3 Ballons 2010

Na vorig jaar noodgedwongen de korte afstand gereden te hebben - ik had toen de dagen voordien immers een buikgriepje moeten trotseren - koos ik dit jaar terug voor de Master. 205 kilometer door het hart van de Vogezen met als scherprechters oa. de Ballon de Servance, Grand Ballon, Ballon d'Alsace en last maar zeker not least La Planche des Belles Filles.
De laatste keer dat ik voor deze lange martelgang koos dateert al van 2006, toen deed ik er 7 uur en 53 minuten over. Aangezien ik de laatste jaren toch nog wat progressie boekte moest dat nu dus zeker beter kunnen. Voor mezelf had ik 7u15 als richttijd vooropgesteld, al durfde ik dat niet luidop te verkondigen.
Met een start vanuit het bevoorrechte vak kon ik relax beginnen en in de voorste gelederen meeschuiven naar de eerste klim. Die verliep vlot tot ik op een paar kilometer van de top toch moest lossen uit de kopgroep. Die bestond op dat moment nog uit een twintigtal renners. Ik kon aanpikken in een achtervolgend groepje dat op korte afstand volgde en ik kwam in circa tiende positie boven. Terug aansluiten in de kopgroep moest in de afdaling zeker lukken en zo geschiedde ook. Helaas zonder mij, want na 5 kilometer dalen reed ik lek, een zeer slecht moment zo vroeg in de koers want wanneer ik terug zou kunnen aanzetten zouden alle snelle groepen reeds weg zijn.
Terwijl ik al vloekend de binnenband wisselde zag ik een hoop vrienden passeren. Eerst Thomas, dan Wouter en wat later ook nog Matthias en Steven. Bij die laatste twee kon ik na een korte inspanning na de afdaling terug aansluiten in een groepje van ongeveer 25 renners. Het tempo lag weliswaar wat lager dan wat ik aankon maar alleen wegrijden zou ongetwijfeld uitdraaien op een chasse patat. In tegenstelling tot anders mocht ik me nu wel eens rekenen bij de betere klimmers en zag ik eens wat minder af. Boven op de top van de Grand Ballon was de groep nog wat aangedikt door renners die in groepjes voor ons de rol hadden moeten lossen.
Na een snelle afdaling waarin ik het commando voerde raapten we net voor de voet van de Hundsruck eindelijk de groep op waarin ook Wouter zat, die had ik al in het vizier op de Route des Crêtes voor de top van de Grand Ballon.
Op de korte maar steile Hundsruck gingen al wat renners overboord, maar het was pas op de Ballon d'Alsace dat de vrij omvangrijke groep echt werd uitgedund. Met een tiental renners kwamen we boven en werd de lange weg naar de laatste klim aangevangen. In het eerste deel werd er nog goed samengewerkt maar op 20 kilometer van de voet van La Planche des Belles Filles kwam er toch nog wat volk uit de achtergrond terug, vanaf dan was de samenwerking zoek en werd er niet echt meer doorgereden.
Na nog een Red Bull aangereikt gekregen te hebben door Elke in Champagney kwam ik relatief fris aan bij de voet van La Planche. Slechts een kleine 6 kilometer maar wel met een gemiddeld stijgingspercentage dat hoofdzakelijk boven de 10 % ligt.
Finishen in 7u15 kon nog lukken maar dan moest ik die laatste klim wel in minder dan een half uur afwerken. En een half uur was in het verleden telkens wat ik ongeveer nodig had. Ik deed er nu echter maar 23 minuten over en klokte daarmee af op 7 uur en 10 minuten.
Al bij al ben ik dus wel tevreden, ik heb immers echt genoten op de fiets en nooit echt zwaar afgezien.
Maar ik blijf toch met de vraag zitten waar ik had kunnen uitkomen zonder die lekke band. De tijd die verloren ging beperkt zich immers niet tot de 5 minuten die nodig waren om van binnenband te wisselen. Nog meer tijd gaat verloren omdat je niet meer in de snelle groepen zit die op de tussenstukken ook echt doorrijden. Op die manier had een tijd onder de 7 uur er wel moeten ingezeten hebben. Anderzijds kan je je ook de vraag stellen of het snelle tempo vooraan zijn tol dan niet zou geëist hebben en ik ergens een inzinking zou gekend hebben?Allemaal vragen waarover de Marmotte misschien duidelijkheid zal scheppen.