Ch'ti Bike Tour: la Laurent Desbiens
Het was reeds de vierde keer dat ik aan de start stond van deze Noord-Franse cyclo. In 2007 nam ik voor de eerste keer deel, toen in het gezelschap van Frank Vandenbroucke. Deze keer reed ik bijna de hele rit in het gezelschap van zijn beruchte ploegmaat uit zijn glorieperiode bij Cofidis: Philippe Gaumont.
Ik startte deze keer met ambitie en wou mijn beste resultaat - 10de in 2007 - graag evenaren en nog liever verbeteren.
Na ongeveer 15 kilometer werd het vierluik "Rodeberg - Zwarteberg - Boeschepe -Catsberg" aangesneden. Daarop werd echt hard tempo gemaakt. Uit schrik al meteen de beslissende ontsnapping te missen probeerde ik me vooraan te handhaven en kwam steeds met de eerste 10 boven.
Ik had mij daar echter beter iets meer gedeisd gehouden want zo sterk voelde ik me eigenlijk niet. Na dat vierluik had ik veel tijd nodig om te recupereren, ondraaglijke pijn in het middenrif. De lever of iets anders? Ondertussen waren er ongeveer 9 renners ontsnapt in een smalle afdaling, daarbij zat ook Cédric Vasseur. Ik zag het gebeuren maar kon niet reageren omdat ik iets te ver zat. Die 9 hadden snel een kleine minuut voorsprong bij elkaar gereden maar verder liepen ze niet uit. Met toch nog een vrij omvangrijk peloton van zeker 60 man bleven we hen in het vizier houden.
Die situatie bleef zeker 30 kilometer ongewijzigd tot de zijwind de groep deed scheuren. Met 6 sloegen we een klein gaatje op het peloton dat even aarzelde. Philippe Gaumont was ook mee en er werd meteen rondgedraaid. Terwijl we het peloton al snel op een halve minuut hadden gezet, naderden we op de 9 koplopers. Na iets meer dan 10 kilometer achtervolgen, vonden we vooraan de aansluiting. Het gevolg was dat het daar dan even stokte en dat het peloton opnieuw iets dichter kwam. We werden voortdurend op de hoogte gehouden door motards. Op dat moment ben ik iets te genereus geworden met mijn krachten en ben ik te veel kopwerk voor mijn rekening beginnen nemen.
Het peloton bleef lang hangen op 35 seconden en uiteindelijk werd de kloof toch weer groter. Met 15 begonnen we aan het drieluik "Watten - Merckegem - Nôtre Dame des Crampes", het was op die laatste helling dat ik reeds de eerste krampen voelde doorkomen, het gevolg van te veel te woekeren met mijn krachten. Veel te vroeg natuurlijk, we waren immers nog maar iets voorbij halverwege. Ik kon echter nog volgen zonder al te veel problemen terwijl er op dat drieluik toch al drie man overboord ging.
Met 12 reden we richting Cassel waar we de langste helling van de dag voorgeschoteld kregen. Daar moest ik er helaas af, samen met Gaumont en nog een andere Fransman. De rest van de heuvelzone legden we met drie af en het was slechts op de Ravensberg, de laatste helling van de dag, dat ik mijn twee compagnons definitief moest laten rijden. Ik kon de krampen nog maar nauwelijks verbijten en werd in de laatste 15 kilometer opgepeuzeld door een achtervolgend groepje van ongeveer 10 man.
Er volgden nog een hoop demarrages, maar telkens wist ik aan de rekker te blijven hangen. Sprinten zat er echter niet meer in, door de krampen kon ik niet meer recht op de pedalen gaan staan.
Ik slaagde er niet in mijn doelstelling te verwezenlijken en werd 22ste. 4 uur en 20 minuten had ik nodig voor de 168 kilometer.
Lange tijd had ik zicht op een top 10-notering maar krampen deden me de das om. Van in de eerste kilometer te veel gewoekerd met mijn krachten en ik had gewoon ook niet echt een goeie dag. Ik had de dag voordien niet kunnen inrijden en dat bleek alweer nefast.
Maar ook hier geldt de algemene evolutie in het cyclo-wereldje dat het niveau elk jaar stijgt en dat ook steeds meer liefhebbers en beloften de weg vinden naar cyclosportieven.
Reacties