Kom terug...
'Kom terug.'
Als ik die woorden eens zó zacht kon zeggen
dat niemand ze kon horen, dat niemand zelfs kon denken
dat ik ze dacht... en als iemand dan terug zou zeggen
of desnoods alleen maar terug zou denken
op een ochtend:
'Ja.'
(Toon Tellegen)
Als ik die woorden eens zó zacht kon zeggen
dat niemand ze kon horen, dat niemand zelfs kon denken
dat ik ze dacht... en als iemand dan terug zou zeggen
of desnoods alleen maar terug zou denken
op een ochtend:
'Ja.'
(Toon Tellegen)
De voorbije dagen voelde ik me redelijk goed. Tot ik dit tekstje gisterenavond las. Ik las het in een herdenkingsberichtje voor een andere, veel te jong gestorven jongen. Een klap in het gezicht, dat was het. Zo mooi, zo herkenbaar, zo pijnlijk. Terug naar af, zo voelde het. Of nee, terug naar verderweg? Naar iets anders, zoveel is duidelijk.
De tranen lopen al een tijdje niet meer over mijn wangen en ik had het gevoel dat ik de tranen in mijn hoofd toch vrij goed onder controle had. Telkens ze zich aandienden redeneerde ik ze weg. Misschien niet helemaal hoe het hoort, maar het werkte wel, voor mij toch.
Tot gisterenavond dus. Opeens was het daar weer, het besef. Opeens drong het door, in al zijn grootheid. Opeens plooide ik weer dubbel en voelde ik het gemis tot in elke vezel van mijn lijf. Opeens voelde ik mezelf ook een beetje wankelen. Voor het eerst eigenlijk.
Het vertrek (naar de Transalp) van mijn rots in de branding is daar natuurlijk niet vreemd aan. Pas nu voel ik hoeveel ik op hem leun. Ook al praten wij zeker niet de hele tijd over Wouter, gewoon het feit dat hij er is, bezorgt mij een zekere gemoedsrust en dat is gewoon heel veel waard.
Schat, ik tel samen met de kindjes de dagen af, wij duimen voor een heel goed resultaat, maar vooral ook voor een behouden thuiskomst. Dikke zoen.
De tranen lopen al een tijdje niet meer over mijn wangen en ik had het gevoel dat ik de tranen in mijn hoofd toch vrij goed onder controle had. Telkens ze zich aandienden redeneerde ik ze weg. Misschien niet helemaal hoe het hoort, maar het werkte wel, voor mij toch.
Tot gisterenavond dus. Opeens was het daar weer, het besef. Opeens drong het door, in al zijn grootheid. Opeens plooide ik weer dubbel en voelde ik het gemis tot in elke vezel van mijn lijf. Opeens voelde ik mezelf ook een beetje wankelen. Voor het eerst eigenlijk.
Het vertrek (naar de Transalp) van mijn rots in de branding is daar natuurlijk niet vreemd aan. Pas nu voel ik hoeveel ik op hem leun. Ook al praten wij zeker niet de hele tijd over Wouter, gewoon het feit dat hij er is, bezorgt mij een zekere gemoedsrust en dat is gewoon heel veel waard.
Schat, ik tel samen met de kindjes de dagen af, wij duimen voor een heel goed resultaat, maar vooral ook voor een behouden thuiskomst. Dikke zoen.
Reacties
het is niet eenvoudig om als verre buitenstaander - kennis uit het verleden, een goede manier te vinden om je steun en medeleven te betuigen. Jullie werden wellicht de eerste dagen en weken overspoeld, niet alleen door emoties, maar ook door mensen, berichten, en praktische zorgen. Daarom hebben we even gewacht, tot de terugkeer van enige rust, en helaas wellicht ook de leegte, om dan te zeggen dat we heel veel aan jou en je mama en papa hebben gedacht en nog zullen denken. We hopen dat je het evenwicht terug vindt als je die even bent verloren en dat de tranen weer tot rust komen als die weer eens onverwacht hard hebben gestroomd. Heel veel sterkte vanuit Baarle-Drongen, Leen & Luk Van Kerschaver.
Dankjewel! Heel lief.
heel veel sterkte. ik denk aan je.
groetjes en een dikke kus,
Katrien
de worden ontbreken me! Wat een mooi gedicht en wat zwaar om nu zonder je man te zijn! Weet dat we Wouter niet zullen vergeten al zal het je pijn niet verzachten! Ik denk aan jullie zorg goed voor elkaar! Heel veel liefs Eveline
Ik weet niet echt of het wel gepast is dat ik hier reageer, want ik heb Wouter en jou nooit gekend. En toch denk ik elke dag aan jullie. Ik hoop dat je weet dat, nu de storm stilaan een beetje gaat liggen, er nog steeds heel veel mensen elke dag aan Wouter en aan jullie denken, en dat dat een heel klein beetje een troost kan zijn. Want dood ben je pas als men je is vergeten.
Heel veel liefs,
Sofie
Ik wil je ook langs deze weg mijn innige deelneming betuigen. Ik kon mijn oren niet geloven op het moment dat ik het nieuws vernam. Ik hoop dat je je weg vindt doorheen deze moeilijke periode.
Veel sterkte! Nathalie