Acht
Dag broerke
Word ik een emotrut of is het 'gewoon' de tijd van het jaar? Feit is dat de Notre Dame in brand stond en mijn gemoed vol schoot, dat Christophe Lambrecht stierf en ik compleet van mijn melk was, dat Julie Van Espen verdween en dat maar door mijn hoofd bleef malen.
Ligt dat aan jou of aan de leeftijd? Of ligt het aan het evoluerende moederschap en het besef dat 'onze kinderen niet lang echt van ons zijn'? Laat ik het op het leven zelf houden. Het voortschrijdende inzicht dat loslaten erbij hoort, de kinderen stukje bij beetje vrijheid geven en zelfstandigheid bijbrengen, de adem inhoudend maar ook trots en vol bewondering toekijken hoe ze kansen grijpen, interesses ontwikkelen en hun persoonlijkheid vormgeven.
Onze oudjes waren enkele dagen geleden 41 jaar getrouwd en ik bekeek hun huwelijksfoto's nog eens. Ze zagen er jong uit en nog niet getekend door het leven. Het deed me wel wat om terug te blikken, in de wetenschap van wat hen in de 41 jaar na het nemen van die foto's te wachten zou staan. En alweer welde een traantje op.
De jaarlijkse melancholie heeft me ook dit jaar weer goed te pakken. De maand mei brengt ieder jaar een mix van mooie en pijnlijke herinneringen, maar ook van zoveel liefde en warmte. We missen je, broerke, en ook na acht jaar kan de woede en frustratie me zomaar opeens overvallen. Cees Buddingh bracht dit prachtig onder woorden. Met dank aan Mark Coenen om deze verzen onder mijn aandacht te brengen:
"Je weet, broerke, ik ben een vredelievend mens,
bijna even vredelievend als jij was, die net
als ik, geen mug ooit kwaad zou doen, maar soms, als ik
weer aan je denk, heb ik neiging om een machinegeweer
te stelen, de straat op te rennen en domweg
tussen al die vadsig-blozende gezichten
links en rechts om mij heen te knallen en luidkeels
uit te krijsen: 'Daar! Daar! Daar! Voor wat niemand
mijn broerke heeft aangedaan!'"
Dikke kus van
je zus
Word ik een emotrut of is het 'gewoon' de tijd van het jaar? Feit is dat de Notre Dame in brand stond en mijn gemoed vol schoot, dat Christophe Lambrecht stierf en ik compleet van mijn melk was, dat Julie Van Espen verdween en dat maar door mijn hoofd bleef malen.
Ligt dat aan jou of aan de leeftijd? Of ligt het aan het evoluerende moederschap en het besef dat 'onze kinderen niet lang echt van ons zijn'? Laat ik het op het leven zelf houden. Het voortschrijdende inzicht dat loslaten erbij hoort, de kinderen stukje bij beetje vrijheid geven en zelfstandigheid bijbrengen, de adem inhoudend maar ook trots en vol bewondering toekijken hoe ze kansen grijpen, interesses ontwikkelen en hun persoonlijkheid vormgeven.
Onze oudjes waren enkele dagen geleden 41 jaar getrouwd en ik bekeek hun huwelijksfoto's nog eens. Ze zagen er jong uit en nog niet getekend door het leven. Het deed me wel wat om terug te blikken, in de wetenschap van wat hen in de 41 jaar na het nemen van die foto's te wachten zou staan. En alweer welde een traantje op.
De jaarlijkse melancholie heeft me ook dit jaar weer goed te pakken. De maand mei brengt ieder jaar een mix van mooie en pijnlijke herinneringen, maar ook van zoveel liefde en warmte. We missen je, broerke, en ook na acht jaar kan de woede en frustratie me zomaar opeens overvallen. Cees Buddingh bracht dit prachtig onder woorden. Met dank aan Mark Coenen om deze verzen onder mijn aandacht te brengen:
"Je weet, broerke, ik ben een vredelievend mens,
bijna even vredelievend als jij was, die net
als ik, geen mug ooit kwaad zou doen, maar soms, als ik
weer aan je denk, heb ik neiging om een machinegeweer
te stelen, de straat op te rennen en domweg
tussen al die vadsig-blozende gezichten
links en rechts om mij heen te knallen en luidkeels
uit te krijsen: 'Daar! Daar! Daar! Voor wat niemand
mijn broerke heeft aangedaan!'"
Dikke kus van
je zus
Reacties