Marmotte 2010
Vijf jaar geleden was het, dat ik nog eens deelnam aan de Marmotte, de cyclo der cyclo's, het WK voor wielertoeristen. 4 cols: Col du Glandon (1924), Télégraphe (1570), Galibier (2645) en Alpe d'Huez (1860).
In 2004 nam ik samen met Koen voor de eerste keer deel. Als volslagen cyclo-leek had ik er toen 10 uur voor nodig. De Galibier was toen een echte lijdensweg. Onderschatting was toen mijn grootste fout.
In 2005 verscheen ik opnieuw met Koen aan de start. Deze keer met wat meer evaring en dat resulteerde voor ons beiden in een aanzienlijk betere tijd. Ik deed er maar liefst één uur en 45 minuten minder lang over en kwam na 8 uur en 15 minuten over de finish. En dat zonder echt zwaar afgezien te hebben.
In 2010 zou die lijn dus moeten kunnen doorgetrokken worden. Ik deed er immers veel voor en was nooit zo goed voorbereid als nu. Er nog eens een uur en 45 minuten afdoen zou echter wat hoog gegrepen zijn, dat zou immers betekenen dat ik zou meestrijden met de eersten. Een klimgeit ben ik nog steeds niet en zal ik ook nooit worden.
Maar afgaand op eerdere resultaten dit jaar zou ik toch een uur of zelfs een uur en een kwart sneller moeten kunnen doen dan in 2005, en dus eindigen rond een tijd van 7 uur. Veel renners rijden in de Marmotte immers dezelfde tijd als in les 3 Ballons, en daar deed ik er met een lekke band onderweg 7 uur en 10 minuten over. Veel "als" en "zou". Op 3 juli 2010 kon alles duidelijk worden.
Om 7u 's ochtends werd ik samen met Arne en ongeveer 7000 anderen losgelaten. Door het prachtige zomerweer zou het voor velen een nog zwaardere beproeving worden.
Tot ongeveer halverwege de Glandon kon ik me vrij goed vooraan handhaven. Voor de stuwdam moest ik toch ook lossen uit de tweede groep, reeds eerder was er al een kopgroep van ongeveer 30 man weggereden.
Op de top van de Glandon was het gat op de tweede groep nog niet onoverkomelijk. Boven stopte ik even voor twee nieuwe drinkbussen waarmee Olivier klaarstond. Het was echter die korte stop die me beneden de aansluiting kostte met de tweede groep. In de vallei reed ik in een groepje van 6 man dat persé naar die tweede groep wou rijden, 20 kilometer later lukte dat, maar slechts 5 kilometer verder kondigde zich al de Télégraphe aan. Tot daar zat ik mooi op schema, met een tijd van 2u40min aan de voet van de Télégraphe moest een finish rond de 7 uur er zeker inzitten.
In de eerste kilometers van de klim voelde ik echter meteen dat het niet goed zat. Mijn maag blokkeerde en het eten dat ik in de vallei had binnengespeeld kwam terug. Ik werd langs alle kanten voorbijgestoken en parkeerde volledig. Mijn maag bleef de rest van de klim opspelen en ik voelde de kracht zo uit mij wegstromen. Een korte stop voor water op de top van de Télégraphe bracht geen soelaas en de Galibier werd een lijdensweg. De Ice Tea die ik kocht bij Plan Lachat zorgde slechts zeer kortstondig voor een beter gevoel. Na vijf uur en een half bereikte ik het dak van de Marmotte, de col du Galibier op 2645 meter.
De afdaling naar Bourg d'Oisans verliep vlot met een groepje dat mooi draaide. Ik kreeg wel echt honger want had niet meer gegeten sinds de voet van de Télégraphe. Met lange tanden dan toch nog maar wat proberen eten aan de bevoorrading in Bourg d'Oisans alvorens de klim naar Alpe
d'huez aan te vatten. Het beetje eten dat ik naar binnen kon werken bracht echter geen extra energie. Het werd een zwanenzang, op automatische piloot onder een loden zon naar boven.
Uiteindelijk strandde ik na 8 uur en 7 minuten, volledig uitgeblust. Zelfs niet eens echt ontgoocheld want ik was te leeg en moe om nog enige vorm van interesse op te brengen. Zoals het bij vele anderen gewoon de bedoeling is aan te komen, was dat nu ook het enige waar ik nog enige voldoening kon uithalen.
Toch nog 8 minuten sneller dan in 2005 maar dat was enkel te danken aan een snelle beklimming van de Glandon.
