Lapsus
Onlangs vroeg ik aan Aurélie of ze "een boterhammeke ging lezen" en ik wilde eigenlijk vragen of ze een "boerke ging laten". Grappig, dat wel. Jammer dat, behalve wij tweeën, niemand live deze lapsus kon bijwonen. Doorwerkende zwangerschapsdementie? Maar dat bestond toch niet? Mijn brein dat een loopje met me neemt en een alarmbelletje doet afgaan, want "Hoe ga jij in godsnaam over 3 weken behoorlijk kunnen functioneren op je werk? Hoe ga je lesgeven, godbetert, in een andere taal nog wel? Ik zou mijn hersenen maar wat beginnen te trainen!"
Ik houd het liever op het resultaat van aan veel dingen tegelijk denken (Aurélie moet boeren, Loïc moet straks een boterham eten en ik wil eigenlijk wel graag verderlezen in mijn boek). Want oh ja, cliché-cliché, mama's denken aan duizend dingen tegelijk en ze proberen ze ook nog allemaal tegelijk uit te voeren ook. En dat is, als je het mij vraagt, om problemen vragen (2x "vragen" in een zin, over 3 weken kan ik mij dat alvast niet meer permitteren). Toch heb ik niet het gevoel dat ik als een "kieken zonder kop" door het huis raas, wel integendeel. Al geeft bovenstaande lapsus toch aan dat mijn gedachten wel als een "kieken zonder kop" door mijn hoofd razen, ik blijf voorlopig redelijk kalm. Loïc pas om 10u in de crèche? No problem, take it easy. Niets moet, alles mag en mijn horloge laat ik lekker thuis liggen. Vandaag iets niet kunnen doen? Dan zal het voor morgen zijn.
En neen, efficiënt ben ik dezer dagen allerminst, maar ik geniet dan ook heel bewust en met volle teugen van mijn laatste weekjes exclusief mama zijn. En ondertussen bereid ik me mentaal toch ook al een beetje voor op mijn toekomstige toestand van "werkende mama". Want dat ik dan als een "kieken zonder kop" door het huis zal razen, dat lijkt me nu wel al zeker.
Ik houd het liever op het resultaat van aan veel dingen tegelijk denken (Aurélie moet boeren, Loïc moet straks een boterham eten en ik wil eigenlijk wel graag verderlezen in mijn boek). Want oh ja, cliché-cliché, mama's denken aan duizend dingen tegelijk en ze proberen ze ook nog allemaal tegelijk uit te voeren ook. En dat is, als je het mij vraagt, om problemen vragen (2x "vragen" in een zin, over 3 weken kan ik mij dat alvast niet meer permitteren). Toch heb ik niet het gevoel dat ik als een "kieken zonder kop" door het huis raas, wel integendeel. Al geeft bovenstaande lapsus toch aan dat mijn gedachten wel als een "kieken zonder kop" door mijn hoofd razen, ik blijf voorlopig redelijk kalm. Loïc pas om 10u in de crèche? No problem, take it easy. Niets moet, alles mag en mijn horloge laat ik lekker thuis liggen. Vandaag iets niet kunnen doen? Dan zal het voor morgen zijn.
En neen, efficiënt ben ik dezer dagen allerminst, maar ik geniet dan ook heel bewust en met volle teugen van mijn laatste weekjes exclusief mama zijn. En ondertussen bereid ik me mentaal toch ook al een beetje voor op mijn toekomstige toestand van "werkende mama". Want dat ik dan als een "kieken zonder kop" door het huis zal razen, dat lijkt me nu wel al zeker.
Reacties
het is niet eenvoudig om als verre buitenstaander - kennis uit het verleden, een goede manier te vinden om je steun en medeleven te betuigen. Jullie werden wellicht de eerste dagen en weken overspoeld, niet alleen door emoties, maar ook door mensen, berichten, en praktische zorgen. Daarom hebben we even gewacht, tot de terugkeer van enige rust, en helaas wellicht ook de leegte, om dan te zeggen dat we heel veel aan jou en je mama en papa hebben gedacht en nog zullen denken. We hopen dat je het evenwicht terug vindt als je die even bent verloren en dat de tranen weer tot rust komen als die weer eens onverwacht hard hebben gestroomd. Heel veek sterkte vanuit Baarle-Drongen, Leen & Luk Van Kerschaver.