Transalp - Etappe 5
De koninginnerit. Met 107 kilometer veruit de langste etappe en met 3461 hoogtemeters het meeste klimwerk.
Dit zou dus ongetwijfeld een uitputtingsslag worden. Het begon meteen met een kort maar steil klimmetje van ongeveer 400 hoogtemeters naar Passo d'Eira (2200m). De eerste kilometers bergop was het aanschuiven, het logische gevolg als je met 1200 bikers op een smalle en zeer steile klim wordt losgelaten. Aangezien wij rond de 200ste plaats konden starten viel het nog enigszins mee, maar achter ons zal het oponthoud veel groter geweest zijn. En dat op de langste en zwaarste dag! Ik raakte ternauwernood zonder afstappen boven.De tweede klim volgde al zeer snel. Daarvan moest een deel te voet afgelegd worden wegens te steil en ook wegens sneeuw.
Na de afdaling van de Passo Trela volgden 25 relatief vlakke kilometers. Met de Mortirolo in het achterhoofd hielden we ons gedeisd en lieten we ons in een groepje meedrijven naar de Passo di Verva. Met ongeveer 15 man in mijn wiel bereikten we de top op 2300 meter. Hierna volgde een afdaling waar zelfs ik geen plezier meer aan beleefde: steil naar beneden tussen keien en rotsen met een diameter tot 30 centimeter, daverend van de ene kant naar de andere, een ritje op een rodeostier was er niks bij. Een marteling die eindeloos bleef duren tot we eindelijk een stuk asfalt voor de wielen kregen. Ik voelde mijn handen en armen niet meer.
Ondanks ontelbare obstakels toch niet af te rekenen gekregen met lekke banden, in tegenstelling tot veel andere teams. Tot hiertoe had ik misschien nog wat de neiging om de euforie rond tubeless banden te temperen, maar sindsdien doe ik helemaal mee. Tubeless rocks!
Het stuk asfalt kwam dus als geroepen. Al behoorlijk getekend kwamen we na iets minder dan 4 uur aan in Grosotto, aan de voet van de Mortirolo op 600 meter hoogte. Dat hij steil was, wist ik. Met de koersfiets reed ik er immers twee jaar terug al eens op. Maar voor de Transalp werd uiteraard een nog steilere passage gevonden. Het tweede deel van de klim was dezelfde als de beruchte klim waarop Pantani meermaals zijn achterkant liet zien. De top bleek deze keer echter toch nog niet echt de top te zijn. Vandaar misschien de echte naam van de Mortirolo: Passo di Foppa. We kregen nog een lange uitloper van 300 hoogtemeters voorgeschoteld naar Pianaccio. Het deelnemersveld was intussen al helemaal versnipperd en in tegenstelling tot de vorige dagen kwamen we nu slechts sporadisch nog andere teams tegen. Geen flauw idee rond welke positie we reden.
Ondanks ontelbare obstakels toch niet af te rekenen gekregen met lekke banden, in tegenstelling tot veel andere teams. Tot hiertoe had ik misschien nog wat de neiging om de euforie rond tubeless banden te temperen, maar sindsdien doe ik helemaal mee. Tubeless rocks!
Het stuk asfalt kwam dus als geroepen. Al behoorlijk getekend kwamen we na iets minder dan 4 uur aan in Grosotto, aan de voet van de Mortirolo op 600 meter hoogte. Dat hij steil was, wist ik. Met de koersfiets reed ik er immers twee jaar terug al eens op. Maar voor de Transalp werd uiteraard een nog steilere passage gevonden. Het tweede deel van de klim was dezelfde als de beruchte klim waarop Pantani meermaals zijn achterkant liet zien. De top bleek deze keer echter toch nog niet echt de top te zijn. Vandaar misschien de echte naam van de Mortirolo: Passo di Foppa. We kregen nog een lange uitloper van 300 hoogtemeters voorgeschoteld naar Pianaccio. Het deelnemersveld was intussen al helemaal versnipperd en in tegenstelling tot de vorige dagen kwamen we nu slechts sporadisch nog andere teams tegen. Geen flauw idee rond welke positie we reden.
Na iets minder dan 2 uur klimmen konden we dan eindelijk nog eens tot rust komen, of dat dachten we toch. De afdaling bleek opnieuw een rollercoaster van formaat. Met de billen dicht naar beneden, gelukkig zonder ongelukken.
De laatste 10 kilometer naar de finish in Ponte di Legno hadden we duidelijk onderschat. In tegenstelling tot wat we verwacht hadden liepen deze nog in stijgende lijn, nog een lastige uitsmijter dus. In de laatste kilometers duwde ik mijn laatste reep nog naar binnen want voelde dat er een hongerram zat aan te komen. Die kwam er dankzij die Twix gelukkig niet waardoor ik toch nog vrij fris over de meet reed. Thomas had zich echter moeten dubbelplooien in de laatste kilometers, hij kon geen pap meer zeggen na onze aankomst.6 uur en 40 minuten waren we onderweg en werden daarmee 62ste. Ronny en Arne kwamen ongeveer twee uur later binnen en de laatste teams arriveerden pas rond 10u 's avonds, die deden er dus 13 uur over!
De laatste 10 kilometer naar de finish in Ponte di Legno hadden we duidelijk onderschat. In tegenstelling tot wat we verwacht hadden liepen deze nog in stijgende lijn, nog een lastige uitsmijter dus. In de laatste kilometers duwde ik mijn laatste reep nog naar binnen want voelde dat er een hongerram zat aan te komen. Die kwam er dankzij die Twix gelukkig niet waardoor ik toch nog vrij fris over de meet reed. Thomas had zich echter moeten dubbelplooien in de laatste kilometers, hij kon geen pap meer zeggen na onze aankomst.6 uur en 40 minuten waren we onderweg en werden daarmee 62ste. Ronny en Arne kwamen ongeveer twee uur later binnen en de laatste teams arriveerden pas rond 10u 's avonds, die deden er dus 13 uur over!
Reacties