Low Countries Mountainbike Tour 2010

Het Hemelvaartweekend stond volledig in het teken van de mountainbike: de Low Countries Mountainbike Tour: 4 etappes van telkens ongeveer 100 kilometer, hoofdzakelijk in de provincie Luxemburg. Het eerste echte doel offroad als voorbereiding op de Transalp. Meteen ook de eerste kennismaking op vlak van MTB-marathon competitie.

Woensdagavond vertrokken we naar Houffalize waar we een chalet hadden gehuurd. Eline en Jozefien kwamen net na ons toe. Bjorn zou achterkomen op vrijdagavond.
De weergoden waren ons niet echt goed gezind, donderdag en vrijdag waren immers grijs en koud: het kwik steeg overdag niet boven de 8 graden. De kachel in het chalet bewees dan ook zeer goede diensten. Op zaterdag en zondag was de zon gelukkig wel weer van de partij.

De LCMT ging van start in Stavelot op donderdag 13 mei, de dag dat ik 31 werd. Om meteen een leider te kunnen bepalen werd er gestart met een proloog op de Stockeu, het eerste deel verhard en het tweede deel offroad. Ik mocht als één van de eersten starten. Bij aankomst boven kreeg ik te horen dat ik een scherpe tijd had gereden maar de echte kleppers zoals Mike Mulkens en Mario Van Gucht moesten er dan nog aan beginnen.
Een uurtje later was het verzamelen geblazen voor de start van de eerste marathon. 97km en 2800 hoogtemeters en daarvan waren 24 kilometers tegen de klok.
Maar eerst moest dus nog de winnaar van de proloog bekend gemaakt worden. Tot mijn grote verbazing was het mijn eigen nummer en naam die ik door de boxen hoorde schallen. Na een korte cérémonie protocolaire ging ik dus van start in de leiderstrui. Aangezien het om een klimproloog ging was het een rode bolletjes-trui.
De eerste etappe werden de eerste 30 kilometer op eigen tempo afgelegd, dan volgde de chrono van 24 kilometer en daarna nog een dikke 40 kilometer tot in Houffalize op eigen tempo.
Voor de chrono kreeg ik nog af te rekenen met een gescheurde buitenband. Ik kon de buitenband voorlopig herstellen door de lege verpakking van vloeibare voeding achter de scheur te steken waardoor de binnenband niet naar buiten kwam. Aan de bevoorrading kon ik een nieuwe buitenband steken van een andere deelnemer die er één reserve meehad.
De chrono verliep zonder incidenten. Halverwege snelde Mike Mulkens mij wel voorbij, aanpikken had geen zin want voelde meteen aan dat ik mij anders zou opblazen. Ik wist dan al dat ik mijn leidersplaats 's avonds al zou kwijt zijn.
Na de rit bleek ik als 11de gefinisht te zijn, ik stond nog als zevende in het algemene klassement. Direct weer met de voeten op de grond beseffende dat helemaal voorin meestrijden toch niet zo evident zou worden.
De tweede etappe bestond uit een grote lus die ons tot in het Groothertogdom Luxemburg bracht. In totaal 107 kilometer waarvan slechts de laatste 12 tegen de klok moesten afgelegd worden. Na bijna 100 relatief rustige kilomters en 5 uur op de fiets gezeten te hebben, zal dus niemand nog over echt frisse benen beschikt hebben. In tegenstelling tot de eerste 95 km waren de laatste 12 chrono wel echt technisch. Dat lag me wel en ik werd vijfde. Daardoor schoof ik een plaatsje op in het algemene klassement naar de 6de plaats.
'S avonds ging ik Bjorn nog halen aan het station in Luik want zijn bus kwam daar niet opdagen: vakantieregeling. Hij deed er maar liefst 5 uur over om van Gent in Houffalize te geraken. Het openbaar vervoer is toch fantastisch!

De derde dag werd de korste met "slechts" 87 kilometer. Maar het werd misschien wel de zwaarste etappe. De eerste 48 kilometer moesten immers tegen de klok afgelegd worden, een lange chrono met zeer veel klimwerk. Op de eerste klim reden we meteen met 4 weg, enkel Philippe Cardinaels slaagde er nog in terug aan te sluiten. Na 10 kilometer waren de eerste twee uit het klassement er al even vandoor maar samen met Ron Dezittere kon ik terug aansluiten. Een eind verder zag ik Mario, Mike en Ron opnieuw wegrijden na een technisch foutje van mezelf en Philippe. Meer dan 5 kilometer op een halve minuut gehangen en uiteindelijk toch weer vooraan geraakt. Met nog iets meer dan 10 kilometer te gaan reed ik in derde positie en moest ik Mario en Mike laten rijden. Ron zat ongeveer een halve minuut achter mij en Philippe nog wat verder. Ik kon Mike steeds in het vizier houden op de Col d'Haussire maar verloor hem uit het oog na even kort verkeerd te zijn gereden. Daardoor zat Ron weer plots bij mij. Op de allerlaatste klim kon ik hem gelukkig toch weer afschudden. Ik werd tweede en niet derde want Mike was blijkbaar nog meer verkeerd gereden dan ik waardoor hij als vierde finishte na Ron.
'S avonds na de rit stond nog een korte technische shortrace op het programma, per 4 werd er gestart. Toch wel belangrijk want de winnaar van elke poule van 4 won 2 bonificatieminuten, de tweede kreeg 1 bonificatieminuut, de derde een halve en de vierde niks. Aangezien ik die ochtend nog als zesde stond geklasseerd moest ik dus in het tweede groepje van start gaan. Bij de start sprintte ik onmiddellijk naar de koppositie om die niet meer uit handen te geven en als eerste over de finish te flitsen.
Dankzij mijn goeie prestatie in de chrono en de twee bonificatieminuten in de shortrace stond ik plots geklasseerd als derde in de algemene stand. Het zou echter nog spannend worden op de laatste dag, want Ron die de vierde plaats bezette, stond op slechts 18 seconden van mij.

De vierde en laatste etappe liep van Houffalize via de Oostkantons terug naar Stavelot. Na 40 kilometer stond er nog een laatste chrono van iets meer dan 10 kilometer op het programma. Daar hing toch wel wat van af voor mij, het verschil met de vierde was met 18 seconden immers miniem. Ik was er dus alles behalve gerust op dat ik mijn podiumplaats zou kunnen behouden.
Ik was dan ook blij aan de chrono te kunnen beginnen. 10 kilometer knallen en hopen dat Ron die 18 seconden op mij niet zou kunnen goedmaken. Uiteindelijk bleek ik er zelfs in geslaagd te zijn de kloof nog met anderhalve minuut verder uit te diepen. Het podium was dus binnen en Loïc mocht met zijn papa op de foto.

Net zoals twee jaar geleden in Noorwegen kwam ik hier ook weer tot de vaststelling dat ik alleen maar beter word naarmate een meerdaagse vordert. Een hoopgevende vaststelling met het oog op de Transalp.
Een schitterend weekend dat zeker voor herhaling vatbaar is. Bjorn heeft trouwens beloofd volgend jaar ook deel te nemen ;-).