Limburg Cyclosportief

Donderdag 1 mei stond mijn eerste cyclo van het jaar op het programma: de Steven Rooks Classic. Eigenlijk kwam die nog te vroeg want na drie maanden inactiviteit pikte ik pas eind januari opnieuw de draad op. Ik verscheen aan de start van de SRC met net geen 3000 km in de benen.

Aangezien het om een lustrum editie ging besliste de organisatie het parcours enigszins aan te passen, het kwam er vooral op neer dat er nog een aantal venijnige klims werden toegevoegd. Voor mij was het de snelle opvolging van klimmetjes vanaf La Redoute (km 100) die me de das omdeed. Hoewel ik op La Redoute nog professioneel bevoorraad werd door Elke en Katleen moest ik de koplopers toch laten rijden, het tempo lag op de steile klim te hoog.
Mijn voorspelling dat de eerste 100km wel zouden lukken maar dat het van daaraf aan moeilijk zou worden werd waarheid. De laatste 50km heb ik met zeer pijnlijke benen uitgereden, in het eerste deel (en vooral op La Redoute) had ik me volledig opgeblazen.
Uiteindelijk gefinisht als 26ste van de 1368 deelnemers in 5u18min.
Na de rit werden op het terras in Maastricht reeds de volgende plannen gesmeed: de Waalse Pijl op zaterdag was er één van.

Samen met Thomas en Wouter stond ik zaterdagochtend voor dag en dauw in Spa om de Waalse Pijl te fietsen. 210 km, naar het schijnt de lastigste aller toertochten in België.
Het was voor mij de eerste keer dat ik deelnam aan deze rit. Deze keer kregen we La Redoute al na 17 km voor de wielen geschoven, dat viel een stuk beter mee dan in de SRC. Het was prachtig weer en aan een gemiddelde snelheid van 26 km/u verteerden we de kilometers goed.
Het zwaarste werd voor op het einde bewaard, vijf beklimmingen kort op elkaar: Stockeu, Côte de Wanne, Thier de Coo, Haute Levée en de Rosier.
Op de eerste van die vijf - de Stockeu - stonden onze supporters (Arne, Katleen, Matteo en Elke) ons op te wachten met belegde broodjes, een zeer welkome afwisseling na alle zoetigheid waarop we reeds de hele dag teerden.
Doseren en sparen: dat waren de kernwoorden van de dag om deze lange tocht tot een goed einde te brengen. Daar bleken we goed in geslaagd want op het einde had ik nog wat over om op de Rosier nog eens vol door te trekken.

Met donderdag 1 mei de Steven Rooks en zaterdag 3 mei de Waalse Pijl in de benen verscheen ik zondag 4 mei aan de start voor de Shimano Fietschallenge. Over frisse benen beschikte ik dus niet meteen, maar het voorbije weekend stond meer in het teken van opbouwen dan van pieken. Met amper 3000 km in de benen wist ik immers dat ik hier nog geen ambitie moest tonen om mee te strijden voor de ereplaatsen.
Veel positieve dingen had ik nog niet gehoord over deze SFC, maar daarover wou ik toch eerst zelfs eens oordelen. Helaas kom ook ik tot de conclusie dat er nog heel veel werk aan de winkel is voor de organisatie.

Het wedstrijdverloop: Onopgewarmd meteen Vaalserberg opknallen - met een Waalse Pijl van de dag ervoor in de benen - bleek bijzonder pijnlijk. In het spoor van de kopgroep kwam ik echter zonder kleurscheuren over de top van het hoogste punt van Nederland, vrij snel vond ik mijn plaats vooraan in de omvangrijke kopgroep. De kilometers die daarop volgden kende ik geen noemenswaardige problemen en kon ik ondanks mijn vermoeide benen vrij goed volgen. We reden met het hele peloton echter maar liefst drie keer verkeerd door slechte signalisatie. Het gevolg was dat er telkens geloste renners uit de achtergrond terug konden aansluiten en dat ik om telkens weer vooraan te geraken een paar nutteloze cartouchen verschoot.
Al vrij snel besefte ik dat ik niet zou rondkomen met mijn twee bidons van 75cl. Zo lang mogelijk aanklampen was de boodschap. Op "Les Waides" reed ik nog met de besten naar boven maar niet zover daarna voelde ik mijn kaars langzaam uitdoven, na ongeveer 95km moet dat geweest zijn. Daarna heb ik een tiental kilometer op mijn eentje rondgezwalpt tot ik door een achtervolgend groepje werd opgeraapt. Ik had intussen geen druppel water meer - de bevoorrading op 100km had ik nooit gezien - waardoor ik de energie steeds meer uit mijn lichaam voelde stromen, zonder water kreeg ik immers ook geen hap naar binnen. Boven op de Loorberg - na ongeveer 120km - besliste ik uiteindelijk om het groepje te laten rijden en mijn bidons te vullen in een café. Terwijl ik weer op mijn fiets kroop passeerde er net een ander achtervolgend groepje van een man of 8 waarin ik kon aansluiten. Nadat ik me gedurende 20 minuten volgepropt had met water en eten kwam ik er weer wat door waardoor ik het laatste drieluik zonder problemen overleefde. De laatste helling (Vaalserberg) nam ik zelfs voor eigen rekening, slechts twee renners slaagden er nog in me te remonteren.
Na 150km finishte ik uiteindelijk als 62ste van de 608 deelnemers in 4u37min met een gemiddelde snelheid van 32,2 km/u. Ofwel lag het niveau hier toch een stuk hoger dan in de Steven Rooks Classic, ofwel eiste de rit van de dag ervoor toch zijn tol. Goed voor goud.

Of ik volgend jaar terug aan de start zal staan voor deze rit is een vraagteken. Het is een mooi parcours maar er zijn nog veel dingen voor verbetering vatbaar. Voor 30 euro verwacht ik echt meer. Meer signaalgevers en motorrijders met parcourskennis zou alvast een begin zijn.