Transalp 2011 - Etappe 3 en 4
Maandag 18 juli 2011: Transalp Etappe 3.
Mayrhofen (Oostenrijk) - Bressanone (Italië): 94 kilometer en 2154 hoogtemeters.
De derde etappe zag er op papier (opnieuw) eenvoudig uit: beginnen met een lange klim tot op 2200 meter hoogte om de resterende 64 km bijna uitsluitend af te dalen naar Brixen. Piece of cake dus, ware het niet dat het weer voor spelbreker speelde. Het water kwam van 's morgens vroeg met bakken uit de hemel en op de toppen rond Mayrhofen zag het wit, de sneeuw bleef vanaf 1800 meter hoogte liggen.
Tot vlak voor de start stond iedereen te schuilen onder luifels en paraplus. Ondertussen bleef de organisatie erop hameren warme kledij aan te trekken, boven mochten we ons immers aan een sneeuwlandschap verwachten. De stand van sponsor Craft werd in een mum van tijd geplunderd, die zullen goede zaken gedaan hebben. Ik kreeg in extremis nog een paar warme handschoenen die Christof op overschot had, een godsgeschenk, zo zou later blijken.
De klim verliep relatief vlot. We waren al snel doorweekt, maar door de inspanning hielden we het warm. Het eerste deel van de klim reed Ron iets sterker maar het verschil was echt klein, het laatste en steilere deel van de klim kwam ik iets sterker uit de hoek. Voor het eerst in deze Transalp. Met mijn grotere wielomtrek en lage bandendruk - mijn achterband had immers een beetje gelost - slaagde ik erin te blijven rijden waar de rest - en ook Ron - te voet verder moest. Boven had ik daardoor net genoeg tijd om mijn achterband wat op te pompen.
Met dichtgeknepen billen en klapperende tanden gooiden we ons samen door de sneeuw naar 
beneden. Dat ging vrij goed en voorlopig hadden we nog niet al te veel last van de koude. Het was pas in een lager gelegen deel dat ik begon te rillen. Een snel dalend stuk over asfalt met veel opspattend water was daar de oorzaak van.
Dat duurde gelukkig niet erg lang want op een vlakker stuk werd stevig doorgetrokken waardoor ik weer op temperatuur kwam. Hoewel het intussen niet echt hard meer daalde bleef het tempo hoog liggen. In een groepje van ongeveer 8 bikers scheurden we door de bossen en fruitboomgaarden naar Brixen. In de laatste kilometers kreeg Ron nog af te rekenen met een leeglopende voorband waardoor hij in een scherpe bocht net niet onderuit ging. Sprinten voor de eerste plaats van ons groepje zat er bijgevolg niet meer in.
Na 4 uur en 10 minuten kwamen we als 37ste aan. Niet eens echt moe, en dat was voor mij toch de eerste keer. Het leek er dus op dat ik er begon door te komen.
Dinsdag 19 juli 2011: Transalp Etappe 4.
Bressanone (Italië) - San Vigilio di Marebbe (Italië): 72 kilometer en 3504 hoogtemeters.
Na een slechte nachtrust - de hele nacht had ik liggen piekeren over mijn crank die maar niet hersteld raakte - mochten we voor etappe 4 opnieuw in zomerse omstandigheden aanschuiven in het startvak. Voorlopig nog geen oplossing voor mijn trapstel, het was dus hopen op een rit zonder materiaalpech.
Hoewel deze etappe met 72km maar liefst 22km korter bleek dan de dag voordien, zag het er toch naar uit dat we er een veel vettere kluif aan zouden hebben: geen meter vlak en met 3504 hoogtemeters op slechts 72 kilometer weet je het wel. Ter referentie: per kilometer zouden we gemiddeld 48,66 hoogtemeter moeten overwinnen, in de Marmotte komt dat neer op gemiddeld 28,73 hoogtemeter per kilometer.
Het begon met een lange en steile klim over asfalt die al snel overging in een grindweg. Ron leek vandaag weer over de beste papieren te beschikken en bepaalde het tempo bergop. Ik hing wat aan de rekker maar kon net volgen.
