Elfde in Picardië

Net zoals de voorbije jaren stond ook dit jaar de ronde van Picardië aangestipt als laatste grote fietsdoel, ook zo voor Thomas, Wouter, Arne en Olivier. Samen met een hoop bekende gezichten uit andere cyclo's waaronder Frederic en Edith van het Veltec-team die ook hier hun seizoen kwamen afsluiten, stonden we in het eerste startvak te wachten op het startschot. Ook nu weer enkele profs en ex-profs aan de start. De weergoden waren ons nog maar eens goed gezind, het beloofde immers een zonovergoten dag te worden met relatief weinig wind.
De eerste schifting gebeurde traditioneel op de eerste hellingen. Met een peloton van ongeveer 80 renners scheurden we ons af van de rest, ook Thomas en Wouter waren mee. Na amper 40 kilometer kozen 3 renners waaronder 1 prof het hazenpad. Met nog 150 kilometer te gaan leek dat op een zelfmoordpoging maar ze zouden het toch tot aan de finish uitzingen.
Ondanks de bij momenten erg hoge snelheden, demarrages en waaiervorming bleef de groep toch uitzonderlijk lang samen. Langs de kust scheurde het wel enkele keren maar wanneer het tempo dan weer een klein beetje zakte, was de hergroepering telkens weer een feit. Ik reed voortdurend attent mee vooraan zonder al te veel energie te verspillen.
De tweede helft van het parcours werd blijkbaar grondig hertekend en er heerste lange tijd verwarring of we al dan niet juist zaten. Een vijftal renners maakte daar handig gebruik van en verdween al snel uit het zicht, in de grote groep werd er immers kilometerslang aan een slakkengang gereden. Het was wachten op een steile klim na 140 kilometer waar het peloton volledig verbrokkelde. Ik slaagde erin vooraan aansluiting te vinden en met ongeveer 15 renners reden we weg van de rest. Het gat met de 5 eerder ontsnapte renners werd in een rotvaart dichtgereden en onder impuls van één van de deelnemende profs bleef de vaart er goed inzitten, zeer goed zelfs want ik kende in de kilometers die daarop volgden mijn lastigste momenten van de dag. Ik was echter niet de enige, iedereen die door de zijwind op de kant werd gezet kreeg het zwaar te verduren, toch gingen slechts enkele renners overboord.
Toen de prof zich liet uitzakken in de groep viel het stil, veel getekende gezichten en iedereen was blij dat het even iets rustiger ging. Op dat moment heb ik mij echter een beetje in slaap laten wiegen. Met nog 20 kilometer te gaan ontsnapten 2 renners die in eerste instantie niet echt veel voorsprong namen, dan sprongen er nog 2 naartoe en even later nog een eenling. Ik had moeten meespringen maar deed het niet, een gebrek aan gretigheid die me een podiumplaats zou kosten.
Het fut was verdwenen uit ons groepje dat dan nog uit een tiental renners bestond, niemand had nog zin om tempo te maken. Het waren vooral Frederic, een Fransman en ik die er nog wat de vaart probeerden in te houden. Op de laatste helling gebeurde er niks meer en we reden samen naar de finish. Als elfde bolde ik over de streep in 4 uur en 53 minuten. Het voelde aan als een tragere editie maar we haalden toch weer een gemiddelde van meer dan 38 km/u.
Vierde werd ik in mijn leeftijdscategorie, net geen podium dus. Die laatste podiumplaats verloor ik in de laatste bocht waarin ik te wijd ging, maar eigenlijk verloor ik die al eerder toen ik te passief bleef zitten op 20 kilometer van het einde.
Het seizoen mooi afgesloten maar de grinta was een klein beetje verdwenen. Het is de eerste keer dat ik na Picardië eigenlijk wel echt voldaan ben. Bijgevolg is er deze keer ook niet echt sprake van een gat waarin ik andere jaren toch telkens een beetje val.