En ook ík heb gefietst dit jaar!
Het voornemen
We schrijven juni 2005 wanneer we ten huize Weylandt met z’n allen naar een leuke reportage kijken over Ventourist-Venthousiast, een evenement waarbij duizenden Vlamingen al dan niet voor de eerste keer, al dan niet meer dan één keer de Mont Ventoux bedwingen. Het was er mooi weer, de ambiance zat er goed in en ik vond het zoals gewoonlijk allemaal fantastisch, super en de maxxx en volgend jaar zou ik zeker ook meedoen. Zo gezegd, zo gedaan: in februari kocht ik een nieuwe bolide (Colnago Primavera, Shimano 105) aan een iets schappelijkere prijs dan het supertopmodel van mijn wederhelft, maar ik ben dan ook véél bescheidener ;-) en vooral minder op mijn fiets gezeten dan hem.
We schrijven juni 2005 wanneer we ten huize Weylandt met z’n allen naar een leuke reportage kijken over Ventourist-Venthousiast, een evenement waarbij duizenden Vlamingen al dan niet voor de eerste keer, al dan niet meer dan één keer de Mont Ventoux bedwingen. Het was er mooi weer, de ambiance zat er goed in en ik vond het zoals gewoonlijk allemaal fantastisch, super en de maxxx en volgend jaar zou ik zeker ook meedoen. Zo gezegd, zo gedaan: in februari kocht ik een nieuwe bolide (Colnago Primavera, Shimano 105) aan een iets schappelijkere prijs dan het supertopmodel van mijn wederhelft, maar ik ben dan ook véél bescheidener ;-) en vooral minder op mijn fiets gezeten dan hem.De Ronde
Ik was er dus helemaal klaar voor: alleen nog wat trainen en dan zou ik die berg wel eens gaan bedwingen, zie. Zoals wel vaker had ik mijn professionele bezigheden weer eens grondig onderschat waardoor ik ettelijke weekends “getraind” heb achter mijn bureau in plaats van op mijn fiets. Net zoals bij Michaël was de Ronde van Vlaanderen ook voor mij de echte start van mijn wielerjaar, als je met mijn palmares van een “wielerjaar” kan spreken tenminste :-) Net zoals in 2005 had ik vóór de RVV nog niet op mijn fiets gezeten en in tegenstelling tot in 2005 opteerden we met “The Sundays” dit keer voor een tochtje vanuit SDW, dat een stukje over het RVV-parcours liep, met o.a. de Edelare (onze zondagsberg, niet in de RVV), de Boigneberg, de Foreest, de Steenberg en de Leberg. Daarna wilden mijn beentjes, maar vooral mijn hoofd naar huis. Zoals gewoonlijk zag ik het alweer helemaal voor me: stikkapot en niet meer thuis geraken, ook al geraak je volgens mijn broer(ke) ALTIJD thuis. Enfin, mijn aluminium ros én mijn beentjes én mijn hoofd hadden de eerste wielertest van het jaar alvast goed doorstaan. Heel even zag het er naar uit dat de RVV écht het startschot van duurzame conditie-opbouw zou worden, maar de weken die erop volgden, bewezen dat dat niet het geval zou zijn.
De Ventoux
Ik kwam aan de start van Ventourist-Venthousiast met een 200-tal kilometer in de benen en was dus uiteraard redelijk bang dat ik niet boven zou geraken. Destemeer omdat ik met mijn grote mond aan ongeveer de helft van groot Gent had verkondigd dat ik de Ventoux zou gaan beklimmen. Gelukkig had ik er wel aan toegevoegd dat ik zou starten in Sault, de makkelijkste kant dus…
De eerste 20 kilometer gingen vlotter dan verwacht: 1 km bergaf, 11 km à 6 % en dan nog een rustiger stuk tot aan Chalet Reynard, waar de klim vanuit Bédoin (de lastigste) samenkomt met die vanuit Sault. Eens het chalet gepasseerd is het kleiner schakelen tot je niet meer verder kunt en vooral - in mijn geval dan - eindelijk zwijgen (in opdracht van de papa ;-)). Ik las ergens: « les 6 derniers kilomètres vous rappelleront que vous êtes sur le Mont Ventoux » en inderdaad, ik heb het gevoeld ! Zoals steeds wanneer ik lang bergop moet rijden en ik niet kan babbelen omdat dat net iets te lastig is, begon ik mij na 5 kilometer te vervelen…Gelukkig was het toen “maar” één kilometer meer. Na een laatste venijnig stukje bereikte ik de top: ik had er minder dan 2 uur over gedaan!