We reden richting Dolomieten en de prachtige panorama's volgden elkaar nog sneller op dan de vele steile klimmetjes die we te verwerken kregen. Afzien en genieten tegelijk.
Halverwege kregen we nog zo'n steile puist onder de wielen geschoven. Daar nam ik het voortouw en ondanks mijn iets te grote verzet slaagde ik erin te blijven rijden waar bijna alle anderen moesten afstappen. Het bewijs dat een 29er meer grip biedt, werd hier weer duidelijk. Ron kwam vlak na mij boven. In de afdaling verloor ik echter alle gewonnen plaatsen omdat ik eerst moest afstappen voor een afgelopen ketting en even later tijd verloor door een verwarrende situatie met de pijlen. Ron wachtte mij op waarna we weer samen aan de achtervolging begonnen.
In de aanloop naar de laatste klim raapten we Simon en Matthias op die al de hele dag voor ons uit reden. We begonnen er samen aan maar meter per meter moesten we ze laten rijden. Matthias reed heel sterk en duwde Simon een groot deel van de klim naar boven. Ron had opnieuw iets meer overschot dan ik maar het verschil was klein. Op het laatste steile deel voelde ik me dan weer meer in mijn sas en haalden we nog een hoop teams in.
In de afdaling haalden we ook Matthias en Simon weer in. Halverwege de afdaling naar San Vigilio - het dorp van aankomst - volgde nog een lastig stuk met nijdige klimmetjes en korte afdalingen waar we nog eens alles uit de kast haalden om geen plaatsen meer te verliezen.
Met een kleine voorsprong op onze twee Italiaanse concurrenten kwamen we aan in 4 uur en 54 minuten. Het goede gevoel dat we onderweg hadden werd niet vertaald in een betere positie, we werden immers "slechts" 41ste. We hadden misschien toch op iets meer gehoopt, maar moesten gewoon concluderen dat dat ongeveer onze plaats was in het peloton.
De aankomst in de Dolomieten was prachtig en door de Italiaanse gastvrijheid en heerlijke catering aan de aankomst vergaten we al snel onze pijnlijke benen.
Mayrhofen (Oostenrijk) - Bressanone (Italië): 94 kilometer en 2154 hoogtemeters.
De derde etappe zag er op papier (opnieuw) eenvoudig uit: beginnen met een lange klim tot op 2200 meter hoogte om de resterende 64 km bijna uitsluitend af te dalen naar Brixen. Piece of cake dus, ware het niet dat het weer voor spelbreker speelde. Het water kwam van 's morgens vroeg met bakken uit de hemel en op de toppen rond Mayrhofen zag het wit, de sneeuw bleef vanaf 1800 meter hoogte liggen.Tot vlak voor de start stond iedereen te schuilen onder luifels en paraplus. Ondertussen bleef de organisatie erop hameren warme kledij aan te trekken, boven mochten we ons immers aan een sneeuwlandschap verwachten. De stand van sponsor Craft werd in een mum van tijd geplunderd, die zullen goede zaken gedaan hebben. Ik kreeg in extremis nog een paar warme handschoenen die Christof op overschot had, een godsgeschenk, zo zou later blijken.
De klim verliep relatief vlot. We waren al snel doorweekt, maar door de inspanning hielden we het warm. Het eerste deel van de klim reed Ron iets sterker maar het verschil was echt klein, het laatste en steilere deel van de klim kwam ik iets sterker uit de hoek. Voor het eerst in deze Transalp. Met mijn grotere wielomtrek en lage bandendruk - mijn achterband had immers een beetje gelost - slaagde ik erin te blijven rijden waar de rest - en ook Ron - te voet verder moest. Boven had ik daardoor net genoeg tijd om mijn achterband wat op te pompen.Met dichtgeknepen billen en klapperende tanden gooiden we ons samen door de sneeuw naar 
beneden. Dat ging vrij goed en voorlopig hadden we nog niet al te veel last van de koude. Het was pas in een lager gelegen deel dat ik begon te rillen. Een snel dalend stuk over asfalt met veel opspattend water was daar de oorzaak van.Dat duurde gelukkig niet erg lang want op een vlakker stuk werd stevig doorgetrokken waardoor ik weer op temperatuur kwam. Hoewel het intussen niet echt hard meer daalde bleef het tempo hoog liggen. In een groepje van ongeveer 8 bikers scheurden we door de bossen en fruitboomgaarden naar Brixen. In de laatste kilometers kreeg Ron nog af te rekenen met een leeglopende voorband waardoor hij in een scherpe bocht net niet onderuit ging. Sprinten voor de eerste plaats van ons groepje zat er bijgevolg niet meer in.
