Mijn Cyclosportief Jaaroverzicht - Deel 1

De voorbereiding.

Januari en februari bestonden hoofdzakelijk uit twee trainingen per week. In de week anderhalf uur op de Tacx en in het weekend een honderdtal kilometer op de weg. Niet bepaald de plezantste maanden om op je fiets te zitten maar wel essentieel om de klassiekers vanaf april op een behoorlijk niveau te kunnen rijden.
In maart reed ik gemiddeld al drie keer per week: zaterdag, zondag en 1 avond in de week op de rollen bij gebrek aan licht. Goed voor ongeveer 1000 km op het einde van de maand.
Eind maart volgde dan de eerste test. De E3 prijs Harelbeke is voor veel wielertoeristen de eerste uitdaging van het seizoen: 130km met een hoop Vlaamse bulten. De eerste 100km lag het tempo hoog, maar de man met de hamer stond me op 20km van het einde op te wachten waardoor ik mijn gemiddelde toch nog serieus zag zakken. Toch een geslaagde generale repetitie voor de Ronde de week daarop.

De voorjaarsklassiekers.

Naar jaarlijks terugkerende traditie vormt de Ronde van Vlaanderen (140km) het eerste echte doel. Het was de eerste rit op mijn nieuwe fiets (Specialized Tarmac S-works, een full carbon lichtgewicht) die meteen werd gedoopt, de weergoden waren ons immers niet gunstig gezind, het water viel met bakken uit de hemel voor we aan de bergzone toekwamen. Vlak voor de "Taaienberg" ging ik onderuit: eveneens een traditie als ik op een nieuwe tweewieler stap. Drie jaar geleden had ik nog geen 100 meter gereden toen ik met mijn splinternieuwe moto op het asfalt lag. Deze keer had ik het toch al 50km uitgehouden toen ik in een natte bocht met kasseien tegen de grond ging, gelukkig zonder schade. De rest van de rit verliep, behalve voor mijn kleren, vlekkenloos. De zon kwam er immers nog door en er kwam geen inzinking.

Op zoek naar beter en vooral warmer weer hadden we van 10 tot 17 april een reis naar Andalusië (Zuid-Spanje) geboekt.

De bedoeling was ook daar wat te kunnen trainen, mijn fiets was immers mee. Het was een herademing om 4 dagen in zomertenue en in een prachtige omgeving te kunnen fietsen:

- Dag 1: Grazalema - Ubrique - Grazalema - Zahara de la Sierra - Grazalema (108km en 3200 hoogtemeters)
- Dag 2: Almuñecar - Lanjarón (84km en 1800 hoogtemeters)
- Dag 3: Lanjarón - Punta de la Ragua (125km en 3000 hoogtemeters)
- Dag 4: Pico Veleta (54km en 1500 hoogtemeters)
Aangezien Elke volgde met de wagen die we gehuurd hadden, hoefde ik niet altijd in een lus te rijden.

De laatste twee weekends van april stonden nog twee ritten op de agenda: de Peter Van Peteghem Classic (175km) en de Omloop het Volk (230km). Dankzij de Spaanse stage had mijn conditie een boost gekregen, op de hellingen kon niemand volgen en de kaap van 200km overschreed ik met de vingers in de neusgaten. Ik had het gevoel al klaar te zijn voor het echte werk, helaas moest ik daar nog een maand op wachten.
In mei had ik immers geen echte doelen. Uit curiositeit had ik dan maar het Belgisch Kampioenschap voor Wielertoeristen met stip aangeduid. Slechts 70km maar wel iets totaal anders dan de grote afstanden waar ik mij hoofdzakelijk op richt. Door de hevige regenval en het gebrek aan wedstrijdervaring was ik er niet gerust op. Ik heb constant vooraan gekoerst om te vermijden bij valpartijen betrokken te geraken, die waren er immers bij de vleet. Door het vele kopwerk hypothekeerde ik mijn kansen misschien wel wat, maar ik wou geen risico's nemen, mijn echte doelen (de cyclosportieven) moesten immers nog komen. Ik werd uiteindelijke 16de op meer dan 100 deelnemers, met iets meer overgave had een plaats bij de eerste tien er zeker ingezeten.
De laatste week van mei zou in het teken staan van rust, al was dat wel relatief. Een week door de Zwitserse, Italiaanse en Franse Alpen met de moto is waarschijnlijk toch niet de beste manier om je benen wat rust te gunnen. Maar belangrijker is dat het wel een heel aangename manier was.

