Twaalf

 

Dag broerke

“Als je het verloop van 1 wielerwedstrijd kon veranderen, welke zou dat dan zijn?”, las ik laatst op Twitter. 

Het deed me nadenken, zou ik dan kiezen voor een gebroken sleutelbeen voor jou in de Scheldeprijs in plaats van die gigantische schaafwonden en de talloze kneuzingen die je aan die valpartij overhield maar jou er niet van weerhielden om de dag erna te gaan verkennen voor Parijs-Roubaix en de zondag erop te starten in de Hel van het Noorden? 

Ach nee, doe toch maar niet, want voor je het weet was je voldoende hersteld, zoals dat tegenwoordig gaat met wielrenners, en stond je alsnog aan de start van die Giro. 

Doe mij maar een minimale ingreep met een maximale uitkomst. Ik zou jou een paar seconden vroeger terug naar voor laten kijken. Je zou het muurtje ontweken hebben en misschien niet eens hebben beseft aan wat voor onheil jij en wij waren ontsnapt.  Gewoon een kwestie van seconden.

En als dat niet kon, dan liet ik je een centimeter of 20 meer naar rechts rijden. Je zou het muurtje ontweken hebben en misschien niet eens hebben beseft aan wat voor onheil jij en wij waren ontsnapt. Gewoon een kwestie van centimeters.

En als dat niet kon, dan liet ik die witte streep op de weg de kromming van de weg volgen in plaats van recht op het muurtje af te lopen. Je zou het muurtje ontweken hebben en misschien niet eens hebben beseft aan wat voor onheil jij en wij waren ontsnapt.

Maar we zijn er niet aan ontsnapt. 

En dus moeten we het al twaalf jaar zonder jou doen, broerke. Twaalf jaar die mij getekend en veranderd hebben. Twaalf jaar waarin de tijd toch ook is blijven stilstaan, want jij bent wel nog precies dezelfde als toen. 

Twaalf jaar van missen, rouwen en houden van. Twaalf jaar van intense trots en dankbaarheid dat ik je zus mag zijn. Twaalf jaar van een lege stoel aan tafel, van heimwee naar jou. Twaalf jaar van jou zonder jou. 

Ik mis je, broerke, want we zijn er niet aan ontsnapt.

Dikke kus van je zus,

Elke