Shimano Fietschallenge 2010
De voorbije twee jaar nam ik telkens enkel deel aan de cyclo op zondag, van een echt goeie vorm was toen nooit sprake.
Door een uitstekende voorbereiding de voorbije maanden mocht ik deze keer wel ambitie tonen. Na een geslaagde test een week eerder in de Ardennen was ik zeer benieuwd hoever ik me zou kunnen meten met de cyclo-toppers van oa. Gaul.nl en Team Veltec.
De MTB marathon moest dienen als eerste test en voorbereiding op de Transalp. Ik hoopte ook te scoren in het gecombineerde klassement MTB-Race.
Samen met Arne vertrok ik vanuit het derde startvak. Om het parcours in het begin niet te overbelasten werd er om de drie minuten gestart in blokken van ongeveer 100 mountainbikers. Na de eerste lange klim kwam ik als derde boven op het drielandenpunt, ik liet de eerste twee (waaronder de winnaar van vorig jaar) rijden want voelde dat ik me aan het opblazen was. Ik kwam al snel tot de vaststelling dat mountainbiken in competitie een heel andere discipline is dan cyclo's met de koersfiets. Interval is hier het sleutelwoord.
Het parcours was echt schitterend: snel en technisch en in een prachtige omgeving. Na de passage op het drielandenpunt na 40 kilometer reed ik nog steeds in derde positie van mijn startvak. Daar liep het echter fout: een kilometer na de bevoorrading zag ik een twintigtal mountainbikers stilstaan. Een probleem met de pijlen, die waren vanaf daar blijkbaar verdwenen. Sabotage! Na wat doelloos rondrijden besloten we dan maar rechtstreeks terug te keren naar de finish.
Van een uitslag kon dus geen sprake meer zijn, mijn ambities voor het gecombineerde klassement voor zaterdag en zondag kon ik dus helaas ook meteen op mijn buik schrijven.
De cyclo op zondag zou dus redding moeten brengen. Voor dag en dauw stond ik met Arne reeds om 6u30 aan te schuiven aan de start, mooi vooraan. In tegenstelling tot de voorgaande edities bestond het parcours niet uit één grote lus. Deze keer bestond de cyclo uit 6 ronden van ongeveer 23 kilometer met in elke ronde 4 hellingen waaronder die naar het Drielandenpunt. De eerste drie ronden verliepen onder een gecontroleerd tempo, dat was echter al behoorlijk snel want na twee ronden bleven we vooraan met nog slechts 70 renners over.
Ik voelde mij goed en volgde met overschot, geen pijnlijke benen na de intensieve kilometers op de MTB gisteren.
Na ongeveer 60 kilometer begon het echt te regenen en op dat moment verdween ook de auto die het tempo regelde. De koers kon dus echt openbreken. Net op dat moment reed ik vooraan lek. Na enkele minuten kreeg ik wel een nieuw wiel van de wagen van Shimano, maar dan was het kalf al lang verdronken. Ik heb nog anderhalve ronde achtervolgd in de hoop nog een gelost groepje bij te benen maar de renners die ik opraapte liet ik bergop ook telkens weer direct achter. Een plaats bij de eerste 50 had ik waarschijnlijk nog wel in de wacht kunnen slepen maar daarvoor moest ik dan nog enkele ronden op mijn eentje blijven rondrijden. Daarin had ik geen zin en aangezien ik mij in deze cyclo vooral ook wou meten met de grote namen in het cyclo-wereldje besliste ik rechtsomkeer te maken en de kopgroep tegemoet te rijden.
In het begin van de vijfde ronde pikte ik weer aan. Weliswaar niet helemaal met gelijke wapens want sinds ik was lekgereden was ik wel stevig blijven doorrijden maar toch niet aan dezelfde intensiteit als de renners die de hele tijd vooraan reden. Kort nadat ik weer had aangepikt in de kopgroep viel de definitieve demarrage. Twee renners van Veltec ontsnapten en bleven weg tot aan de finish. In de achtervolgende groep van intussen nog slechts 20 renners werden er wel verschillende pogingen ondernomen om de vluchters terug in te rekenen maar de andere twee Veltec'ers stopten voortreffelijk af. Ik mengde me niet in de debatten - dat zou immers koersvervalsing geweest zijn - maar schoof wel telkens vooraan mee en liet me nooit verder uitzakken dan de vijfde positie. Dat koste me eigenlijk relatief weinig moeite. Na een ronde lang onophoudelijk kopwerk van Thijs Al - één van Nederlands beste veldrijders - begonnen we met 4 renners aan de allerlaatste klim naar het Drielandenpunt met een achterstand van 1 minuut en 10 seconden. Met twee kwamen we boven aan en hadden onze achterstand gehalveerd, de sprint voor de derde plaats zou ik zeker gewonnen hebben, maar ik liet me uitzakken. Het deed er helaas niet meer toe voor mij.
Een leuk weekend, maar het zat niet echt mee. Zonder verdwenen pijltjes op zaterdag en zonder lekke band op zondag had er echt wel veel meer ingezeten. Hopelijk meer geluk binnen tien dagen in de LCMT.
Reacties