Just married (bis)

We zeiden het al eerder: 2007 is ons trouwjaar. En vorige zaterdag, 27/10/2007, breiden we een vervolg aan onze wettelijke verbintenis in de kerk van Sint-Denijs-Westrem. Het was een zaaaaaaaalige dag, wat hadden jullie anders gedacht. De dag begon al vroeg want om 6u30 werd ik bij de kapper verwacht samen met mijn mama. Daarna vlug naar mijn ouders om te ontbijten en dan naar de schminkster. Een kwartiertje per persoon had ze gezegd, op een half uurtje zouden we dus buiten zijn. Niets daarvan, want de schminkster was een babbelkous van het grootste formaat. Resultaat: wij pas thuis om 9u20 en om 9u30 kwam Michaël al. Hij heeft dus even moeten wachten :-)

In de voormiddag gingen we op pad met onze fotografe, een fantastische vrouw die prachtige foto's trekt. Eerst deden we het Centrum voor de Ronde van Vlaanderen aan voor onze binnenfoto's, daarna reden we naar Gent voor de buitenopnames op de Korenlei en in het Jan Breydelstraatje. We hadden er veel bekijks: een groep Italiaanse toeristen bleef maar rond ons hangen en wilde hun tocht niet verder zetten zonder eerst met ons op de foto te zijn gegaan. De Hollanders die blijkbaar massaal Gent binnengetrokken waren (op verkenning voor een mogelijk Anschluss misschien?) vonden het hartstikke leuk, sommigen wilden mij zelfs kussen, stel je voor! Enfin, ze waren alvast niet de enige die mij wilden kussen die dag, hihi.

Om 13u20 kwamen we terug bij mijn ouders aan, waar de suite ondertussen verzamelen had geblazen. Vlug een sandwicheke of twee en ons eerste glas champagne van de dag, de suitefoto's en hop...naar de kerk. Beschrijven wat door ons heen ging tijdens de mis is onbegonnen werk, maar het was een mooi moment, een heel mooi moment zelf. Bij het buitengaan kregen we genoeg rijst over ons heen om de kindjes in Darfur een week mee te voeden, maar daar zullen we voor de gelegenheid eens niet bij stilstaan. Aan de pretoogjes van de gooiers te zien, was het héél erg plezant ;-)

Na een babbeltje met onze supporters, trokken we naar de feestzaal waar we een beetje later de gasten van de eerste receptie mochten verwelkomen. Die twee uurtjes vlogen echt voorbij, want voor we het wisten, begon iedereen alweer afscheid te nemen en kwamen de gasten van het avondfeest al toe. Het avondfeest begon met een speech van ons (zie volgende post). En ook Koen en Papa Doc staken later op de avond nog een speechke af.

En dan, na koffie en dessert, was het tijd voor ons om een laatste keer die dag écht in de spotlights te gaan staan (letterlijk en figuurlijk) voor onze openingsdans. Ik wist al ongeveer van in februari dat het voor mij wel Gorecki van Lamb mocht zijn. Michaël was het nu eens wel dan weer niet met me eens. We bleven dus zoeken naar alternatieven. Er was sprake van Into my arms van Nick Cave, van Je t'aimais, je t'aime et je t'aimerais van Francis Cabrel, van You do something to me van Paul Weller, van Nine million bicycles van Katie Melua (kwestie van in het fietsthema te blijven ;-)), van All I need van Air, ..., maar ondanks het heel erg trage begin kwamen we toch steeds weer bij Gorecki terecht. De knoop hakten we echter pas door op woensdag 24/10, toen we een eerste oefendansje placeerden. En dat oefenen, geloof me vrij, was allesbehalve overbodig. De versie de we brachten op het feest was de allerbeste (gelukkig maar). Na ons optredentje haalden we onze (schone) ouders en erbij en vanaf dan was het dansen geblazen! Ik heb het gevoel dat ik tot half vijf niet van de dansvloer ben geweest en mijn voeten konden dat tot enkele dagen later zeker beamen. Terwijl ik onze dansende medemensen animeerde, deed Michaël hetzelfde voor onze niet-dansende medemensen. Meteen een goede taakverdeling binnen ons huwelijk dus :-) Tegen half vijf begon de dansvloer leeg te lopen en tegen half zes à zes uur vertrokken we huiswaarts. Na 24u aan één stuk wakker geweest te zijn, kon ik mijn bed horen tieren tot in de feestzaal. Mijn vader omschreef het treffend als volgt: "Iedereen was weg en het leek wel of ze bij jou de prise hadden uitgetrokken." En om eerlijk te zijn: zo voelde het ook, hihi. Eens iedereen weg was, was het enige dat we wilden, zo snel mogelijk in bed liggen.

Maar, we mochten dan wel allebei stikkapot zijn, we waren allebei ongelooflijk voldaan en euforisch over onze grote dag. Hij was precies verlopen zoals wij het wilden en daar hebben ongelooflijk veel mensen toe bijgedragen. Bedankt daarvoor!