Transalp - Eerste etappe

Het is intussen al drie maanden geleden dat we de Transalp reden. Aangezien ik na de finish aan het Gardameer niet echt op mijn lauweren heb gerust - ik reed nog een MTB marathon in Oostenrijk en verschillende cyclo's - heeft het dus even geduurd voor ik tijd vond voor een verslag van wat het grootste sportieve doel van 2010 was. De Craft Bike Transalp.

Zaterdag 17 juli 2010: Transalp Etappe 1.
Vol ongeduld stonden Thomas en ik te wachten op wat de sportieve apotheose van 2010 moest worden. Slechts minuten scheidden ons nog van het verlossende startschot voor de Transalp 2010. Ons doel was duidelijk: top 50. Met 600 teams aan de start was dat ambitieus, zeker gezien onze geringe ervaring met mountainbike-marathons, laat staan met meerdaagses.
En eindelijk was het dan zover, om 9u30 werden we samen met 1200 andere mountainbikers onder de opzwepende muziek van "Highway to Hell" losgelaten.

De eerste rit bracht ons van het sprookjesachtige Füssen in Zuid-Duitsland naar Imst, meteen de grens over naar Oostenrijk. 84 kilometer en 2100 hoogtemeters.
Op papier zag deze rit er niet bijzonder zwaar uit, er lag slechts één echte "col" op het parcours, en dat pas na 2/3 koers.

De aanloop verliep vrij vlot maar ik moest mijn tempo toch wat drukken voor Thomas die niet te hard van stapel wou lopen. In die eerste 50 kilometer reden we bijna voortdurend in het gezelschap van Leon en Christian, twee Nederlandse vrienden die ik dit jaar leerde kennen in de LCMT en de weken daarna ook nog tegenkwam in verschillende cyclo's, allemaal als voorbereiding op deze Transalp. Ik had toen al gemerkt dat ze aan ons zouden gewaagd zijn en dat zou de volgende dagen ook blijken.
Na 54 kilometer kregen we dan die ene kanjer voor de wielen geschoven, de Marienbergjoch: van 1000 meter hoogte naar 1800 in amper 7 kilometer, dan weet je het wel, steil dus.
Ik begon vrij fris aan de klim maar al snel werd duidelijk dat Thomas niet meer zo fris zat. Hoewel ik me echt inhield kon Thomas niet volgen, de man met de hamer sloeg onverbiddelijk toe. Ik kende geen problemen en kwam met veel overschot boven. Pas een hele tijd later volgde Thomas.
Misschien had ik toen al bergop moeten duwen maar dat durfde ik nog niet uit schrik mezelf (en vooral mijn kniëen) in de vernieling te rijden. Er moesten immers nog 7 etappes volgen waarvan er enkele nog veel zwaarder zouden uitvallen.
Na een razendsnelle afdaling volgden nog een tiental vlakkere kilometers die we in een rotvaart aflegden.
Als 60ste team reden we na 3 uur en 34 minuten over de finish. Net op tijd, want een half uurtje later kwam het water met bakken uit de hemel tijdens een plaatselijk onweer.
Na de rit moesten we nog naar het hotel in Wenns 10 kilometer verderop waarvan 6 km bergop. Ik deed dat nog met de fiets, Thomas werd opgepikt door Liesbet met de auto. Na een snelle douche reden we nog terug met de auto naar beneden om Arne en Ronny op te pikken.