Zes jaar.

Zes jaar. Het ene moment nemen we uitgebreid, ja, uitgebreider dan ooit tevoren, afscheid voor je naar de Giro vertrekt en het volgende moment word ik wakker en blijkt dat ik je al zes (!) jaar moet missen.

En ja, de eerste twee jaren waren de moeilijkste, maar nee, het missen wordt er niet minder op, ik leer er gewoon wat beter mee omgaan. Behalve dan op dagen als vandaag waarop het missen, het rouwen terugkeert naar het prille, eerste stadium van rauwe, fysieke pijn.

En nee, het is allesbehalve oké dat wij jou na amper 26 jaar alweer kwijt waren, maar ja, ik kijk ook met heel veel dankbaarheid terug op de tijd die we samen hebben gehad. En broerke, wat ben ik nog steeds trots op jou, mijn held.

Dikke kus van je zus.

Reacties

Populaire posts