Podium in la Charly Gaul

Na een overnachting in Vianden arriveerden we reeds om half acht in Echternach. Ruim op tijd dus want de start was pas gepland om 9u. Ik kon me op die manier echter rustig voorbereiden en nog een babbel doen met enkele mannen van de Schelde en ook met Joos, onze Nederlandse vriend die we vorig jaar leerden kennen tijdens de Vikingtour in Noorwegen.
Onder een dreigende hemel weerklonk om 9u het startschot. Net zoals vorig jaar was het in de aanloopfase werken met de ellebogen, ik wist mijn plaats voorin het peloton echter goed te behouden zodat ik ideaal geplaatst de eerste klim kon aansnijden. Op de kasseien van Vianden en het vervolg van Mont-Saint-Nicolas werd de eerste grote schifting uitgevoerd, ik vond probleemloos aansluiting in de kopgroep van ongeveer 50 man.
Op côte de Konerhaff - waar ik voor de eerste keer werd bevoorraad door Elke - zag ik in een bocht boven mij de eerste acht van het lange lint versnellen. Ik zat te ver naar achter om daarop te kunnen reageren. Intussen reden we al een half uur in de regen (het zou niet meer ophouden tot aan de finish), het gevolg was dat er zeer voorzichtig werd afgedaald. Het viel me op dat ik op de technische stukken telkens (ongewild) wegreed van de rest.
Na 70km gebeurde het onvermijdelijke: massale valpartij, er verdween zelfs een renner met zijn fiets in het riviertje naast de weg. Ik bleef gelukkig overeind. De schade viel al bij al mee en bijna iedereen kon opnieuw aansluiten, door het oponthoud kregen de acht ontsnapten wel wat tijd cadeau, maar ik had sowieso al niet de illusie hen nog terug te grijpen.
Met 25 begonnen we aan Côte de Groesteen, de zwaarste helling van de dag. Hoewel ik diep moest gaan kwam ik met de eerste vijf boven.
In tegenstelling tot vorig jaar werd ik nu niet geplaagd door krampen. Dat valt waarschijnlijk eenvoudig te verklaren door de bevoorradingen door Elke waardoor ik meer kan drinken onderweg.
Op de laatste 4 hellingen werd het kaf verder van het koren gescheiden. Op de top van de laatste helling (8km van de finish) schoten we nog met een tiental renners over, waaronder enkele gelosten uit de kopgroep.
Ik mag dan wel niet de beste klimmer geweest zijn maar ik was al tot de vaststelling gekomen dat er mij weinig volgden in de afdalingen. Meter per meter reed ik weg van de rest, slechts 1 renner slaagde erin mij bij te benen in de laatste vlakke kilometers. In de technische laatste kilometer liet ik me niet meer passeren door hem.Als zesde reed ik na 160km over de finish. Ik werd daarmee tweede in mijn categorie waardoor ik dit jaar in extremis toch nog een podiumplaats wist te versieren. Een bisnummer volgende week in Picardië zou mooi zijn.