Transalp - Etappe 7 en 8

Vrijdag 23 juli 2010: Transalp Etappe 7.

De kortste etappe van de Transalp, maar met 2321 hoogtemeters op 48 kilometer toch geen hapklare brok. Er zou dus behoorlijk wat moeten geklommen worden op korte afstand.
Nadat we door de vrouwen met de auto terug werden afgezet in Male konden we postvatten aan de start, opnieuw onder een stralende zon. Na zijn rustdag gisteren stond Thomas nu wel weer naast mij. Op de eerste klim werd al meteen duidelijk dat de onderbreking hem goed had gedaan. Voor de eerste keer in deze Transalp nam hij het commando en zat ik toch wel even te puffen in zijn wiel.
Op het einde van de eerste klim nam ik toch weer een klein beetje voorsprong en begon iets voor Thomas aan wat opnieuw een behoorlijk technische afdaling was. Beneden even moeten wachten en dan samen naar het zwaartepunt van de rit. Een klim in 4 trappen met de voet op 900 meter hoogte en de top op 2147 meter, ook hier weer lange stroken van 20% en meer.

Gedurende de hele klim hingen we op nog geen 100 meter van een groepje van ongeveer 12 man. In de laatste steile kilometers moest Thomas echter terrein prijsgeven en verdween de groep uit het zicht. Intussen hadden dreigende wolken zich samengepakt boven Rifugio Orso Bruno. We waren al aan de afdaling begonnen wanneer de hemelsluizen opengingen.

Thomas voelde zich een stuk onzekerder op de gladdere ondergrond en nam geen risico's meer, daardoor verloren we wel nog een vijftal plaatsen. Als 25ste bolden we in de gietende regen over de meet, 3 uur en 7 minuten hadden we erover gedaan, gelukkig slechts het laatste kwartier in de regen. De zestiende plaats die ik gisteren haalde was ik in deze rit ook weer zeker waard geweest.

Zaterdag 24 juli 2010: Transalp Etappe 8.

De laatste rit. Ik had er een dubbel gevoel bij, enerzijds blij dat we er bijna waren, de aankomst aan het Gardameer was immers een heel aanlokkelijk vooruitzicht, maar langs de andere kant vond ik het toch ook wel jammer dat het er al bijna opzat. Hetzelfde gevoel als bij een skivakantie, de eerste vier dagen gaan rustig voorbij en het einde lijkt dan nog veraf, maar de tweede helft vliegt pijlsnel voorbij en voor je het weet zit het er alweer op.
Voor de laatste keer stonden we iets voor 9 uur onder de tonen van "Highway to Hell" te wachten op het startschot. De regen had intussen weer plaatsgemaakt voor de zon.
De eerste 8 kilometer waren geneutraliseerd, de etappe begon immers met een afdaling en daarin meteen beginnen koersen zou ongetwijfeld tot ongelukken geleid hebben. Toch nog een beetje proberen opschuiven maar ook gewoon genieten van het prachtige panorama rond Madonna.
In Plazza schoten de motards weg en mochten we eraan beginnen, een klim van iets meer dan 700 hoogtemeters waarvan het laatste deel zeer steil werd, balanceren op het puntje van het zadel om het voorwiel toch maar aan de grond te houden. De afdaling was er nog eens één om duimen en vingers van af te likken, oerendhard naar beneden.
Na iets meer dan 40 kilometer begon het parcours weer licht op te lopen, in het eerste deel haalden we nog een hoop bikers in. Het tweede deel bestond onderandere uit een lastige looppassage, ik kwam als eerste van een lange sliert boven op de top van de allerlaatste klim van deze Transalp. Thomas verteerde het lopen niet goed en kwam pas minuten later boven.
De afdaling naar het Gardameer was hallucinant, met voorsprong de meest technische afdaling van deze hele achtdaagse. Hoewel ik het grootste deel al fietsend, of eerder botsend, kon afleggen, moest ik toch ook enkele keren afstappen. Thomas liep het grootste deel van de afdaling naar beneden, zo waren er nog veel maar daardoor verloren we toch weer een pak plaatsen.
Niet eens zo moe (Thomas misschien wel), maar heel erg voldaan bereikten we na een hele week door de Alpen de finish in het prachtige Riva del Garda. In deze laatste etappe werden we 39ste in 3 uur en 28 minuten.

Exact 8 dagen na vertrek in Zuid-Duitsland in Füssen brachten we deze Transalp tot een goed einde. Een heel goed einde zelfs. In totaal zaten we 33 uur en 43 minuten op de fiets en hadden geen enkele keer pech. Naast een kleine schuiver van Thomas geen enkele valpartij. Ook geen enkele platte band en dat lijkt me toch wel een klein mirakel. Tot voor de Transalp behield ik, sceptisch als ik ben, nog enkele reserves t.o.v. tubeless banden, maar intussen ben ik een echte believer.