"Het moet nu maar eens ophouden..."

Zou ik hierover bloggen of niet? Dat was de vraag. Ondertussen zijn het vijgen na Pasen, want het BK is achter de rug, maar om zulke onhandigheden in de toekomst te vermijden en bij wijze van schrijftherapie voor mezelf, zal ik het toch nog maar doen.

Vorige donderdag liet de KBWB, bij monde van Freddy Van Steen, weten dat zij het nummer 108 wel wilden toekennen tijdens het Belgisch Kampioenschap. Nu heb ik daar op zich geen probleem mee. Toegegeven, dat ze het nummer in de Giro nooit meer zullen toekennen, vind ik een prachtig eerbetoon, maar "het" is ook wel in die koers gebeurd natuurlijk. En ik apprecieer het enorm als organisatoren ter herdenking van mijn broerke beslissen het nummer niet uit te reiken. Maar zoals gezegd, ik heb er alle begrip voor als het nummer 108 wél wordt toegekend.

Toch greep dit bericht op Sporza mij enorm naar de keel. Volgens de Belgisch Bond "moet het nu maar eens gedaan zijn" want "op deze manier wordt Weylandts dood steeds weer opgerakeld."

Ik ben mij ervan bewust dat dit harder overkomt dan het bedoeld is en dat deze boodschap niet naar ons gericht is, maar de manier waarop de Bond "het" als een afgerond hoofdstuk beschouwt/wil beschouwen, heeft mij wél gekwetst. Voor ons houdt het namelijk nooit meer op, het is het eerste waar we aan denken 's morgens, het laatste waar we aan denken 's avonds en bij wijze van spreken het enige waar we aan denken overdag. De vele initiatieven om Wouter te gedenken, die door vrienden, kennissen, supporters in binnen- en buitenland werden genomen en waarbij het nummer 108 centraal staat, zijn voor ons een hart onder de riem en het bewijs dat Wouter verre van vergeten is.
Wij hebben zelf nooit aangestuurd op het eren van het nummer 108. Dat is de spontane reactie geweest van de vele supporters in de Giro, die tijdens de herdenkingsrit met zijn nummer langs de kant van de weg stonden. Dat was zo mooi en aangrijpend en daardoor heeft het m.i. zoveel weerklank gekregen. Dat er dan toch ongelukkiglijk gekozen wordt voor de term "oprakelen" in deze context, is bijzonder vreemd. De betrokkenheid van al deze mensen wordt eigenlijk miskend.

En dan hadden we het nog niet eens over het bijgeloof dat zo hardnekkig aanwezig is in het peloton. De renner die het nummer 13 toegekend krijgt, spelt dit nummer vaak ondersteboven op, om geen ongeluk over zichzelf af te roepen. Denkt u dan echt dat de renners staan te springen om met nummer 108 te rijden?

Zoals zo vaak, een kwestie van "de manier waarop". Iets waar we in deze dagen nog gevoeliger aan zijn dan anders.