9 mei 2013

Broer, vandaag zit ik op de stenen bank van het huis,

waar wij jou bodemloos missen!

Ik herinner mij dat we speelden op dit uur, en dat mama

ons streelde: “Toe, kinderen…”

César Vallejo

Ook na twee jaar blijft het ongeloof en laait de frustratie met momenten nog steeds heel hoog op. Allesoverheersend is echter het gemis, het bodemloze gemis inderdaad, het gemis dat ik met geen woorden kan beschrijven, het gemis dat mij doet ineenkrimpen, het gemis dat mij verteert, het gemis dat permanent een stuk van mijn hoofd inpalmt, het gemis dat … 

Ik was er niet bij toen je stierf, ik heb je niet meer kunnen vasthouden, ik heb je niets meer kunnen toefluisteren in de illusie dat je het misschien toch nog zou horen. Ik heb de grond waar je viel ondertussen al verschillende keren gevoeld, jouw laatste meters al verschillende keren afgelegd, wat je het laatst zag al vaak opnieuw in mij opgenomen. Het brengt me een beetje dichter bij je, voor even toch. 

You are a shining star, broerke. Voor Loïc die het nog vaak over jou heeft, voor Aurélie die je foto ook herkent, voor Michaël en mij die je, ik val in herhaling, zo hard missen dat er geen woorden voor zijn.