Bewogen laatste werkweek

Mijn laatste werkweek zou een korte worden: maandag hadden we een brugdag, dinsdag was het 11 november en vrijdag was de eerste dag van mijn moederschapsrust. Nog twee dagen werken dus, dat zou wel nog meevallen: ik had alles mooi gepland en getimed en ik zou alles kunnen afwerken tegen donderdagavond. Tot Michaël zondag over een golfbreker én zijn stuur vloog met een sleutelbeenbreuk tot gevolg. De foto's maakten duidelijk dat zijn rechtersleutelbeen op 3 plaatsen gebroken was, wat uiteraard de nodige pijn veroorzaakte en Michaël zo goed als volledig afhankelijk maakte van mijn goede zorgen. Woensdag mochten we op consultatie bij de orthopedist om een eventuele operatie te bespreken. En zo werd dinsdag een werkdag zodat ik Michaël de dag erna toch zelf kon brengen naar de orthopedist in Brugge. Na overleg beslisten we dat Michaël zich dan toch zou laten opereren. De breuk was immers van die aard dat er een grote kans bestond dat het bot niet vanzelf aan elkaar zou groeien en dan zou een risicovollere operatie over zes weken zich toch nog opdringen. Als het bot wel spontaan aan elkaar zou groeien zou dit dan weer een verkorte schouder en krachtverlies tot gevolg hebben. Een operatie dus...en wel zo snel mogelijk, meerbepaald op vrijdag. Woensdag en donderdag bleken uiteindelijk nog hectische dagen, maar vrijdag zou het rustiger worden, niet? Bwa ja, het is maar wat je rustig noemt: om 5u uit bed om om 7u in Brugge te zijn. Michaël vertrok naar het OK rond 7u45 en vanaf dan begon voor mij het wachten dat ik nuttig invulde met het verbeteren van taken van studenten (nee, ik had dan toch niet alles afgekregen tegen donderdagavond). Rond 13u, later dan verwacht, was Michaël terug. Hij was wel nog heel erg suf en had veel pijn. Toen de dokter rond 18u nog eens langskwam, werd ons al veel duidelijk. De operatie had 2,5u geduurd in plaats van het voorziene uurtje. De breuk was gecompliceerder dan de foto's lieten vermoeden en het plaatsen van de plaat was niet zonder hindernissen verlopen. Na een lastige nacht voor Michaël en gelukkig een rustige nacht voor mij en de baby, mocht Michaël vanmiddag terug naar huis. Ik ben, met het oog op de nakende bevalling alvast blij dat ik de aanstaande papa terug in huis heb, maar we hopen toch allebei dat Charlieke nog een poosje blijft zitten, want de papa is nog steeds op de goede zorgen van de mama aangewezen. Wat sommige mannen niet allemaal doen om geen pampers te hoeven verversen ;-)