Het echte werk.

Vanaf juni was het menens. De ritten waarvoor ik al maanden aan het trainen was kwamen eraan.

10 juni 2006: Les Trois Ballons (206km, 4300 hoogtemeters)
Op vrijdag 9 juni samen met Wim en Koen vertrokken naar Belfort waar we een hotel voor 1 nacht geboekt hadden. Aangekomen rond 20u30, snel nog iets gegeten en dan naar onze kamer voor een goede maar toch nog vrij korte nachtrust. Dankzij mijn oordoppen was het voor mij een rustige nacht geweest. Wim, die een hele nacht naar een snurkende Koen had liggen luisteren, dacht daar wel anders over.
De wekker ging rond 5u en elk had voor zijn eigen ontbijt gezorgd. Bij Wim bestond dat uit suikerwafels met bananen, Koen had zijn eigen verse melk van de boerderij mee om met muesli naar binnen te spelen en ik had een pastaslaatje (met appel, mango, knolselder en pijnboompitten) van Elke meegekregen.
Aangezien ik in mei niet echt meer had getraind op grote afstanden was het maar met een bang hartje dat ik aan de start verscheen in Champagney.
Kort na de start was ik Wim en Koen al kwijt. De eerste klim volgde al na pakweg 10km, de "Ballon de Servance", die werd meteen à bloc genomen. Dankzij een betere startplaats dan vorig jaar had ik mij tot boven op de klim beter vooraan kunnen handhaven, niet onbelangrijk aangezien tussen tussen de top van de "Ballon de Servance" en de voet van de "Grand Ballon" geen echt zwaar klimwerk ligt maar wel een pak kilometers. Als je dan nog in een sterke groep zit, kan je een goed tempo onderhouden zonder noemenswaardige krachten te verspillen.
Op weg naar de "Grand Ballon" viel er toch nog een grote valpartij te melden in het midden van de omvangrijke groep waarin ik vooraan meereed. Concentratieverlies moet de oorzaak geweest zijn gezien het op een brede rechte baan gebeurde. Vanaf het begin van de klim dunde de grote groep snel uit. Uiteindelijk moest ik halverwege de klim ook de rol lossen. Het gevolg was wel dat ik de rest van de rit er nooit meer in ben geslaagd op de vlakkere stukken een goede groep te vinden die voor mij een geschikt tempo onderhield. Na de "Grand Ballon" was de "Ballon d'Alsace" de volgende klepper die op het menu stond, die verteerde ik goed. Van de vorige editie herinnerde ik me dat tussen de "Ballon d'Alsace" en de laatste klim "la Planche des Belles Filles" een lang en lastig stuk moest afgelegd worden. Samen met een paar lotgenoten zijn we van het ene naar het andere groepje gereden waardoor ik toch nog wat uit de wind had kunnen zitten. Naarmate de laatste klim dichterbij kwam, werd de samenwerking echter steeds slechter. Ik heb me het werk echter niet laten opdringen, ik kende de laatste klim al en wist dat er daar een pak op zouden sneuvelen.

"La Planche des Belles Filles" is maar 6km lang maar zeer stijl, 13 tot 14%, en na 200km weegt zoiets heel zwaar door. Vorig jaar was ik daar echter in mijn element en dat was nu niet anders. In die laatste kilometers maakte ik nog veel plaatsen goed. Wat echter ook niet verschilde van de vorige editie was de klop na de finish:misselijkheid. Ik had weer een uur nodig om te bekomen.
Mijn eindtijd na 206km was 7u53min, daarmee werd ik 180ste in het algemeen klassement op meer dan 2000 deelnemers en 24ste in mijn leeftijdscategorie.
Koen finishte een twintigtal minuten na mij en Wim kwam na 8u45min over de streep, ook allebei met overschot goed voor goud.