"Den Duits" en "Peter Michael"

Zaterdag zouden we naar het verre Limburg trekken, op bezoek bij Arne en Katleen. Nu we dan toch zo “ver” reden, dachten we maar meteen van de gelegenheid gebruik te maken om ook een bezoekje aan “den Duits” te brengen. Geen mens gaat zonder reden naar den Duits, zij zijn ten slotte ook nooit zonder reden naar hier gekomen. Wij reden dus weloverwogen en recht op ons doel af: Top Foto in Düren. Met dank aan Willem voor de tip: in dit winkeltje verkopen ze zowat alle fototoestellen die u zich maar kan indenken en dus ook datgene wat wij in gedachten hadden: de Canon EOS 400D (een digitale spiegelreflexcamera voor de leken onder ons trouwe lezers). Niets dan voordelen hier: de verkoper spreekt perfect Nederlands en is ongelooflijk behulpzaam, in “den Duits” betaal je al gauw 10 tot 15% minder dan hier bij ons en bovendien was er net een toonzaalmodel in de aanbieding: geen foto’s mee getrokken, een paar maanden oud, dezelfde garantie als bij een nieuw, originele verpakking en toebehoren en dat alles voor nog eens 120,00 EUR minder. We hebben niet lang getwijfeld…of wat had je gedacht.
Met een nagenoeg euforisch gevoel reden we dan ook naar Zonhoven. En die bijna-euforie evolueerde tot een héél euforisch gevoel. Ik verklaar mij nader. We waren nog maar net bij Arne en Katleen toen Arne opeens met een envelopje te voorschijn kwam. Toen Elke het opendeed en las wat erin zat, was het enige dat eruit kwam: “Ja of wat? We zijn erbij!” Katleen, Elke en ik zijn uitgeloot voor de “Maratona dles dolomites” eind juni 2008.

Elke had al eerder aangegeven dat ze toch wel een doel wilde voor volgend jaar, ze werd meteen op haar wenken bediend. Arne is na zijn deelname in 2007 helaas niet uitgeloot. Hij zal echter proberen om het nummer van Katleen over te nemen, of als Katleen het al ziet zitten, kan zij fietsen en hij babysitten. Inderdaad, nog een drietal weekjes en dan is de baby er, als hij of zij zich aan het schema houdt tenminste, uitgerekend op 8 december, de dag dat wij vertrekken naar Zuid-Amerika. Wij hopen dus alvast dat de baby zich niet aan het schema houdt en wat vroeger komt, zodat we hem/haar nog kunnen bewonderen voor we op reis vertrekken. Dat hoopten we sowieso, maar sinds zaterdag nog meer… Ik verklaar mij alweer nader. Elke had al een cadeautje gekregen, maar ook voor mij hadden ze blijkbaar nog iets in petto. “Ja Michaël, euh, we willen jou eigenlijk nog iets vragen, en we hebben iets dat ons daarbij zal helpen.” Elke en ik keken met een vragende blik naar elkaar en naar Arne en Katleen. En opeens kreeg ik een fles wijn in mijn handen gestopt met een kaartje eraan: “Ons kindje zou jou graag als peter hebben.” Amai, van een kippenvelmoment gesproken! Dit had ik echt niet verwacht, maar ik ben ongelooflijk vereerd en echt wel trots en samen met Elke kijk ik nu nog meer uit naar de geboorte van het kindje van Arne en Katleen, van mijn petekindje!