Aller...

1 en 2 november. Eerlijk? Persoonlijk deed het me nooit zo veel. Ik miste mijn doden op die dagen niet meer dan anders.  Het waren zo van die dagen waarop wij als kind van het ene kerkhof naar het andere gesleurd werden om een pot chrysanten te gaan neerpoten bij een betovergrootnonkel in het zevenste knoopgat. Jeej! Ik perfectioneerde er met gemak mijn techniek van het ogenrollen en het veelbetekenende blikken wisselen met mijn broer.
Naar men zegt, zijn het van die grijze, grauwe dagen.  En eerlijk? Sinds mijn broer stierf hebben alle dagen een zwarte rand. Een rand die varieert in intensiteit, maar die er altijd is. Er gaat geen dag voorbij dat ik hem niet mis, geen dag dat ik niet treur om wat had kunnen zijn, geen dag dat ik niet met een lach en een traan terugdenk aan wat is geweest. Maar eerlijk dus? Neen, die 1e en die 2e november kunnen me gestolen worden. Het zijn dagen zoals alle andere.
Tenminste, dat dacht ik. Tot ik deze week zag hoe het voor mijn moeder iedere dag lastiger wordt.  Om deze week te zien hoe haar verdriet weer de overhand neemt, om de pijn op haar gezicht te zien, om de tranen over haar wangen te zien lopen. Symbolen en tradities zijn heel belangrijk voor haar, altijd al geweest. Ik heb er zelf altijd wat lacherig over gedaan, vond dat ze er wat in overdreef. Maar misschien, heel misschien, is het nog zo gek niet om tradities in ere te houden. Dus broerke, misschien ga ik morgen naar het kerkhof, misschien ook niet, in mijn gedachten ben je sowieso, maar ik zorg voor moeke en vake en ik maak daar een nieuwe traditie van. Beloofd.