In 2004 nam ik samen met Koen voor de eerste keer deel. Als volslagen cyclo-leek had ik er toen 10 uur voor nodig. De Galibier was toen een echte lijdensweg. Onderschatting was toen mijn grootste fout.In 2005 verscheen ik opnieuw met Koen aan de start. Deze keer met wat meer evaring en dat resulteerde voor ons beiden in een aanzienlijk betere tijd. Ik deed er maar liefst één uur en 45 minuten minder lang over en kwam na 8 uur en 15 minuten over de finish. En dat zonder echt zwaar afgezien te hebben.
In 2010 zou die lijn dus moeten kunnen doorgetrokken worden. Ik deed er immers veel voor en was nooit zo goed voorbereid als nu. Er nog eens een uur en 45 minuten afdoen zou echter wat hoog gegrepen zijn, dat zou immers betekenen dat ik zou meestrijden met de eersten. Een klimgeit ben ik nog steeds niet en zal ik ook nooit worden.
Maar afgaand op eerdere resultaten dit jaar zou ik toch een uur of zelfs een uur en een kwart sneller moeten kunnen doen dan in 2005, en dus eindigen rond een tijd van 7 uur. Veel renners rijden in de Marmotte immers dezelfde tijd als in les 3 Ballons, en daar deed ik er met een lekke band onderweg 7 uur en 10 minuten over. Veel "als" en "zou". Op 3 juli 2010 kon alles duidelijk worden.
Om 7u 's ochtends werd ik samen met Arne en ongeveer 7000 anderen losgelaten. Door het prachtige zomerweer zou het voor velen een nog zwaardere beproeving worden.
Tot ongeveer halverwege de Glandon kon ik me vrij goed vooraan handhaven. Voor de stuwdam moest ik toch ook lossen uit de tweede groep, reeds eerder was er al een kopgroep van ongeveer 30 man weggereden.
Op de top van de Glandon was het gat op de tweede groep nog niet onoverkomelijk. Boven stopte ik even voor twee nieuwe drinkbussen waarmee Olivier klaarstond. Het was echter die korte stop die me beneden de aansluiting kostte met de tweede groep. In de vallei reed ik in een groepje van 6 man dat persé naar die tweede groep wou rijden, 20 kilometer later lukte dat, maar slechts 5 kilometer verder kondigde zich al de Télégraphe aan. Tot daar zat ik mooi op schema, met een tijd van 2u40min aan de voet van de Télégraphe moest een finish rond de 7 uur er zeker inzitten.
In de eerste kilometers van de klim voelde ik echter meteen dat het niet goed zat. Mijn maag blokkeerde en het eten dat ik in de vallei had binnengespeeld kwam terug. Ik werd langs alle kanten voorbijgestoken en parkeerde volledig. Mijn maag bleef de rest van de klim opspelen en ik voelde de kracht zo uit mij wegstromen. Een korte stop voor water op de top van de Télégraphe bracht geen soelaas en de Galibier werd een lijdensweg. De Ice Tea die ik kocht bij Plan Lachat zorgde slechts zeer kortstondig voor een beter gevoel. Na vijf uur en een half bereikte ik het dak van de Marmotte, de col du Galibier op 2645 meter.
De afdaling naar Bourg d'Oisans verliep vlot met een groepje dat mooi draaide. Ik kreeg wel echt honger want had niet meer gegeten sinds de voet van de Télégraphe. Met lange tanden dan toch nog maar wat proberen eten aan de bevoorrading in Bourg d'Oisans alvorens de klim naar Alpe
d'huez aan te vatten. Het beetje eten dat ik naar binnen kon werken bracht echter geen extra energie. Het werd een zwanenzang, op automatische piloot onder een loden zon naar boven.Uiteindelijk strandde ik na 8 uur en 7 minuten, volledig uitgeblust. Zelfs niet eens echt ontgoocheld want ik was te leeg en moe om nog enige vorm van interesse op te brengen. Zoals het bij vele anderen gewoon de bedoeling is aan te komen, was dat nu ook het enige waar ik nog enige voldoening kon uithalen.
Toch nog 8 minuten sneller dan in 2005 maar dat was enkel te danken aan een snelle beklimming van de Glandon.
Volgend jaar weer? Zaterdag dacht ik nog "nooit meer". Intussen begint dat gevoel echter alweer om te slaan. Want ook hier heb elk nadeel z'n voordeel: er is nog steeds ruimte voor verbetering, om mijn tijd nog te verbeteren zal ik zelfs niet eens zo goed voorbereid aan de start moeten verschijnen als dit jaar.
Reacties