Maratona dles Dolomites 2008

Woensdag 25 juni reden we na het werk onmiddellijk richting Duitsland. In Karlsruhe planden we een korte overnachting om op donderdagmiddag aan te komen in de Dolomieten.

Het laatste weekend van juni stond reeds maanden vast voor misschien wel het belangrijkste cyclosportieve doel van 2008. In november 2007 schreven we ons reeds in voor de loting, een paar weken later kregen we het bericht dat we uitgeloot waren voor de mooiste aller cyclo's. Elk jaar schrijven maarliefst 20.000 mensen in voor de Maratona dles Dolomites, daarvan worden er ongeveer 8000 uitgeloot. In tegenstelling tot 2006 werden we deze keer wel geselecteerd.

Arne was deze keer echter niet zo gelukkig, maar via een wildcard belandde hij een paar maanden later toch ook nog op de lijst van geselecteerden.

De rit op donderdagochtend door Oostenrijk verliep hoofdzakelijk door de regen, dat beloofde dus niet veel goeds. Maar we waren de Brenner-pas nog maar goed en wel over of de zon verdreef alle wolken, in het dal gaf de thermometer in de auto reeds 30 graden aan. Onder een stralende zon kwamen we op donderdagmiddag, zoals gepland aan in La Villa. Een uurtje later kwamen Matteo, Arne en Katleen ook aan. Na onze eerste pasta op terras vertrokken Arne en ik op de fiets voor een eerste verkenning: de Sella Ronda (53km). Die vormt de eerste lus van de Maratona met daarin reeds vier cols: Passo Campolongo, Pordoi, Sella en Gardena. Zalig infietsen in een prachtige omgeving bij warm weer.

Op vrijdag reden we de tweede lus met als scherprechter Passo Giau. Passo Campolongo als opwarmer en Folzarego en Valparola als afsluiter maakten de lus compleet.

Terwijl Arne het bij een 15tal kilometer losrijden hield reed ik op zaterdagmorgen nog eens de Sella Ronda op een rustig tempo, in het verleden kwam ik immers al meermaals tot de vaststelling dat niet fietsen de dag voor een zware rit mij meer kwaad dan goed deed. In de namiddag reden we diezelfde Sella Ronda nog eens met auto, op die manier kon Elke zich al een veel beter beeld vormen van het parcours en een beetje sfeer opsnuiven tussen de vele fietsers. Een prachtige omgeving die vooral door de rotsformaties soms deed denken aan Patagonië.

Op zondag was het dan zover. D-day. Aangezien het om mijn eerste deelname ging moest ik starten in het laatste vak. Het startschot zou gegeven worden om 6u45, om half zeven stond ik reeds met 8000 anderen klaar, Arne stond ongeveer 5000 plaatsen voor mij. De helikopters -zes uur lang wordt de rit life uitgezonden op Rai 3 - cirkelden boven onze hoofden terwijl de speaker in extase aftelde, Kippenvel!

Om 7u10 reed ik over de startlijn, 25 minuten na de eerste renners, 20 minuten na Arne. Op de Campolongo passeerde ik al een hoop fietsers, maar mijn eigen tempo kon ik toch niet helemaal rijden, daarvoor werd ik te veel opgehouden. Op de Pordoi bleef het wringen om voorbij te steken. Het was pas op de derde klim - Passo Sella - dat het deelnemersveld in die mate verspreid was dat ik min meer in mijn eigen ritme de klim kon oprijden. Een paar honderd meter voor de top raapte ik Arne op, na een korte babbel vervolgden we elk onze eigen weg. Op de volgende klim - Passo Gardena - passeerde ik Mario Cippolini die er een rustige rit van maakte.

Na 53km zat de eerste lus erop en passeerden we opnieuw door Corvara waar Elke, Katleen en Matteo me stonden op te wachten voor een bevoorrading. Op die manier hoefde ik niet te stoppen, althans daar toch nog niet want verderop zou ik toch nog twee keer kort moeten stoppen voor water.

Bij het begin van de tweede lus voelde ik direct dat het goed zat. Op de Campolongo trapte ik in de boter, ik voelde nauwelijks dat het klom. Na een korte prik op Colle Santa Lucia volgde de Giau, de zwaarste helling van de rit met een gemiddeld stijgingspercentage van net geen 10% over meer dan 10 kilometer. Afzien, maar dat was voor de rest niet anders. Op de Folzarego was het opnieuw boter, ik vloog als het ware naar boven en stak nog een pak renners voorbij, op deze laatste klim bleek dat ik goed gedoseerd had, misschien wel te goed want ik had duidelijk nog overschot. Na de afdaling volgden nog 5 valsplatte kilometers.

Na duizenden fietsers voorbijgestoken te hebben finishte ik in 5 uur en 42 minuten en werd daarmee 226ste overall en 43ste in mijn categorie. Voor de race had ik gezegd dat een eindtijd van 6 uur al heel goed zou zijn, ik deed dus nog 18 minuten beter, een succes.

Het was een weekend om duimen en vingers van af te likken. Nog een drietal weken en we zijn er terug, dan voor de Giro Dolomiti.