Ziekenhuis

We zijn in het ziekenhuis, al sinds vorige woensdag. Het begon op de zondag ervoor. ’s Middags waren we nog met z’n vieren naar Gent geweest om een beetje te shoppen. We slaagden er zelfs in om naar Italiaan te gaan zonder dat één van onze twee koters het restaurant op stelten zette. ’s Avonds kreeg Aurélie koorts, begon ze een beetje te hoesten en zat haar neusje verstopt. Tante Martine – wat is het toch handig om een pediater in de familie te hebben – raadde aan om alvast te aerosollen. ’s Anderendaags viel het verdict: RSV, maar voorlopig mocht Aurélie wel terug mee naar huis. Als haar toestand zou verslechten, moesten we terugkomen. Woensdagochtend lag ons meisje de hele tijd te kreunen en wilde ze niet meer eten. Een opname in het ziekenhuis bleek onvermijdelijk. Ons minimeisje, nog geen vier weken oud en al terug in het ziekenhuis. De tranen rolden over mijn wangen toen tante Martine zei dat ze opgenomen moest worden, maar eens we hier waren, was ik op een bepaalde manier toch ook opgelucht. We waren in goede handen en Aurélie zou hier nauw opgevolgd worden. Onmiddellijk aan de monitor en dan de rits verpleegsters die allemaal zeiden dat ze “toch wel heel erg ziek” was. Mijn moederhart kromp ineen, was ik dan te lang met haar thuis gebleven? Had ik dinsdag al moeten terugbellen naar tante Martine? Ik ga zelf niet snel naar de dokter en wil dat ook met mijn kinderen niet te snel doen, maar had ik nu mijn principes te grondig gevolgd? Is het met Aurélietje als met Loïc, kan je het aan haar ook amper zien als ze ziek is?

En hier zitten we dan, dag 9 ondertussen van ons verblijf. Ik heb de voorbije dagen heel veel gelezen, maar daarmee heb, zelfs ik het er nu ongeveer wel mee gehad. Het gaat ook duidelijk al een stuk beter met Aurélie. Alleen met die zuurstofsaturatie zit het niet echt goed. Idealiter is die boven de 90%, maar zonder extra zuurstof zakt Aurélietje daar wel eens onder. En nu staan we plots voor de keuze: ze mag naar huis omdat ze het voor de rest goed doet, maar als ik het nog niet durf, mogen we ook nog een nacht blijven. Als ik die waarden niet zou kennen, zou ik haar zonder twijfel mee naar huis nemen, ik zie geen verschil met hoe ze was voor ze ziek werd. Ze hoest wel nog, maar zeker niet zoveel als in het begin en aerosollen kunnen we thuis ook. Maar die saturatie kan ik thuis niet meten… Zal ik met een gerust hart kunnen slapen? We hebben nu belist om tot vanmiddag te wachten. Eens zien hoe ze het al die tijd zonder extra zuurstof doet en dan zien we wel. Om het met de woorden van tante Martine te zeggen: we zijn op dit moment een monitor aan het behandelen en we laten ons leiden door de waarden die op het scherm verschijnen, maar we mogen niet vergeten ook naar het kind te kijken en dat kind lijkt het goed te doen, gegeven de omstandigheden. Meten is weten, dat is waar, maar een ander kindje in haar huidige toestand zou niet opgenomen worden in het ziekenhuis, dus kunnen wij misschien toch ook wel naar huis?

Update, 16u: we hebben beslist om toch nog maar een nachtje te blijven om te zien hoe ons meisje het 's nachts doet zonder extra zuurstof. Een nachtje meer of minder, daar zal het nu niet op aankomen hé...