Verwondering

De voorbije weken was ik vaak verwonderd.

Over de reus van een zoon die ik plots heb, over zijn ongelooflijk snel uitbreidende woordenschat, over zijn mondje dat geen seconde stil staat (van wie zou hij dat toch hebben?), over zijn eerste zinnetjes, over zijn eindeloze herhalingen van die zinnetjes (Opi vuil. Opi auto vuil. Buiten nat, koud. Papa fiets. Baby mee. Papa zitten zetel. Kaka vies. Gaga (= Gargamel) stout. Enzovoort, enzoverder.), over hoe alles onmiddellijk weer toe moet (de deur, de pot confituur, het botervlootje), over hoe lief hij is voor zijn zusje. Over alles eigenlijk.

Over mijn pluimgewichtje van een dochter, die sterk lijkt op haar grote broer maar toch een ander kindje is. Over hoe snel ze verandert, over het knuffelkonijn dat ze is, over hoe snel de tijd gaat terwijl ik dit momentum net probeer vast te houden en zoveel mogelijk probeer te genieten. Over alles eigenlijk.

Over mijn halve trouwboek die nog steeds veel gaat fietsen maar opeens wel veel meer doet in het huishouden, waardoor ik het meestal niet drukker heb dan voorheen. Over alles eigenlijk.

Reacties

Populaire posts