Transalp - Etappe 3 en 4

Maandag 19 juli 2010: Transalp Etappe 3.

Ischgl-Scuol (Zwitserland): 76 kilometer en 2520 hoogtemeters.
Het zwaartepunt van deze etappe lag in het begin. Na slechts een paar kilometer inrijden draaiden we de klim naar Idjoch op. Van een hoogte van 1300 meter moesten we over een afstand van ongeveer 12 kilometer naar 2738 meter hoogte. Het dak van de Transalp.
Opnieuw heel steil met geregeld uitschieters tot 20%. Bij Thomas draaide het vierkant, ik bleef af en toe wachten en op de top kreeg ik het gevoel al een eeuwigheid verloren te hebben en ergens rond de 100ste plaats te hangen.
Met een rotvaart vlogen we naar beneden. Snelheden tot 80 km/u waren geen uitzondering, en dat over kiezel en rotsen, echt kicken.

Na 33 kilometer volgde de tweede klim. Hier wou ik nog wat tijd goedmaken, een groot deel van de klim Thomas geduwd en op die manier toch nog een hoop teams ingehaald. In de technische afdaling raapten we ook weer onze noorderburen op.

Samen met hen begonnen we aan de laatste dertig kilometer die heel licht opliepen. Christian en ik namen het kopwerk voor onze rekening en raapten nog een pak bikers op, onder andere ook Mieke en Sofie die op dat moment voor de vierde plaats onder de vrouwen streden.
Op 12 kilometer van de meet volgde een kort maar nijdig klimmetje. Intussen was onze groep al aangedikt tot 20 man, dus nog even bergop aan de boom geschud en we stoven letterlijk en figuurlijk verder naar de finish met 8 man. Samen met Thomas nog het prestige-spurtje gewonnen van ons groepje.
Gefinisht in 4 uur en 11 minuten op de 78ste plaats.

Dinsdag 20 juli 2010: Transalp Etappe 4.

Op papier leek de vierde etappe iets minder zwaar dan de vorige. Van Scuol naar Livigno (Italië) kregen we over een afstand van 74 kilometer en 2377 hoogtemeters drie klims te verwerken, echter nooit zo steil als de voorbije ritten.
Tijdens de briefing voor de start werd ons een prachtige rit beloofd, misschien wel de mooiste van deze acht-daagse. Het bleken geen loze woorden: voortdurend veranderende panorama's om duimen en vingers van af te likken. Een groot deel van het parcours liep immers door Zwitserlands enige Nationale Park (het oudste Nationale Park in de Alpen) waar je in principe enkel te voet in mag, tussen start en aankomst zouden we eigenlijk niet meer in de bewoonde wereld terechtkomen.
De eerste klim was de Pass da Costainas op 2230 meter hoogte. Ongeveer 1000 hoogtemeters moesten we overbruggen over een afstand van bijna 23 kilometer. In vergelijking met de vorige dagen kon je dit bijna vals plat noemen. Er werd dan ook rapper gereden en in tegenstelling tot de vorige ritten werden er nu ook bergop groepjes gevormd om uit de wind te zitten. Ik zette me op kop terwijl Thomas in de wielen bleef, ik moest wel opletten dat ik hem er niet uitreed.

Het eerste deel van de afdaling was technisch en het was vanaf dag 1 al duidelijk geworden dat dat niet Thomas zijn ding was. Terwijl de andere teams me weer voorbijraasden wachtte ik halverwege op Thomas.
De tweede klim naar Döss Radond was minder lang en aangezien ik me duidelijk sterker voelde heb ik Thomas grote stukken geduwd. Daardoor maakten we toch weer wat tijd en plaatsen goed. Hetzelfde scenario in de laatste klim naar Passo Alpisella op 2290 meter hoogte. In de laatste kilometers bergop haalden we op deze manier nog Leon en Christian in die al de hele dag een eind voor ons uit reden.
Na een snelle afdaling en een paar laatste vlakke kilometers op weg naar Livigno reden we opnieuw als eerste van ons groepje over de finish. 57ste in 4 uur en 4 minuten.