3 Ballons vanaf de zijlijn

Afgelopen weekend stond mijn belangrijkste doel voor 2012 op de koersfiets op het programma. Met een laatste training op woensdagavond met het Scheldepeloton wou ik me finaal klaarstomen voor les 3 Ballons.

Die training liep echter in mineur af. Ik kwam thuis met een pijnlijke linkerknie en voelde dat het niet goed was. Toen ik de volgende ochtend de trap afkwam kwam de pijn meteen terug, ook schakelen in de auto verliep niet pijnloos. 'S avonds kreeg ik bij de dokter het verdict te horen: een kraakbeenletsel. Minimum twee weken geen fiets.

Les 3 Ballons 2012 viel dus in het water voor mij. Even twijfelde ik of ik mee zou afreizen maar ik wou het Vogezenweekend eigenlijk echt niet missen. Bovendien ken ik zelf de luxe om bevoorraad te worden in een cyclo. Niet moeten stoppen aan bevoorradingen zorgt enerzijds voor tijdswinst, je verliest ook niet de groep waarin je zit, maar mentaal biedt het ook echt een voordeel.

Dat zou dus mijn rol worden: ploegleider/soigneur van dienst. En aangezien Arne ook zou bevoorraden - hij was nog niet helemaal hersteld van een keelontsteking - konden we elk met een wagen op twee fronten werken. Ik zou zorgen voor de renners in de voorhoede en Arne voor de renners die zich daar net achter bevonden.

Grote kopgroep op Col d'Oderen

Onze eerste post was Col d'Oderen. Arne en ik stonden daar een half uurtje voor de kopgroep doorkwam. In de derde groep zaten JP en Thomas, die kregen elk een bidon. Daar vlak achter kwam Pablo al opzetten die aan een zeer sterk remonte bezig was, hij had immers helemaal achteraan de 4000 deelnemers moeten starten en had de eerste klim grotendeels in en langs de graskant moeten voorbijsteken. In zijn wiel zaten Jens Keukeleire (Greenedge) en nog een vriend.

Arne op Col d'Oderen

Terwijl Arne nog even langer op Col d'Oderen bleef om nog enkele andere renners te helpen, vertrok ik al naar mijn volgende stop: de top van Route des Américains. Het gevoel in de wagen was zeer gelijkaardig aan dat van een maand geleden in de Giro, met dat verschil dat ik nu zelf reed. Voorzichtig de renners voorbijsteken op de iets bredere passages, en op de stukken tussen de groepjes gas geven, tot ik weer helemaal vooraan zat en mij kon gaan opstellen op Route des Américains.

Kopgroep op Route des Américains

Van de bekenden kwam Pablo als eerste boven. Hij was nog steeds bezig aan zijn remonte en had JP en Thomas al achtergelaten. In zijn wiel nog steeds Jens Keukeleire. Even later kwam JP door en nog enkel minuten later Thomas. Die laatste had last van krampen. Op het lange stuk langs Route des Crêtes bleef ik in de buurt van die drie. Voorbijsteken was niet altijd gemakkelijk omdat de groepjes vaak in waaiers over de volledige breedte van de weg reden.

Frederic op Grand Ballon

Intussen was Arne ook weer voorbijgekomen en beiden stopten we net onder de top van de Grand Ballon, iedereen die het nodig had kreeg daar een nieuwe bidon.

Kort na de doortocht van Thomas, die in een groep was terechtgekomen waar ook Ruben in zat, vertrok ik weer. Het duurde tot op de Col du Hundsruck voor ik ze weer te pakken had, in een afdaling maakte ik met de wagen immers geen of weinig terrein goed op de fietsers. Op de smalle Hundsruck was het zeer moeilijk voorbijsteken maar uiteindelijk lukte het toch en kon ik een kilometer onder de top nog eens stoppen om eerst JP en kort daarna Thomas te bevoorraden. Ik vertrok dan weer snel want Pablo had ik intussen nog steeds niet bijgehaald. Op het stuk tussen de Hundsruck en de Ballon d'Alsace stak ik eerst Thomas voorbij, hij zat in een groep van ongeveer 20 renners. Niet zoveel verder haalde ik JP bij, zijn kaars begon stilaan uit te doven. Ik praatte nog even op hem in en trok dan vol door naar de Ballon d'Alsace. Na 2 kilometer klimmen kwam ik in het spoor van Pablo zijn groep. Net op tijd want hij had een lastig moment, hij hing achteraan in de groep, en had drank en eten nodig. Na hem alles gegeven te hebben wat hij nodig had, reed ik door naar de top.

JP op Ballon d'Alsace

Rob de Jongh van Cyclobenelux stond daar ook. Ik haalde net als hem mijn fototoestel boven en zag zo alle bekenden passeren. Eerst Pablo, de bevoorrading had hem duidelijk goed gedaan want hij zag er weer iets frisser uit en had geen terrein verloren. Een tiental minuten later volgden Thomas en JP. Thomas was zijn dipje te boven gekomen en had JP ingehaald die er behoorlijk doorzat. Hij stapte in de wagen.

Een volgwagen heeft dus ook een nadeel, de verleiding is soms groot om van de fiets en in de wagen te stappen. Een moto zou eigenlijk het ideale middel zijn want voorbijsteken gaat een stuk makkelijker en fietsers hoeven niet aan de verleiding te weerstaan om er de brui aan te geven.

Intussen was Arne er ook weer bij gekomen, in zijn auto zaten intussen ook al twee vrienden die het niet meer zagen zitten. Na nog een hoop bekenden gefotografeerd en bevoorraad te hebben vertrokken we nadat de twee salsaspurters Denis en Jasper gepasseerd waren.

Met de auto reden we rechtstreeks naar La Planche des Belles Filles. Aangezien daar een waterstand was voorzien van de organisatie kon ik me beperken tot foto's trekken en een laatste keer aanmoedigen. Samen met JP en Rob posteerde ik me een kilometer onder de top. Na de meeste vrienden te zien passeren hebben trokken we ook naar de aankomst. Net zoals andere jaren was de sfeer daar uitgelaten en werd er uitgebreid bijgepraat.

Ruben op la Planche des Belles Filles

Denis, Jasper, Olivier, JP en Nick aan het napraten

Wouter, Ruben, Pablo, Dominique, Thomas, Ronny en Olivier

Hoewel ik liever zelf had deelgenomen op de fiets, heb ik van deze editie ook weer enorm genoten. Het was een schitterende dag. Ik kan het iedereen aanraden die ook eens noodgedwongen langs de kant staat om een cyclo op deze manier te beleven.