Brief aan Wouter

Lief klein broerke van me

27 september 1984 staat in mijn geheugen gegrift. Want toen kwam jij erbij. Ik lag net in mijn bed en mocht er meteen weer uit om jou te komen bewonderen. Ik was op slag apetrots op dat kleine broertje van me.

Je groeide al snel uit tot de grootste deugniet van heel Gent en omstreken. Je reed menig Ronde van Frankrijk rond het pleintje in onze straat. En dat ging zelfs toen al gepaard met spectaculaire valpartijen.

Toen jij 10 was en ik 15, waren we ongetwijfeld niet de plezantste combinatie om in huis te hebben. We vlogen elkaar voortdurend in de haren, maar ook dat ging weer voorbij.

Een jaar of vijf later begon jij te koersen en was ik meteen een van je grootste fans. Ik keek er altijd naar uit om jou naar de koers te voeren als moeke en vake jou niet konden brengen. Jij bepaalde de muziek tijdens die autoritten, want dat moest toch wel muziek zijn die je oppepte en je in de juiste sfeer bracht. Zo kan ik nooit meer luisteren naar Désenchantée zonder kippenvel te krijgen, je kon het wel twintig keer na elkaar afspelen. Ik heb zoveel herinneringen aan die periode waarin je bij de nieuwelingen en junioren reed, te veel om op te noemen, ik koester ze, nu nog meer dan ooit tevoren. Weet je nog dat ik in een Spaanse colère een délégué bijna te lijf ging omdat hij niet had willen zien dat de winnaar tijdens de sprint DUIDELIJK van zijn lijn was afgeweken en jou in de dranghekken had gereden? Achteraf hebben we daar veel mee gelachen, maar ik moest en ik zou mijn kleine broertje verdedigen tegen ieder onrecht dat hem werd aangedaan. En dat ben ik blijven doen. Kritiek op mijn broer, daar moesten anderen bij mij niet mee afkomen. Ik kon het simpelweg niet verdragen en ik zou mij in duizend bochten gewrongen hebben om de kritiek, die objectief gezien misschien terecht was, te weerleggen.

Toen je enkele jaren later, op je net geen twintigste een contract tekende bij Quick Step glom ik van trots. Mijn kleine broer was groot geworden en had zijn droom kunnen waarmaken. Waauw, daar kon ik alleen maar naar opkijken. En dat ben ik blijven doen. Ik heb héél bewust voor jou als mijn getuige op onze trouw gekozen. Jij was mijn kleine broer die ik op mijn grote dag heel dicht bij me wilde. Bij de geboorte van Loïc hebben Michaël en ik ook héél bewust voor jou als peter gekozen. We wilden jou een extra speciale plaats geven in zijn leven. We wilden dat hij even trots op jou zou zijn als wij, we wilden dat hij evenveel naar jou zou opkijken als wij en dat hij zou leren van jouw enthousiasme, doorzettingsvermogen en levensvreugde. Lieve Wouter, hij zal het niet meer rechtstreeks van jou kunnen leren, maar weet dat jij in onze verhalen vast en zeker blijft verder leven. We zullen met hem en Aurélie al onze herinneringen delen en blijven vertellen over hun fantastische nonkel Wouter.

Broerke, 9 mei 2011 staat helaas ook in mijn geheugen gegrift. Wat wij nu doormaken, is met geen pen te beschrijven en blijft heel onwezenlijk. Ik ben bang voor wat ons nu te wachten staat, maar ik weet mij gesteund door jou. Weet alsjeblieft dat wij er ook zijn voor jouw An-Sophie en jullie kleine meid. Wij zullen heel goed voor hen zorgen en hen even graag zien als jou. Beloofd!

Lieve Wouter, ik stuurde al jaren, voor iedere koers, exact hetzelfde sms’je naar jou en daar wil ik vandaag ook mee eindigen: “Broerke, veel succes en euh, voorzichtig zijn hé! Dikke kus van je zus.”