Norway: My side of the race: Part 1

Terwijl Elke zich meer richtte op het koersverloop in de achterhoede was het mijn ambitie een plaatsje op te eisen in de kopgroep tussen de klassementsrijders. Voor de start van de proloog werd me gevraagd waar ik na 7 dagen zou willen eindigen. "Top dertig" was mijn antwoord, daarmee hield ik de kerk in het midden: ik legde mezelf op die manier wat druk op zonder al te hard te overdrijven.

Zaterdag 21 juli: Proloog (7km)
Een Belg op het hoogste schavotje zou op onze nationale feestdag niet misstaan. Maar het zou dan toch een andere Belg moeten worden aangezien tijdrijden verre van mijn specialiteit is en bovendien ging het hier om een "klim"proloog. Jan was die andere Belg. Met een vierde plaats eindigde hij net naast het podium.
Ik finishte als 27ste overall en als 22ste in mijn leeftijdscategorie (M23-39).
Heimelijk had ik toch gehoopt op een klassering binnen de eerste 20, mijn "top 30" ambitie had ik dus goed ingeschat maar met al het klimwerk in het verschiet verwachtte ik nog moeilijke momenten om mijn rangschikking te handhaven.

Zondag 22 juli: Vik - Sandane (183km)
Op papier misschien wel de zwaarste rit, in elk geval de langste. Na 12km wordt er gespurt voor de "blauwe trui" (equivalent van de groene trui in de Tour), ik word tweede. Op het einde van de rit vallen geen punten te rapen aangezien het om een bergrit gaat. Aangezien het in Noorwegen eigenlijk enkel om bergritten gaat geldt hetzelfde scenario ook voor alle andere etappes: geen punten voor de blauwe trui aan de meet maar ergens onderweg in een tussenspurt.
Ik ben nog niet gerecupereerd van de tussenspurt als de eerste (en langste) klim van de dag zich aankondigt. Bijgevolg moet ik al vrij snel lossen uit de kopgroep, niet zo heel erg ver achter de tweede groep waar Jan in zit kom ik ook boven, in de afdaling vormt zich een derde groep, daarin voel ik me bij de beteren. Aan de eerste bevoorrading, na 40km, zie ik Elke staan die me toezwaait. Wij razen echter door op zoek naar de tweede groep die we na meer dan 60km achtervolgen toch nog bijbenen. 45km voor de meet smelten groep twee en drie dus samen (ongeveer 25 man), het tempo zakt niet meer onder de 40km/u. Vol gas naar de voet van de slotklim, de laatste 20km zet ik me samen met Jan achteraan in de groep om wat krachten te sparen voor die laatste klim.
Twee km ontploffen was mijn strategie, ik had het profiel echter blijkbaar slecht bekeken want het bleken er 6 te zijn. Ondanks mijn verkeerde inschatting eindigde ik toch nog als zesde van de verenigde groep, een 15 tal seconden na Jan.
Uiteindelijk werd ik 22ste overall en 16de in mijn leeftijdscategorie. Jan respectievelijk 21ste en 15de, Arne 111de en 51ste. Joos reed de hele dag in de kopgroep en finischte dus ruim tien minuten voor mij en Jan als respectievelijk 12de en 7de.
De laatste drie kilometer legde ik nog eens opnieuw af samen met Elke die een uurtje na Arne toekwam.

Maandag 23 juli: Sandane - Geiranger (103km)
De rit van vandaag wordt omwille van een lawine op het oorspronkelijke parcours gewijzigd en ingekort, daardoor valt de klim over Dalsnybba (1400m), waarvan de laatste 6km onverhard, weg. Jammer, want ik voel me goed.
Na 50km "warmrijden" wordt de officiële start gegeven in Stryn. Slechts 40km verder wordt afgevlagd. Na 20km ligt de tussenspurt maar daar vallen door een ontsnapte groep geen punten meer te rapen voor mij. Alles komt weer samen tot een paar kilometer voor de meet een Duitser wegspringt en er net in slaagt uit de greep van het peloton te blijven.
In het klassement veranderde er na vandaag weinig aangezien een vrij omvangrijke groep van ongeveer 50 man samenbleef tot aan de meet.

Dinsdag 24 juli: Geiranger - Lom (164km)
De rit begint direct bergop, van zeeniveau naar 1000m hoogte in 16 km. Het echte klimwerk dus, voor berggeiten. Ik reken mezelf bijgevolg niet meteen tot de kanshebbers.
Strategie? Weinig strategisch vernuft, gewoon zo lang en zo hard mogelijk aanklampen.
Daar slaag ik tot mijn eigen verbazing vrij goed in, Jan en Joos die ik bergop toch hoger inschat dan mezelf laat ik vrij snel achter en gedurende lange tijd slaag ik erin me in de voorste gelederen te handhaven. Iets voorbij halverwege de klim ga ik toch even over mijn toeren en moet ik een tiental man laten gaan. Daarachter vormt zich een tweede groepje waar ik wat aan de rekker hang, ik ben echter niet de enige in deze groep die het lastig heeft. Het tempo ligt nog steeds hoog, we verliezen immers zichtbaar weinig terrein op de kopgroep.
Slechts een minuut na de kopgroep komen we met een tweede groep boven, na een vijftal kilometer achtervolgen in de afdaling vinden we terug aansluiting met de koplopers.
Wat volgde was 80km genieten aan een gemiddelde snelheid die dik boven de 40km/u lag, de samenwerking verliep zeer goed en iedereen deed zijn deel van het werk. In een rotvaart denderden we naar de slotklim.
Juvashytta (1850m), een beklimming van 14km, gemiddeld 11%: gegevens die imponeren maar waar je nu ook niet meteen van achterover valt. In werkelijkheid viel je er wel van achterover, bijna letterlijk, af en toe trok je het voorwiel immers lichtjes van de grond. Zelfs de beste klimmers reden bij momenten in zigzag naar boven om af en toe de belasting wat te kunnen verzachten. Mij leek het gemiddelde stijgingspercentage eerder rond de 15 à 16% te liggen, dat gemiddelde van "slechts" 11% is immers het gevolg van een min of meer vlakke kilometer in het midden en ook nog een kilometer valsplat op het einde.
Dit was de dag waarin ik mijn klimmersbenen van in mei aan de Ventoux terugvond. Ik eindigde als 16de overall en 13de in de M23-39 klasse.
Joos werd tien minuten na mij respectievelijk 28ste en 20ste, Jan 29ste en 21ste. Arne werd nog wat later respectievelijk 128ste en 58ste.