We hadden net genoeg tijd om de obligate sms’jes te sturen, mouwstukken aan te doen en snel (enfin, met mijn daaltalenten is “snel” hier eigenlijk niet van toepassing) naar beneden te fietsen. Na 100 meter dalen begon het te stortregenen, kwestie van de afdaling wat spannender te maken! Na 6 km klappertanden en twee warme chocomelkskes in Chalet Reynard zat er toch niet veel anders op dan de afdaling verder te zetten. Het motregende nog, en de eerste paar kilometer heb ik serieus gebibberd, maar daarna ging het wel … stapvoets vooruit. Mijn compagnon de route heeft, naar eigen zeggen, een stijve nek overgehouden aan deze afdaling, doordat hij steeds achteruit moest kijken om te zien of ik nog wel volgde. Enfin, kan zijn maar overdrijven zit dan ook in de familie ;-)
Ik kwam aan de start van Ventourist-Venthousiast met een 200-tal kilometer in de benen en was dus uiteraard redelijk bang dat ik niet boven zou geraken. Destemeer omdat ik met mijn grote mond aan ongeveer de helft van groot Gent had verkondigd dat ik de Ventoux zou gaan beklimmen. Gelukkig had ik er wel aan toegevoegd dat ik zou starten in Sault, de makkelijkste kant dus…
De eerste 20 kilometer gingen vlotter dan verwacht: 1 km bergaf, 11 km à 6 % en dan nog een rustiger stuk tot aan Chalet Reynard, waar de klim vanuit Bédoin (de lastigste) samenkomt met die vanuit Sault. Eens het chalet gepasseerd is het kleiner schakelen tot je niet meer verder kunt en vooral - in mijn geval dan - eindelijk zwijgen (in opdracht van de papa ;-)). Ik las ergens: « les 6 derniers kilomètres vous rappelleront que vous êtes sur le Mont Ventoux » en inderdaad, ik heb het gevoeld ! Zoals steeds wanneer ik lang bergop moet rijden en ik niet kan babbelen omdat dat net iets te lastig is, begon ik mij na 5 kilometer te vervelen…Gelukkig was het toen “maar” één kilometer meer. Na een laatste venijnig stukje bereikte ik de top: ik had er minder dan 2 uur over gedaan!
We hadden net genoeg tijd om de obligate sms’jes te sturen, mouwstukken aan te doen en snel (enfin, met mijn daaltalenten is “snel” hier eigenlijk niet van toepassing) naar beneden te fietsen. Na 100 meter dalen begon het te stortregenen, kwestie van de afdaling wat spannender te maken! Na 6 km klappertanden en twee warme chocomelkskes in Chalet Reynard zat er toch niet veel anders op dan de afdaling verder te zetten. Het motregende nog, en de eerste paar kilometer heb ik serieus gebibberd, maar daarna ging het wel … stapvoets vooruit. Mijn compagnon de route heeft, naar eigen zeggen, een stijve nek overgehouden aan deze afdaling, doordat hij steeds achteruit moest kijken om te zien of ik nog wel volgde. Enfin, kan zijn maar overdrijven zit dan ook in de familie ;-)Ondertussen was Michaël al aan zijn tweede beklimming bezig. Hij reed mee met een vriend, Luc Riebels, die voor het record ging: 10 keer de Ventoux op en af in 24 uur. Helaas stortregende het ook aan hun kant van de berg en werd het hele evenement een uurtje later volledig afgelast. Door het onweer op de top was fietsen immers te gevaarlijk geworden. Voor Michaël bleef het dus noodgedwongen bij twee beklimmingen. 
Voor Luc was de ontgoocheling uiteraard zeer groot: het was de tweede keer dat hij gestuit werd in zijn recordpoging. Bij de eerste keer botste hij in een nachtelijke afdaling aan 60km/u met een hert, een ontmoeting waar hij een aantal gebroken ribben aan overhield. Desondanks zette hij toen toch nog door om uiteindelijk te stranden op 9 beklimmingen in 22 uur, net niet genoeg tijd dus voor die laatste 10de beklimming. En nu beslisten de weergoden over zijn lot."De ontgoocheling was nog groter toen een drietal uur later het weer helemaal uitklaarde en er dus eigenlijk opnieuw gefietst kon worden. Dat zag de organisatie echter niet zitten: ze waren immers alles al aan het opruimen. En wij blij dat wij geen 80,00 EUR (per persoon) betaald hadden om die berg op te rijden!
Voor Luc was de ontgoocheling uiteraard zeer groot: het was de tweede keer dat hij gestuit werd in zijn recordpoging. Bij de eerste keer botste hij in een nachtelijke afdaling aan 60km/u met een hert, een ontmoeting waar hij een aantal gebroken ribben aan overhield. Desondanks zette hij toen toch nog door om uiteindelijk te stranden op 9 beklimmingen in 22 uur, net niet genoeg tijd dus voor die laatste 10de beklimming. En nu beslisten de weergoden over zijn lot."De ontgoocheling was nog groter toen een drietal uur later het weer helemaal uitklaarde en er dus eigenlijk opnieuw gefietst kon worden. Dat zag de organisatie echter niet zitten: ze waren immers alles al aan het opruimen. En wij blij dat wij geen 80,00 EUR (per persoon) betaald hadden om die berg op te rijden!Voilà, het grootste deel van mijn wielerjaaroverzicht is hiermee verteld. Na dit “exploot” (hum) volgden er nog twee: Alpe d’Huez en la Ronde Picarde, maar daarover later meer…
Reacties