Na 4 uur en 10 minuten kwamen we als 37ste aan. Niet eens echt moe, en dat was voor mij toch de eerste keer. Het leek er dus op dat ik er begon door te komen.Dinsdag 19 juli 2011: Transalp Etappe 4.
Bressanone (Italië) - San Vigilio di Marebbe (Italië): 72 kilometer en 3504 hoogtemeters.
Na een slechte nachtrust - de hele nacht had ik liggen piekeren over mijn crank die maar niet hersteld raakte - mochten we voor etappe 4 opnieuw in zomerse omstandigheden aanschuiven in het startvak. Voorlopig nog geen oplossing voor mijn trapstel, het was dus hopen op een rit zonder materiaalpech.Hoewel deze etappe met 72km maar liefst 22km korter bleek dan de dag voordien, zag het er toch naar uit dat we er een veel vettere kluif aan zouden hebben: geen meter vlak en met 3504 hoogtemeters op slechts 72 kilometer weet je het wel. Ter referentie: per kilometer zouden we gemiddeld 48,66 hoogtemeter moeten overwinnen, in de Marmotte komt dat neer op gemiddeld 28,73 hoogtemeter per kilometer.
Het begon met een lange en steile klim over asfalt die al snel overging in een grindweg. Ron leek vandaag weer over de beste papieren te beschikken en bepaalde het tempo bergop. Ik hing wat aan de rekker maar kon net volgen.
We reden richting Dolomieten en de prachtige panorama's volgden elkaar nog sneller op dan de vele steile klimmetjes die we te verwerken kregen. Afzien en genieten tegelijk.
Halverwege kregen we nog zo'n steile puist onder de wielen geschoven. Daar nam ik het voortouw en ondanks mijn iets te grote verzet slaagde ik erin te blijven rijden waar bijna alle anderen moesten afstappen. Het bewijs dat een 29er meer grip biedt, werd hier weer duidelijk. Ron kwam vlak na mij boven. In de afdaling verloor ik echter alle gewonnen plaatsen omdat ik eerst moest afstappen voor een afgelopen ketting en even later tijd verloor door een verwarrende situatie met de pijlen. Ron wachtte mij op waarna we weer samen aan de achtervolging begonnen.
In de aanloop naar de laatste klim raapten we Simon en Matthias op die al de hele dag voor ons uit reden. We begonnen er samen aan maar meter per meter moesten we ze laten rijden. Matthias reed heel sterk en duwde Simon een groot deel van de klim naar boven. Ron had opnieuw iets meer overschot dan ik maar het verschil was klein. Op het laatste steile deel voelde ik me dan weer meer in mijn sas en haalden we nog een hoop teams in.In de afdaling haalden we ook Matthias en Simon weer in. Halverwege de afdaling naar San Vigilio - het dorp van aankomst - volgde nog een lastig stuk met nijdige klimmetjes en korte afdalingen waar we nog eens alles uit de kast haalden om geen plaatsen meer te verliezen.Met een kleine voorsprong op onze twee Italiaanse concurrenten kwamen we aan in 4 uur en 54 minuten. Het goede gevoel dat we onderweg hadden werd niet vertaald in een betere positie, we werden immers "slechts" 41ste. We hadden misschien toch op iets meer gehoopt, maar moesten gewoon concluderen dat dat ongeveer onze plaats was in het peloton.
De aankomst in de Dolomieten was prachtig en door de Italiaanse gastvrijheid en heerlijke catering aan de aankomst vergaten we al snel onze pijnlijke benen.
Reacties