spannende strijd uitvochten voor de laatste podiumplaats. Uiteindelijk werd ik toen derde met een handvol seconden voorsprong op Ron. Veel dichter kan je dus niet bij elkaar aanleunen.
Ik moest hem echter wel nog overtuigen maar ondanks het feit dat we elkaar meer dan een half jaar niet hadden gezien bleek dat toch niet echt moeilijk. Ron was meteen voor het idee gewonnen en kort daarna bemachtigden we nog één van de laatste plaatsjes in de Transalp.

De voorbereiding kon nu echt beginnen, al was ik wel al van in december goed bezig. Eind januari voelde ik dat ik voorsprong had op mijn conditie van het jaar voordien. Dat beloofde dus! Maar in februari begon ik te sukkelen met de knie. Februari en maart werden daardoor kwakkelmaanden op trainingsgebied, door de tendinitis kon ik slechts op halve kracht trainen. Begin april leken de knieperikelen eindelijk van de baan en kon ik weer op volle kracht trainen. Op 10 april ging ik een eerste keer met Ron testen op de mountainbike waaruit meteen bleek dat ik nog werk aan de winkel had.
Na de Gran Fondo Colnago en een goeie trainingsweek rond de Ventoux voelde ik echter dat ik terug op het goede spoor zat.

Maar dan die rampzalige dag in mei waar Wouter bij een val in de derde rit van de Giro om het leven kwam. De wereld stond stil.
De Transalp verdween op het achterplan en kon me op dat moment ook gestolen worden. We vonden in die periode enorm veel steun bij vrienden en familie en dat hield ons recht. Er werd veel geweend maar ook gelachen bij het ophalen van de vele fratsen die Wouter ooit had uitgehaald.
Na enkele weken stapte ik terug op de fiets voor een ritje langs de Schelde en hoewel het onwennig deed en behoorlijk confronterend werkte, Wouter kwam ik daar immers meer tegen dan thuis, die fysieke uitlaatklep had ik nog steeds nodig.
In de weken die volgden rees de vraag of ik al dan niet zou deelnemen aan de Transalp. Ik wou Elke en de kinderen immers niet in doodsangsten achterlaten tijdens deze zware periode. Langs de andere kant wou ik Ron ook niet in de steek laten want zonder mij was er voor hem ook geen deelname mogelijk, tenzij hij in laatste instantie nog een waardige vervanger zou vinden. Uiteindelijk hakten Elke en ik begin juni de knoop door: ik zou toch deelnemen. Ik liet onze teamnaam veranderen in "108 sempre con noi" en vroeg aan de organisatie of we mochten deelnemen onder het nummer 108, Wouters laatste koersnummer in de Giro. Hij droomde er als mountainbike fan immers ook van ooit deel te nemen en ik hoop dat hij op de één of andere manier bij ons was.