Speech

Michaël: Mogen wij even jullie aandacht?

Wij zitten vandaag op een wolkje en hebben jullie dan maar meteen op een paar bergen neergezet, kwestie van jullie wat dichter bij ons te hebben.
De meeste van de bergen waar jullie op zitten, zijn bergen die wij, of ik tenminste, ooit al eens hebben opgefietst. En dat fietsen zo centraal zou staan op onze trouwdag is natuurlijk niet verwonderlijk. Niet alleen is Elke erfelijk belast en omwille van familiale redenen verplicht zich voor de fiets te interesseren, we zijn beiden ook gebeten door de actieve fietsmicrobe. We hebben er dit jaar samen meer dan 17 000 km op zitten – bijgevolg moest mijn moto het met véél minder doen – we haalden beiden een paar keer het podium van een cyclo en we verlegden nog maar eens onze grenzen. Laat het duidelijk zijn, het fietsen is één van onze passies en we zijn maar wat blij dat we deze passie kunnen delen.

Elke: Michaël slaagde er zelfs in de ene passie aan de andere te koppelen toen hij mij vorig jaar ten huwelijk vroeg op de Z6sdaagse van Gent en toen was de toon voor een fietstrouwdag uiteraard meteen gezet. Nochtans fietste ik helemaal niet zoveel toen we elkaar pas leerden kennen. Ik had wel een koersfiets maar meer dan 500km per jaar kreeg ik toch niet bij elkaar gefietst. Michaël heeft dus eigenlijk een latente fietsmicrobe geactiveerd, met alle gevolgen vandien. “We kunnen wel niet lang blijven, want morgen moeten we fietsen.” “Nee, sorry, wij kunnen er niet bijzijn want wij zijn dat weekend weg: gaan fietsen in Frankrijk.” “Oké, wij komen af, maar we zullen wel wat later zijn, want we gaan eerst fietsen.” De meesten van onze vrienden hebben de voorbije jaren in crescendo variaties op dit thema te horen gekregen…sorry daarvoor, maar we kunnen er ook niets aan doen.

Achteraf bekeken heb ik eigenlijk geluk gehad dat Michaël na zijn 1e Marmotte de fiets tijdelijk beu was en een blind date van 2 weken op een tropisch eiland zonder fiets wel zag zitten. Na twee weken kwamen we, zoals in de sprookjes, als een koppel terug en waren we ons eigen verhaal, ons eigen sprookje begonnen. Om het met de woorden van Arne en Katleen te zeggen: “Je hebt kliks en superkliks” en Michaël en ik hadden, voor alle duidelijkheid, een superklik.

Michaël: Nochtans was er nooit sprake geweest van Michaël en Elke als er niet ook een "Kim en Koen" geweest was. Koen is sinds de kleuterklas mijn beste vriend, Kim en Elke zaten óók samen in de kleuterklas en hebben ongeveer 16 groene jaren samen achter de rug, maar hun vriendschap dateert toch van wat later, einde zesde middelbaar meerbepaald. In die tijd gold er immers een ongeschreven wet die bepaalde dat meisjes van Sint-Bavo enkel koppeltjes vormden met jongens van Sint-Lievens en omgekeerd. Kim en Elke waren brave meisjes en hielden zich dus aan die wet en kwamen zo samen terecht in een vriendengroep van Sint-Lievens. In de loop der jaren vervaagde de ongeschreven wet en veranderde de constellatie van deze verruimde vriendengroep, die hier nu bij ons aan tafel zit, wel een paar keer. Toen Elke in 2004 dringend een reisgezel zocht, kon niemand van de vriendengroep zelf mee, maar ze zochten wel naar een geschikte kandidaat. En ik was de kandidaat van Koen en Kim, ik had vakantie in die periode, had nog niets gepland en wou Cuba heel graag eens zien. The perfect match, enig nadeel: blijkbaar hadden wij ooit al eens een hoogoplopende discussie over politiek gehad en hadden ze dus één voorwaarde bij de blind date: aub niet over politiek praten of de derde wereldoorlog breekt uit. Die discussie konden wij ons alvast niet meer herinneren, maar we hebben het toen toch plechtig beloofd… en die belofte na een dag of drie gebroken. Tegen het eind van de twee weken hadden we het over álles gehad en wisten we allebei “dat het goed zat”. Daarom beste Kim en Koen en voor nog zoveel andere leuke dingen die jullie voor ons en samen met ons gedaan hebben, speciaal uit Australië overvliegen bijvoorbeeld, zijn we jullie héél erg dankbaar, want zoals gezegd, zonder jullie hadden we hier vandaag niet gestaan.

Elke: En naast Kim en Koen, zijn er nog een aantal mensen die we speciaal willen bedanken. Mijn “klein” broerke bijvoorbeeld, om mijn getuige te willen zijn en voor de meest enthousiaste reactie op het nieuws dat we gingen trouwen. Wouter, echt waar ik zal nooit vergeten hoe je toen keek.
Lore, de familie De Mey, Sophie en Jean-Nicolas om van het verre buitenland te willen komen, speciaal voor ons.
Onze ouders voor hun financiële en logistieke steun bij het organiseren van onze grote dag, we zijn jullie daar oprecht heel erg dankbaar voor. En last but not least, we kunnen natuurlijk niet iedereen apart bedanken in deze speech, al zouden we dat wel willen, jullie allemaal, onze vrienden en families, voor jullie aanwezigheid hier. Wij hopen dat het jullie zal smaken, dat jullie daarna niet van de dansvloer weg te slaan zullen zijn en dat jullie er samen met ons een prachtig feest van willen maken. SMAKELIJK!