Ce n'est pas la distance qui mesure l'éloignement

Afwezig vandaag. In mijn hoofd, en dus ook op het werk. Alleen vandaag. Hier thuis, maar niet in mijn hoofd. Tijd om in mijn hoofd te verdwalen, rondzwervend van herinnering naar herinnering. Van weet-je-nog naar wat-was-het-toen-plezant. Met een vloek ertussen, zo af en toe, dat mag. Een traan zo nu en dan, dat mag ook. Maar ook een big smile, zoals alleen jij er een kon hebben. 

Voor Loïc en Aurélie zit je op een sterretje heel ver weg maar volg je hen van heel nabij. Ook na 3 jaar voel ik je heel erg dicht bij mij. Soms stel ik het me zo voor:

Ce n'est pas la distance qui mesure l'éloignement. (Antoine de Saint-Exupéry)

... maar meestal weet ik gewoon dat jij in mijn hart, mijn hoofd, mijn hele lijf zit. Ik ben drie jaar geleden een stukje van mezelf verloren, een stukje dat jij hebt meegenomen, naar je planeet, je sterretje of naar waar dan ook. Maar ik troost me aan de gedachte dat jij niet helemaal vertrokken bent, dat ook jij een stukje hier hebt gelaten, bij Michaël en mij, bij Loïc en Aurélie, bij moeke en vake, bij An-Sophie en Alizée, bij je vele vrienden. En zo gaan we samen verder op weg, nooit alleen, tu sempre con noi.